بخش‌های مختلف این فستیوال، ترکیب تیم برگزار کننده و هیئت‌های انتخاب و داوری که همگی از چهره‌های شناخته شده هنری و فرهنگی هستند نشان از جدی بودن این جشنواره دارد؛ درست برخلاف بسیاری از رویدادهای فرهنگی و هنری که حتی از سوی خود برگزارکنندگان مهم تلقی نمی‌شوند.
اگرچه بین دومین و سومین جشنواره فیلم شهر، 2 سال فاصله افتاد اما در این دوره، کار با برنامه‌ریزی پیش رفت و از مدت‌ها قبل دبیرخانه جشنواره فعالیت خود را آغاز کرد. انتشار منظم بولتن جشنواره از چندماه پیش و معرفی هیئت انتخاب و گروه داوران در بخش‌های مختلف هم نشان داد که دبیرخانه این جشنواره سعی دارد کار خود را به صورت حرفه‌ای دنبال کند؛ افزون بر اینکه دبیرخانه کار خود را به 5 روز برگزاری جشنواره محدود نکرد و از چند ماه قبل، نشست‌هایی با عنوان «کانون فیلم شهر» برگزار کرد. در این جلسات فیلمی شهری به نمایش درمی‌آمد و سپس کارگردان و کارشناسان به سؤالات شرکت‌کنندگان پاسخ می‌دادند؛ اتفاقی که قرار است پس از برگزاری جشنواره نیز دنبال شود.
یکی از مهمترین بخش‌های جشنواره فیلم شهر بخش فیلم محله است که تجربه‌ای در خور توجه محسوب می‌شود. این بخش که به فیلم‌های آماتوری اختصاص دارد کار خود را خیلی پیش‌تر آغاز کرد؛ به این صورت که در فرهنگسراها و مراکز سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران کلاس‌های آموزش فیلمسازی برگزار شد و شرکت‌کنندگان در این دوره پس از کسب دانش و فنون این کار، به عنوان فعالیت پایان دوره، فیلمی با موضوعات مشخص تولید کردند تا در این بخش با داوری گروهی از معروف‌ترین چهره‌های سینمای حرفه‌ای کشور به رقابت بپردازند. انصافا این کار را باید اقدامی مفید تلقی کرد که ضمن فراگیر کردن آموزش فیلمسازی، می‌تواند علاقه‌مندان بالقوه به تولید فیلم را رفته رفته به سطح حرفه‌ای ارتقا دهد.
اما همین جدیت در برگزاری این جشنواره، انتظارها را بالا می‌برد و این حساسیت را به وجود می‌آورد که چه محصولاتی در سطح حرفه‌ای این فستیوال عرضه می‌شود. واقعیت آن است که سطح یک جشنواره بستگی به فیلم‌های شرکت داده شده در آن دارد. حتی جشنواره‌های معتبر و شناخته شده‌ای چون کن و برلین نیز با وزن فیلم‌هایشان سنجیده می‌شوند. فراموش نکنیم که کن 2008 به دلیل فقدان فیلم‌های قابل توجه از سوی منتقدان «شوی لباس و مد» خوانده شد.
نگاهی به فیلم‌های حرفه‌ای شرکت‌کننده در این دوره از جشنواره فیلم شهر نشان می‌دهد که محصولی جدید و صرفا برای نمایش در این جشنواره ارائه نشده است. جدا از بخش‌های کوتاه و مستند و آماتور، فیلم‌های حرفه‌ای همان‌هایی هستند که به طور عمده در جشنواره فیلم فجر حضور داشتند و از این منظر، جشنواره فیلم شهر خلأ بزرگی دارد. جشنواره بین‌المللی فیلم شهر با نوع رویکرد خود قابلیت دارد که فیلم‌های جدی‌تری به خود راه دهد و حتی شاهد فیلم‌هایی باشد که تنها برای رقابت در این فستیوال تولید شده‌اند.
به تعبیری دیگر سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران که متولی اصلی برگزاری این جشنواره است باید رفته رفته فیلم‌هایی برای ساخت سفارش دهد که صرفا در این جشنواره به نمایش درآیند. چند سالی است که این سازمان در ساخت فیلم‌ها مشارکت می‌کند که اتفاقا محصولات قابل توجهی نیز ارائه شده‌اند اما رویکرد آنها لزوما در راستای سیاست‌های سازمان نیست و یا حداقل این گونه به نظر می‌رسد؛ کما اینکه تولید فیلمی مثل «خون بازی» که سازمان در ساخت آن مشارکت داشت نشانی از فرهنگ شهر و شهروندی با خود نداشت اگرچه به معضلی چون اعتیاد می‌پرداخت.
از سوی دیگر امسال سازمان فرهنگی و هنری یکی از حامیان مالی جشنواره فیلم فجر بود. این اتفاق گرچه نشانه همکاری و همراهی سازمان با تمامی رویدادهای فرهنگی و هنری کشور است اما نباید فراموش کرد که سیاست‌های جشنواره‌ای چون فجر لزوما با فعالیت‌های سازمان همسو نیست.
جشنواره فیلم شهر با گام‌های محکمی که برای سومین دوره برگزاری خود برداشته نشان می‌دهد که قصد دارد بماند و حرفه‌ای تر شود اما در این راه نیاز به حمایت‌هایی دارد که باید به صورت متمرکز و جهت دار برای آن هزینه شود. سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران مرجعی است که می‌تواند و باید زیر بال‌وپر این جشنواره نوپا را بگیرد؛ آن هم با هدفمند کردن و تولید محصولاتی که موجب رونق این فستیوال هنری باشد.
