به گزارش همشهری آنلاین به نقل از دیلی تلگراف به نظر می‌رسد منظور ماسک از این گفته نگرانی او درباره کاهش نیروی کار باشد. میزان‌های پایین تولد و کاهش جهانی در باروری بسیاری دیگر به جز ماسک را هم نگران کرده است، اما او پول لازم برای درمان‌های IVF را دارد که برای دوقلوها و سه‌قلوهایی را به بار آورد و همچنین توانایی به کار گرفتن مادر اجاره‌ای برای به دنیا آوردن بچه‌ای که حاصل از رابطه‌اش با گریمز، خواننده کانادایی بود.
یک نماینده پارلمان انگلیس از حزب محافظه‌کار اخیرا کاهش میزان زادوولد را تهدیدی بزرگتر از روسیه، چین یا بحران اقلیمی برای غرب دانست. در بریتانیا برای پایداری جمعیت لازم است هر زن به طور میانگین ۲/۱ کودک به دنیا آورد، اما این رقم در انگلستان و ویلز ۱/۵۸ و در اسکاتلند فقط ۱/۲۹ است.
شمار معینی از نوزادان باید به دنیا بیایند تا امکان حمایت از جمعیت در حال پیر شدن وجود داشته باشد. کاهش میزان تولد نوزادان و افت باروری پدیده‌ای جهانی است. در اروپا فرانسه بالاترین میزان زادوولد را دارد و در مقابل کشورهای جنوب اروپا مانند ایتالیا، پرتغال و اسپانیا پایین‌ترین میزان تولد را دارند. کره جنوبی، ژاپن، سنگاپور و هنگ‌کنگ هم نگران افت شمار جمعیت‌شان هستند.
بررسی آمار نشان می‌دهد که در میان این گروه کشورها در آنهایی که زنان بیشترین مسئولیت از لحاظ مراقبت از کودکان و کار خانه به دوش دارند، تمایل کمتری به داشتن کودک مشاهده می‌شود. در ژاپن، بسیاری از زنان از پذیرفتن نقش سنتی‌شان برای بارآوردن کودکان اکراه دارند. در ایتالیا که بسیاری از مردان جوان هنوز برای غذا خوردن مجبورند به نزد مادرشان بازگردند (دوسوم مردان زیر ۳۵ سال در ایتالیا با خانواده‌هایشان زندگی می‌کنند) ، زنان در حال حاضر ندرتا بیش از یک بچه دارند.
در مقابل در کشورهای اروپایی مانند نروژ و سوئد که مردان در کارهای خانه و مراقبت از کودکان بیشتر به زنانشان کمک می‌کنند، افت میزان تولد به حد سایر کشورهای غربی نیست.
برای بالا بردن میزان زادوولد باید مشکلات بر سر راه آن را از میان برداشت. در کشوری مانند بریتانیا مسئله مسکن یک مانع بزرگ است. هنگامی که جوانان مجبور باشند تا اواخر دهه ۲۰ زندگیشان با والدینشان زندگی کنند، تصمیمشان برای بچه‌دار شدن به تاخیر خواهد افتاد. بسیاری از زنان از آگاه هستند که باید در سنین جوانی بچه‌دار شوند، اما در عین حال نمی‌خواهند کودکشان را در فقر بزرگ کنند. از طرف دیگر اگر برخی از آنان بخواهند بچه‌دار شدنشان را به تاخیر بیندازند، باید پذیرفت که لازم است درمان‌های باروری به سهولت و ارزانی در اختیار آنان قرار گیرد.
اگر قرار باشد که زنان در این کشورها در سنین جوانتر بچه‌دار شوند، باید تسهیلات بهتر و ارزان‌تر مراقبت از کودکان مانند مهدکودک‌ها در اختیار آنها قرار گیرد و روندهای کاری انعطاف‌پذیرتری به آنان ارائه شود.
کره جنوبی برای حل مشکل جمعیتی‌اش در ۱۶ سال گذشته بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار خرج کرده و میزان بودجه اختصاص داده شده برای این کار به ۲/۲۵ درصد تولید ناخالص داخلی (GDP) این کشور رسیده است. این بودجه برای گسترش کودکستان‌ها، دادن یارانه برای کاهش هزینه‌های مهد کودک‌ها، دادن مرخصی به پدرمادرها برای تولد بچه و حتی دادن پول نقد مستقیم به آنها صرف شده است. سنگاپور به والدینی که بچه‌دار می‌شوند پاداش نقدی می‌دهد.
اما به نظر می‌رسد یکی از موانع اساسی این باشد که جمعیت زنان تحصیل‌کرده و شاغل در این کشورها اگر مجبور باشند اغلب کارهای مربوط به مراقبت بچه را هم به دوش بکشند، دست کم از داشتن بچه دوم خودداری می‌کنند.
نظر شما