برای مثال می‌توان به نقش اینترنت در ارتباطات گردشگری و اطلاع‌رسانی به گردشگران در زمینه وضعیت مقاصد گردشگری و به طور کلی وضعیت بازار گردشگری اشاره کرد. جهانی شدن نیز با فراهم آمدن امکان انتقال آزاد این اطلاعات ممکن شده است.
از این‌رو درهم تنیدگی گردشگری و فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی شکل‌دهنده و تسهیل‌کننده امر سفر در عصر حاضر است که تغییرات بسیاری را در هر دو بعد عرضه و تقاضای گردشگری موجب شده است. گردشگری الکترونیکی حاصل از این درهم‌تنیدگی و تغییرات حاصل از آن است. بر این مبنا می‌توان گردشگری الکترونیکی را به‌صورت زیر تعریف کرد:« گردشگری الکترونیکی به کارگیری فناوری‌های جدید به‌خصوص فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات (ICT) در دو بعد عرضه و تقاضای گردشگری است که در آن علاوه بر عرضه خدمات مورد نیاز گردشگران، زمینه‌های بازاریابی و دورنمای گردشگری مقاصد فراهم می‌آید.»
با کاهش گردشگری انبوه و شکل‌گیری گردشگری پسامدرن تقاضای بازار گردشگری تحولات بسیاری را در راستای تغییرات انگیزه‌ها و نیازهای گردشگران پذیرا شده است. پردازش الگوهای فضایی گردشگری و میل به سفر به مناطق مختلف جهان در یک رویکرد تکثرگرا سبب شد که گردشگران مناطقی غیراز مقاصد گردشگری انبوه را که در چهار S خلاصه می‌شد برگزینند.
علاوه بر آن برخلاف گردشگری انبوه، تجربه گردشگری و درک فضا و فرهنگ بومی مقاصد گردشگری در گردشگری پسامدرن اهمیت فراوانی یافته است. از این‌رو گردشگران برای آگاهی از مقاصد گردشگری و وضعیت آنها در بعد تقاضا از فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی استفاده کرده، در چارچوب انگیزه‌های خود به انتخاب مقاصد اقدام می‌کنند. در این میان مؤسسات (آژانس‌های) مسافرتی با استفاده از اینترنت در عرصه طرح‌های تخصصی گردشگری و در چارچوب شناخت زمان تعطیلات و پاسخگویی به نیازهای روحی- جسمی گردشگران مبادرت به بازاریابی گردشگری در مقاصد مختلف می‌کنند.
تحقیقات بیانگر آن است که تعداد گردشگرانی که از وب برای برنامه‌ریزی، قبل از سفر خود استفاده کرده‌اند از 1/3 میلیون نفر در سال 1996 به 8/33 میلیون نفر در سال 1998 و 5/148 میلیون نفر در سال 2003 رسیده است و علاوه بر این پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2015، 45درصد از کل فعالیت‌های گردشگری از طریق اینترنت انجام پذیرد. براساس گزارش‌ها، حجم عملیات اینترنتی بازار جهانی گردشگری در دوره زمانی 1999 تا 2001، به بیش از شش برابر افزایش یافته و از پنج میلیون دلار در سال 1999 به 30 میلیون دلار در سال 2001 رسیده است. از دیگر تغییرات حاصل از گردشگری الکترونیکی در زمینه عرضه محصول گردشگری، شکل‌گیری سازمان‌های مدیریت مقاصد (DMO) است.
این سازمان‌ها در زمینه گردشگری با ارائه انواع خدمات الکترونیکی، امکان جست‌وجو و برنامه‌ریزی سفر را برای گردشگران فراهم می‌آورند. وظایف این سازمان‌ها دربرگیرنده مدیریت منابع گردشگری، برنامه‌ریزی برای فعالیت‌های گردشگری، تبلیغ و بازاریابی، آموزش کارکنان و عرضه خدمات مورد نیاز گردشگران است.
این سازمان‌ها در واقع لایه میانی مابین عرضه و تقاضا را در گردشگری الکترونیکی شکل می‌دهند. به این طریق که از یک سو روند تقاضا در بازار گردشگری در مناطق مختلف جهان و جهت‌گیری تقاضا را برای مقاصد فراهم می‌آورند و از دیگر سو با کسب اطلاعات لازم از مقاصد آن، اطلاعات را در اختیار گردشگران قرار می‌دهند.
