به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس، تصویر کهکشان مارپیچی میله‌ای «NGC ۶۹۵۶» فقط تصویری زیبا نیست، بلکه اطلاعات مهمی درباره انبساط کیهان برای ما دارد.
در حالی که تلسکوپ فضایی جیمز وب اخیرا در مرکز توجه قرار دارد، کار تلسکوپ فضایی هابل همچنان تاثیرگذار است. این بار تصاویری از کهکشان «NGC ۶۹۵۶» یک نمونه تقریبا کامل از کهکشان میله‌ای ارسال کرده که در فاصله ۲۱۴ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.
کهکشان‌های میله‌ای که به خاطر نوار ستارگانی که هسته مرکزی کهکشان را قطع می‌کنند به این نام خوانده می‌شوند، یکی از متداول‌ترین انواع کهکشان‌های شناخته شده در کیهان هستند. تخمین زده می‌شود که حدود ۷۰ درصد از کل کهکشان‌ها را کهکشان‌های میله‌ای تشکیل می‌دهند و ساختار میله‌ای در کهکشان‌هایی با هسته‌های فعال کهکشانی رایج‌تر است و گاز و مواد دیگر، در امتداد این میله‌ها به دل هسته کهکشان می‌روند.
این فرآیند، میله را بی‌ثبات‌تر می‌کند و هر چه جرم بیشتری به سمت هسته کهکشانی وارد شود، میله ناپایدارتر و ظاهرش به چیزی که از کهکشان مارپیچی در ذهن داریم، نزدیکتر می‌شود. با توجه به توضیحات ناسا، این جدیدترین تصویر از «NGC ۶۹۵۶» برای تماشای ستارگان متغیر قیفاووسی است که درخشندگی آن‌ها در فواصل زمانی منظم کم و زیاد می‌شود. این دوره‌های درخشندگی و کم‌نور شدن مستقیما در ارتباط با درخشندگی واقعی ستاره‌ها است و با بررسی تغییرات در روشنایی ظاهری ستاره‌ها نسبت به روشنایی واقعیشان، می‌توانیم فاصله‌مان از آن‌ها را محاسبه کنیم.
این یک روش مهم است که ستاره‌شناسان به وسیله آن، فاصله اجرام برون‌کهکشانی مثل «NGC ۶۹۵۶» است (در حال حاضر روش‌های اندکی برای محاسبه فاصله در دسترس ما است.) نکته دیگر تصویر این کهکشان، یک ابرنواختر قابل مشاهده، محصول انفجار یک کوتوله سفید در نتیجه تجمع ماده یک ستاره همراه است.
این ابرنواختر روشی کلیدی برای تعیین فاصله کهکشان‌های دوردست به دست می‌دهد. اخترشناسان می‌توانند سرعت کم‌نور شدن یک ابرنواختر را اندازه‌گیری کنند و در نتیجه فاصله آن از زمین را تخمین بزنند. اگر چه پر کردن نقشه کهکشانی به روشی دقیق به خودی خود مفید است، اما اندازه‌گیری‌های مکرر فاصله اجرام برون کهکشانی، ابزار مهمی برای درک سرعت فعلی انبساط در جهان محسوب می‌شود.
نظر شما