کشف عجیبی که دانش کنونی ما را به چالش می‌کشد | وجود رادیو اکتیو در جو زحل

به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از سان، این کشف پس از آن صورت گرفت که دانشمندان از طریق تلسکوپ رادیویی بر روی زمین به یک زحل که معمولاً ظاهری آرام داشت نگاه کردند که این سیاره با آثار رادیواکتیوی تا ۱۳۰ سال پیش خود را نمایان کرد.

طبق مطالعه ۱۱ اوت که در مجله Science Advances منتشر شد، سیگنال‌های رادیویی با استفاده از تلسکوپ رادیویی آرایه بزرگ که در نیومکزیکو قرار دارد در زمین دریافت شد.

این تلسکوپ رادیویی ردپای شیمیایی درخشانی را از هر ۶ ابرطوفان ثبت‌شده زحل که به سال ۱۸۷۶ بازمی‌گردد.

آثار رادیواکتیو بیشتر به‌صورت مقادیر بالای غلظت گاز آمونیاک نشان داده شد. در حال حاضر مشخص نیست که چرا طوفان‌های بزرگ آثار رادیواکتیو به جا می‌گذارند.

زحل سیاره‌ای گازی است که از حدود ۹۴ درصد هیدروژن و ۶ درصد هلیوم همراه با مقادیر کمی متان و آمونیاک تشکیل شده است.

بر اساس این مطالعه، در بیشتر مواقع، جو زحل با چشم، برخلاف ظاهر رنگارنگ و پر جنب و جوش مشتری، مه‌آلود و بی‌خاصیت به نظر می‌رسد، اما زمانی که ما با استفاده از چشم رادیویی به زحل نگاه می‌کنیم، این تصویر تغییر می‌کند.

ابرطوفان‌ها راز دیگری برای دانشمندان هستند، زیرا می‌توانند برای دوره‌های زمانی بسیار طولانی دوام بیاورند و بسیار بزرگ در سراسر سیاره می‌پیچند.

طوفان بزرگ در سال ۲۰۱۰ حدود ۲۰۰ روز به طول انجامید. زحل همچنین هر ۲۰ تا ۳۰ سال یک بار طوفان‌های مکرر خواهد داشت.

اکنون، واضح است که طوفان‌های شدید طولانی‌مدت، اثرات رادیواکتیو طولانی مدتی را بر روی سیاره به‌جا می‌گذارند. اگرچه امواج رادیویی دانشمندان را گیج می‌کند، اما این کشف می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا درک بهتری از زحل داشته باشند.

بیشتر بخوانید:

• روبات‌ها این بشقاب غول پیکر را جارو می‌کنند | تعمیرات و نگهداری هوشمند بزرگ‌ترین تلسکوپ رادیویی جهان

ایمکه دو پاتر، استاد بازنشسته نجوم و زمین و علوم سیاره‌ای دانشگاه برکلی که روی یافتن امواج رادیویی کار می‌کرد، توضیح داد: «مشاهدات رادیویی به توصیف فرآیندهای دینامیکی، فیزیکی و شیمیایی از جمله انتقال گرما، تشکیل ابر و همرفت در جو سیارات غول‌پیکر کمک می‌کند.»

چنگ لی، نویسنده ارشد این مطالعه، استادیار دانشگاه میشیگان نیز توضیح داد: «درک مکانیسم‌های بزرگ‌ترین طوفان‌ها در منظومه شمسی، نظریه طوفان‌ها را در یک زمینه کیهانی گسترده‌تر قرار می‌دهد، دانش کنونی ما را به چالش می‌کشد و مرزهای هواشناسی زمینی را جابجا می‌کند.»