آن را «آندره واترکین»، مهندس مشهور بلژیکی، به مناسبت جشن جهانی بروکسل طراحی کرده است. جشن جهانی بروکسل، اولین جشن جهانی بود که بعد از جنگ جهانی دوم برگزار شد.
در طول شش‌ماه برگزاری این جشن، بیشتر از 42 میلیون نفر در مراسم آن شرکت و از این بنای یادبود دیدن کردند؛ بنایی که هم نمادی از صلح بود، هم نمادی از پیشرفت فناوری؛ نماد دورانی که در آن پدیده‌های جدید، فناوری و اندیشه‌های جدید، به یادت می‌آورند که برای رسیدن به زندگی بهتر، امکانات بی‌پایانی داری.
اتمیوم، اول قرار بود به شکل برج ایفل وارونه ساخته شود، اما واترکین فکر کرد که ساختار اتمی، نماد بهتری از قرن بیستم است.
این بنای یادبود، 102 متر قد دارد و از 9 طبقه تشکیل شده؛ جنس آن از فولاد است و همینطور که می‌بینی، از روی طرح یک بلور آهن ساخته شده که 165 میلیارد بار نسبت به اندازه واقعی‌اش بزرگ‌تر شده.
وقتی به آن نگاه می‌کنی، به نظرت می‌رسد فقط یک مجسمه است، یک طرح اتمی زیبا، اما گذشته از شکل خاصش، از آن استفاده هم می‌شود.
قطر هر کدام از کُره‌هایی که در هشت رأس این ساختار مکعب‌شکل قرار دارند، 18 متر است و داخل آنها تالارهایی برای نمایشگاه و مکان‌های عمومی دیگر ساخته شده. در کُره بالایی، رستورانی قرار دارد که کسانی که در آن غذا می‌خورند، می‌توانند منظره‌ای کامل از شهر بروکسل را تماشا کنند. میله‌هایی که کره‌ها را به همدیگر وصل می‌کنند و 12 لبه مکعب را به وجود می‌آورند و همینطور هر هشت رأس آن را به مرکز وصل می‌کنند، پله‌برقی‌هایی سربسته هستند که کمک می‌کنند بازدیدکننده‌ها از کره‌ای به کره دیگر بروند.
در داخل ستون‌های عمودی، آسانسورهایی کار گذاشته شده که زمانی که این ساختمان را می‌ساختند، آسانسورهایی پرسرعت به حساب می‌آمدند. با وجود همه کاربردهای این ساختمان، باز شکل ظاهری‌اش پیشی می‌گیرد و جلوه بیشتری دارد و حتی آدم را به این فکر می‌اندازد که مهم‌ترین کاربرد این ساختمان، شکل ظاهری آن است.
اتمیوم، ساختمانی که قرار بود فقط شش ماه به نمایش دربیاید، خیلی زود، به نماد جشن جهانی تبدیل شد، و همینطور به نمادی از هنر معماری مدرن بروکسل و حالا 50 سال است که همان‌جا، تقریباً همان‌طور که اول ساخته شده، ایستاده و باقی مانده است.
