چرا که 58 سال پس از روسیه، 50 سال پس از ایالات متحده، 39 سال پس از ژاپن و هند، 32 سال پس از اروپا، 27 سال پس از کره جنوبی، 19 سال پس از کانادا، 15 سال پس از چین، 10 سال پس از نیجریه و 6 سال پس از مالزی، ما نیز با متمرکز نمودن فعالیت‌های فضایی، به‌طور جد راه فضا را در پیش گرفتیم و گویا بناست از موازی و پراکنده کاری پرهیز کنیم و دیگر شاهد اختصاص بودجه جهت طراحی، ساخت و پرتاب ماهواره به سازمان‌های استفاده‌کننده از خدمات ماهواره نظیر صدا و سیما نباشیم.
از دیگر سو، با بررسی بیشتر این خبر و اساسنامه سازمان [سازمان فضایی ایران] سؤالی در ذهن نقش می‌بندد که امید است به آن اندیشیده شود. سؤال در نحوه سازماندهی این مجموعه است؛
سازمانی درون وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات که ریاست آن با معاون وزیر مذکور خواهد بود!
آیا کاربرد مخابراتی ماهواره‌ها که یکی از صدها ثمرات فناوری فضایی است موجب چنین تصمیمی بوده است؟ و اساساً آیا سازماندهی فناوری مبتنی بر کاربرد، رویکرد صحیحی است؟
به‌طور کلی فعالیت‌های فضایی را در 3 بخش وسایل یا موشک‌های پرتاب، پایگاه‌های پرتاب و کنترل ماهواره و ماهواره می‌توان خلاصه نمود.
بدیهی است فعالیت در این بخش‌ها فراتر از اختیارات معاون وزیر یک وزارتخانه است. در تمامی کشورهای پیشگام، فعالیت‌های فضایی به‌دلیل پاگذاشتن به دنیای جدید و گشودن مرزهای نوین در عرصه‌های مختلف علمی، اقتصادی، سیاسی، نظامی و غیره در سطحی فراتر از یک وزارتخانه و تحت مدیریت سازمانی مستقل با اختیاراتی ملی به پیش می‌روند.
انتظار می‌رفت حال که قرار است ده‌ها سال عقب ماندگی در این بخش جبران شود، سازمانی حداقل در سطح سازمان انرژی اتمی با اختیارات تام و نظارت مستقیم ریاست‌جمهوری تأسیس می‌گردید تا تحقق اهداف سند چشم‌انداز میسر می‌شد.
چنین سازمانی خواهد توانست با بسیج ملی امکانات علمی و اقتصادی ما را در فتح یکی از قلل رفیع علمی و فنی جهان امروز یاری کند و فردای روشنی در کسب سایر فناوری‌ها نوید دهد.
*عضو هیات علمی دانشکده هوافضای دانشگاه صنعتی امیرکبیر
