همشهری‌آنلاین - لیلی خرسند
مسابقات دوومیدانی قهرمانی جهان داخل سالن روزهای آخر اسفند در بلگراد صربستان برگزار می‌شود و فرزانه فصیحی نخستین زن ایرانی است که در این مسابقات حاضر می‌شود.
فصیحی که با سهمیه یونیورسالیتی در دوی ۱۰۰ متر بازی‌های المپیک توکیو دوید، ۲ سال پیش در دوی ۶۰ متر به رکورد ۷ ثانیه و ۲۹ صدم ثانیه رسید و سهمیه جهانی گرفت. وی در رنکینگ، نفر دوم آسیا و نفر شصتم جهان است. فاصله زیاد فصیحی با نفرات اول جهان انتظارات از او را به حداقل می‌رساند. بر همین اساس فصیحی توقع چندانی از خودش ندارد و می‌گوید می‌خواهد از دویدن کنار بزرگان جهان لذت ببرد. او اما نگران آینده است؛ نگران اینکه فاصله دونده‌های ایران با بهترین‌های جهان هر روز بیشتر شود.
*چند روز بیشتر به شروع مسابقات قهرمانی جهان نمانده است، آماده‌ای؟
بعد از یک دوره طولانی آسیب‌دیدگی و پشت سر گذاشتن دوره درمان از خودم راضی‌ام. قبل از المپیک همسترینگ من آسیب دیده بود ولی فرصت نمی‌کردم درمان کنم. درد داشتم اما سر کردم تا المپیک بگذرد. بعد از المپیک هم مصدومیتم شدت گرفت و حتی لیگ را هم از دست دادم. خدا را شکر کار به جراحی نکشید و با PRP توانستم درمان کنم. از وقتی به صربستان آمده‌ام و در باشگاه OAK تمرین می‌کنم، وضعیت خیلی خوب است. هم وضعیت بدنی‌ام خوب است و هم از نظر روحی به آرامش رسیده‌ام. مربی‌ام بالای سرم است و تمرین می‌کنم.
*چرا آرامش نداشتی؟
درد داشتم و نگران بودم که دیگر هیچ‌وقت نتوانم تمرین کنم یا تند بدوم. همیشه بعد از آسیب‌دیدگی ترس هست اما این بار ترس من بیشتر بود. ولی بعد از یک مدت همه‌چیز خوب شد.
*در مسابقه ترکیه هم دویدی. با توجه به مصدومیت از خودت راضی هستی؟
در مسابقات داخل سالن ترکیه برای یک تیم ایرانی دویدم؛ تیم چادرملو. در مسابقه اول رکوردم ۷.۶۰ ثانیه بود ولی در ترکیه به رکورد ۷.۳۰ ثانیه رسیدم. مسابقه خیلی خوبی بود و نشان داد که مسیر تمریناتم درست است. مسابقات قهرمانی جهان داخل سالن در بلگراد برگزار می‌شود و برای من خیلی خوب است. فعلا اجازه نداریم در پیست اصلی مسابقات تمرین کنیم ولی قرار است نزدیک به مسابقه در پیست اصلی بدویم.
*مربی هم از وضعیتت راضی است؟
خیلی امیدوار است و منتظر است که در مسابقات جهانی رکورد خودم را بزنم. مسابقات قهرمانی جهان هم در حد المپیک است. همه قهرمانان بزرگ در این مسابقات شرکت می‌کنند.
*خودت چه توقعی داری؟
من توقع چندانی ندارم. بقیه هستند که از من خیلی توقع دارند. بعضی‌ها که منتظر بودند در بازی‌های المپیک مدال بگیرم، الان هم می‌پرسند در جهانی می‌توانی مدال بگیری؟
*واقعا کسی انتظار مدال دارد؟
باور کنید بعد از المپیک می‌گفتند چرا مدال نگرفتی؟ نمی‌دانستم چه جوابی بدهم. من که هیچ، شاید دونده‌های ۲ نسل دیگر ایران هم نتوانند به مدال المپیک برسند. با این شرایطی که الان داریم، بعید است اتفاقی بیفتد. اگر شرایط خوب شود و به سطح جهانی برسیم، می‌توانیم از چند نسل آینده انتظار مدال المپیک داشته باشیم. برای من همین که کنار بزرگان دوی جهان می‌دوم، اتفاق خیلی مهمی است. من می‌خواهم از دویدنم لذت ببرم و به یک عدد خوب برسم.
*عدد خوب چند است؟
امسال در المپیک رکوردهای عجیب و غریبی ثبت شد. رکوردهای ۷ و ۵ صدم ثانیه و ۷ و ۶ صدم ثانیه داشتیم. ولی با این حال باید روز مسابقه شرایط را دید. نمی‌شود از الان روی رکوردها حرف زد. فقط چند نفر هستند که با این رکوردها می‌دوند. من اگر با بهترین رکورد خودم هم بدوم، ۲۰ صدم ثانیه با نفرات اول فاصله دارم.
*فکر کردن به این موضوع که چقدر باید برای این ۲۰ صدم ثانیه تلاش کنی تا فاصله‌ات را با نفرات اول کم کنی، بهت استرس نمی‌دهد؟
این فاصله در ظاهر خیلی زیاد نیست. کمتر از ۲ کف پا با آنها فاصله دارم؛ ۲ کف پا نه حتی ۲ گام. اما این خودش خیلی زیاد است، خیلی. ولی من نمی‌خواهم به این فکر کنم که من در چه زمانی می‌دوم و بقیه در چه زمانی. فکر کردن به این چیزها اجازه نمی‌دهد کار اصلی‌ام را انجام بدهم.
*در مسابقات جهانی برای نخستین‌بار است که مربی‌ات موقع مسابقه کنارت است. همیشه ورزشکاران گلایه دارند که چون مربی‌شان سر مسابقه نبود، نتیجه نگرفتند. بودن مربی اختصاصی چقدر تأثیرگذار است؟
قبل از این در هیچ مسابقه‌ای مربی‌ام کنارم نبود و حتی در المپیک هم من بدون مربی دویدم. نه من که بیشتر ورزشکاران ما در مسابقات مربی ندارند. در هر مسابقه برای تیم یک سرپرست و یک مربی می‌گذارند که شاید ورزشکار قبل از این آنها را ندیده باشد. مربی خود ورزشکار نکته‌هایی را به او می‌گوید که حتی خود ورزشکار هم آنها را نمی‌داند. مهم‌تر از همه این است که بودن مربی به آدم قوت قلب می‌دهد.
*تفاوت دونده‌های ایران با قهرمانان دنیا چیست؟
هیچ‌چیز ما قابل مقایسه با ورزشکاران دیگر نیست. کدام امکانات ما شبیه آنهاست که بخواهیم رکوردهایمان هم شبیه آنها باشد و مثل آنها مدال بگیریم؟ از ما گذشت ولی من نگران نسل‌های بعدی هستم. امیدوارم وضعیت بهتر شود اما با شرایطی که الان هست ورزشکاران ما به جایی نمی‌رسند. تیم هلند به تازگی از ابزاری برای ریکاوری استفاده می‌کند که ورزشکار را شب قبل از مسابقه در خواب عمیق چند دقیقه‌ای فرو می‌برد. دستگاه عجیب و غریبی است که فقط هلندی‌ها دارند. در مقابل این امکانات آنها ما لنگ یک جفت کفش و زمین تمرین هستیم.
نظر شما