تابستان 87 و در شرایطی که قیمت‌ها در بازار فولاد ایران در حال افزایش بود، دولت برای حمایت از مصرف‌کنندگان و با پرداخت یارانه انرژی به تولید‌کنندگان داخلی تلاش می‌کرد تا قیمت تیرآهن و میلگرد را تا اندازه‌ای مهار کند. در این دوره زمانی قیمت میلگرد تا 1500 تومان نیز افزایش یافته و در این مرحله اگر از کاهش یا مهار قیمت‌ها سخنی به میان می‌آمد، برخی از فولادسازان از موضع مخالف وارد شده و افزایش قیمت‌ها را امری طبیعی می‌دانستند. در آن برهه فولادسازان تاکید می‌کردند که ایران در حال آزادسازی سیستم اقتصادی است، لذا باید خود را با جامعه جهانی سازگار کند.
فولاد سازان بر این عقیده بودند که دخالت دولت در نظام اقتصادی و مهار قیمت‌ها با اهداف کلان اقتصاد سازگار نیست، به‌ویژه آن‌که ایران در حال طی کردن مراحل عضویت در سازمان تجارت جهانی است، لذا باید قیمت‌های جهانی را پذیرفت و دخالتی در آن نکرد. این گروه از فولادسازان غافل از اینکه از یارانه‌های دولتی در بخش انرژی استفاده می‌کنند، از آزادسازی قیمت‌ها حمایت کردند. با این روند کسب سودهای نسبتا بالا در بازار را امری طبیعی قلمداد کرده و افزایش قیمت را فرآیند معمول عرضه و تقاضا محسوب می‌کردند.
اگر فولادسازان در دوران رونق از جهانی‌شدن، آزادسازی قیمت‌ها، دخالت نکردن دولت و... دفاع کرده و دخالت نکردن دولت در بازار را با استدلال پیوستن ایران به جامعه جهانی و عضویت در WTO توجیه می‌کردند، در دوران رکود همین گروه از فولادسازان با همین دلایل مواضع کاملا متفاوتی را اتخاذ و با رکود کنونی بازار جهانی فولاد با ارائه همین دلایل از دخالت بیشتر دولت طرفداری می‌کنند. آنها طرفدار دخالت بیشتر دولت و بالابردن تعرفه واردات محصولات فولادی شده و دخالت بیشتر دولت را امری طبیعی و یا حتی ضروری می‌دانند.
فولادسازانی که پیشتر کسب سود را عادی می‌دانستند، اکنون زیان را غیرطبیعی تلقی می‌کنند. جالب اینکه دلیل حمایت از دخالت دولت همان دلیلی است که برای دخالت نکردن دولت ذکر می‌شد. فولادسازان اظهار می‌کنند که چون ایران هنوز به عضویت سازمان تجارت جهانی در نیامده پس دولت به راحتی می‌تواند تعرفه‌ها را افزایش داده و باید از این فرصت استثنایی استفاده کند .
جالب اینکه این گروه ظاهرا توانسته‌اند اهداف خود را پیش برده و تا حدودی به خواسته خود دست یابند. بازار فولاد توانست یک شبه ره صد ساله را طی کرده و کاهش قیمتی را که هفته‌ها به طول انجامیده بود، یک هفته‌ای جبران کند. این در حالی است که افزایشی هرچند اندک نیز در قیمت‌های جهانی مشاهده نمی‌شود و هنوز فعالان بازار فولاد دلیل موجهی برای این افزایش قیمت ارائه نکرده‌اند.
با این شرایط دیگر هیچ فولاد‌سازی حرف‌های قبلی مبنی بر حرکت به سمت قیمت‌های جهانی را مطرح نکرده و در عوض فاصله گرفتن از بازارهای جهانی را به نفع اقتصاد کشور و به‌ویژه بخش فولاد می‌دانند. آنها نه تنها آزادسازی قیمت‌ها را مناسب نمی‌دانند بلکه افزایش تعرفه‌ها را ضروری دانسته و توانسته‌اند در این راستا نیز موفقیت‌هایی به دست آور‌ند.
به هرحال امید است که در کنار حمایت از تولید کنندگان، حقوق مصرف‌کنندگان نیز در نظر گرفته شود و در جامعه‌ای که عدالت اجتماعی و اقتصادی در سرلوحه اهداف دولت و ملت قرار گرفته است، در کنار توجه به تولید‌کنندگان، منافع مصرف‌کنندگان- که به جز دولت حامی دیگری ندارند- نیز مد نظر قرار گرفته و نهادهای مرتبط با حقوق مصرف‌کنندگان و تنظیم‌کنندگان بازار داخلی نقش برجسته‌تری را در این باره ایفا کنند.
