همشهری آنلاین-علی اشرف: هر از چند گاهی با حوادثی که در مدرسه رخ می‌داد، از قبیل اتصالی سیم‌کشی ساختمان و ریختن بخشی از گچ سقف کلاس، بحث تعطیلی مدرسه مطرح می‌شد اما به خاطر کمبود فضای آموزشی امکان انتقال ۴۵۰ دانش‌آموز این مدرسه به مدارس دیگر وجود نداشت؛ به دنبال این مشکلات، مسئولان آموزش و پرورش موضوع را با مجمع خیران مدرسه‌ساز شهرستان ری مطرح کردند. مجمع خیران با توجه به حساسیت موضوع، با چند تن از خیران، رایزنی‌هایی انجام داد که در نهایت ۲ زوج خیر به نام «معماریان» و «طواف» ساخت یک واحد آموزشی برای دانش‌آموزان این منطقه را تقبل کردند و در مدتی کمتر از یک سال مدرسه ۱۵ کلاس‌های در خیابان شهید هادی خانلری ساختند و به تمام نگرانی‌های مردم و مسئولان شهر پایان دادند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
احترام خانلری مدیر مدرسه‌ای است که آقای طواف و همسرش خانم معماریان آن را ساخته‌اند. او از دوره کاری خود در مدرسه فرسوده کوهی‌نژاد به‌عنوان یکی از پر استرس‌ترین و پر اضطراب‌ترین روزهای‌کاری خود یاد می‌کند و می‌گوید: «سال‌هایی که در مدرسه کوهی‌نژاد خدمت می‌کردم، برای اینکه بچه‌های مردم در امان باشند و حادثه‌ای برای آنها پیش نیاید، هر روز کلی دعا می‌خواندم که برای هیچ‌کدام از دانش‌آموزان در مدرسه حادثه‌ای پیش نیاید. بی‌شک وضعیت دشواری که ما با آن مواجه بودیم برای خیلی‌ها قابل درک نیست. با کوچک‌ترین بارندگی نگران فرو ریختن سقف کلاس‌ها بودیم. حتی یک دفعه بر اثر نفوذ آب باران به دیوار ساختمان، سیم‌کشی یکی از کلاس‌ها اتصالی کرد و صدای جرقه و آتش‌سوزی ناشی از اتصالی سیم‌ها سبب ترس و وحشت دانش‌آموزان شد. کلاس‌ها روشنایی و نور کافی نداشتند. بیشتر پنجره‌ها شکسته و خراب بود. میز و نیمکت‌ها اسقاطی بود و هر روز یکی از بچه‌ها گریه کنان به دفتر می‌آمد و اظهار می‌داشت لباسش پاره شده است. با این حال تلاش می‌کردیم به آموزش بچه‌ها لطمه‌ای نخورد.».
یکی دیگر از معضلات مدرسه قدیمی کوهی‌نژاد همجواری آن با مناطق مسکونی بود که به خاطر همجواری آن با خانه‌ها و آپارتمان‌ها، هنگام خواندن سرود همگانی و اجرای فوق برنامه‌ها، همسایه‌ها نسبت به سر و صدای بچه‌ها معترض بودند. خانلری با قدردانی از زوج خیر و نیک‌اندیش، خانم معماریان و آقای طواف، می‌گوید: «خوشبختانه مدرسه جدید به همت خیران ساخته شد و با این کار شادی و نشاط به جمع دانش‌آموزان بازگشت. در این مدرسه شرایط از نظر نور، زیبایی، استحکام، بهداشت و... استاندارد و عالی است. خوشبختانه دانش‌آموزان قدر مدرسه جدید را می‌دانند و نسبت به حفظ و نگهداری آن تلاش می‌کنند؛ اگر یکی از بچه‌ها از روی نا آگاهی و شیطنت روی دیوار یا میز خط بکشد بقیه دانش‌آموزان با او برخورد می‌کنند و به او تذکر می‌دهند.
یادگارهای یک خیر
رئیـــــس مجمــــع خیــــران مدرسه‌ساز شهرستان ری و استان تهران، در مراسم افتتاح مدرسه خیرساز خانم معماریان و آقای طواف می‌گوید: «۶۰درصد مدارس شهرستان ری به کمک خیران ساخته شده است.» سید هادی موجانی با اشاره به کاهش قیمت نفت و مشکلات اقتصادی که گریبانگیر کشور شده است، اضافه می‌کند: «امروز مشکلات آموزش و پرورش بسیار زیاد است و دولت به تنهایی قادر به ساخت طرح‌های عمرانی و ساخت مدرسه نیست به همین خاطر خیران وارد عرصه مدرسه‌سازی شده‌اند. آیات عظام هم فتوا داده‌اند که مردم می‌توانند یک سوم از سهم امام را برای مدرسه‌سازی هزینه کنند زیرا مدرسه، پایه فرهنگ کشور است و دانش‌آموزان در آن پرورش پیدا می‌کنند.»
موجانی با گرامیداشت یاد و خاطره مرحوم خسرو شاهی یکی از خیران مدرسه‌ساز کشور، می‌گوید: «هرکسی سعادت انجام کارهای خیر مثل ساختن مدرسه را ندارد؛ بسیاری از افراد پولدار هستند که دستشان برای انجام کار خیر می‌لرزد اما خسرو شاهی ۴۳۷ مدرسه در کشور ساخت بدون اینکه نامش جایی منعکس شود.»
موجانی همچنین یادی هم از مرحوم علی‌پور می‌کند و می‌گوید: «از تجاری بود که در بلژیک اقامت داشت، او به قصد ساختن یک مدرسه به ایران آمد اما بعد از اینکه مدرسه اول را ساخت، وقتی شور و نشاط بچه‌ها را موقع افتتاح مدرسه دید، عشق در وجودش شعله‌ور شد و به کارمندانش در بلژیک پیغام داد که من در ایران می‌مانم و از آنها خواست عواید مؤسسه‌اش را برای او به ایران بفرستند؛ او برای گرامیداشت یاد ۷۲ شهید کربلا ۷۲ مدرسه در کشور ساخت. اواخر عمر مرحوم علی‌پور وقتی به ملاقات او رفتیم از او پرسیدم چه آرزویی داری؟ گفت: «دلم می‌خواهد بعد از مرگ وقتی بدن من پوسید، خاک آن را برای ملات مدرسه‌سازی مصرف کنید. بعد از مرگ علی پور، تندیس او در یکی از میادین شهرستان اردبیل نصب و میدان بزرگی به نام او نامگذاری شده است.»
به عشق سیدالکریم(ع) مدرسه‌ای در شهرری ساختیم
نام خانم معماریان و آقای طواف یکبار در قباله ازدواج در کنار هم نوشته شد و آنها خوشحال و خندان در کنار هم پای سفره عقد نشستند و اکنون بعد از گذشت سال‌ها زندگی مشترک جشن بزرگ دیگری را در کنار هم تجربه می‌کنند و مثل همان روزها شادی و غرور را می‌شود در چشمان آنها حس کرد. امروز هم نام آقای طواف و خانم معماریان در کنار هم بر سینه ساختمان مدرسه‌ای که خشت خشت آن را مثل بنای زندگی مشترکشان با هم روی هم گذاشتند، می‌درخشد.
در حالی که اشک شوق در چشمان آنها حلقه زده است کنار هم روی صندلی سالن همایش‌های مدرسه‌ای که خودشان ساخته‌اند نشسته‌اند.روز افتتاح مدرسه همه ۷ فرزند خانم معماریان وآقای طواف و نوه‌های آنها هم در مراسم حضور داشتند.این زوج خیر می‌گویند: «خانواده ما به ۳ امامزاده واجب التعظیم آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) ارادت خاص دارند به همین خاطرتصمیم گرفتیم در این شهر مقدس مدرسه‌ای بنا کنیم که امروز شاهد بهره‌برداری این مدرسه ۱۵ کلاسه هستیم که ۵ اتاق اداری و یک سالن همایش بزرگ دارد و در ۴ طبقه در زیربنای ۲۶۵۳مترمربع بنا شده است.»
مصطفی و محمد طواف ۲ تن از فرزندان خانم معماریان و آقای طواف قبل از افتتاح رسمی مدرسه، با دقت وسایل و تجهیزات کلاس‌ها را بررسی می‌کردند تا اشکال و ایرادی در کار نباشد. حاج آقا طواف می‌گوید: «خوشبختانه وقتی تصمیم گرفتیم مدرسه‌ای در منطقه۲۰ بسازیم همه اعضای خانواده با ما همکاری کردند. به‌خصوص ۳ تن از بچه‌ها خیلی ما را همراهی کردند.» مصطفی و محمد می‌گویند: «از صفر تا صد کار با نظارت خودمان انجام شده است. بهترین و مرغوب‌ترین مصالح را تهیه کردیم و بیشتر اوقات خودمان لباس کار بر تن می‌کردیم و در کنار کارگران و معمار و مهندس کار می‌کردیم.» آنها یادی هم از حاج احمد کاشانی، خدمتکار مسجد هدایت خیابان جمهوری می‌کنند و می‌گویند: «خدا او را رحمت کند، زحمات زیادی برای خرید وسایل روشنایی این مدرسه کشید.»
نیروی انسانی مهم‌ترین سرمایه‌های هر کشور هستند
معاون مدیرکل آموزش و پرورش شهرستان‌های استان تهران و مدیر آموزش و پرورش ناحیه ۲ ری در مراسم افتتاحیه مدرسه خیرساز معماریان و طواف با قدردانی از خیران می‌گوید: «افتخار خدمت در شهری را دارم که دربرگیرنده آرامگاه ۳ امامزداه واجب التعظیم است و زیباتر اینکه، امسال ۲ مدرسه خیرساز در این شهرستان به بهره‌برداری رسید که با نخستین مدرسه به کوشش دکتر مقاره‌ای و دومین مدرسه به همت بانو معماریان و حاج آقای طواف ساخته شده است.»
محمد اسدنژاد می‌افزاید: «بچه‌هایی که در مدرسه قدیمی کوهی‌نژاد درس می‌خواندند، وقتی شنیدند قرار است به مدرسه نوساز منتقل شوند خیلی شور و شوق داشتند و خوشحالی آنها بر شادی من صد چندان افزود. من به خیران غبطه می‌خورم و امیدوارم روزی خداوند چنین افتخاری هم نصیب من کند که بتوانم برای تعلیم و تربیت کشورم‌کاری انجام دهم.اولیای دانش‌آموزان از اول مهر فشار زیادی بر ما وارد می‌کردند که چه وقت مدرسه جدید آماده می‌شود چون نگران وقوع حوادث غیرمترقبه در این مدرسه ناایمن بودند. خوشبختانه به‌رغم تأمین نشدن اعتبارات لازم، انشعابات بدون پرداخت هزینه‌ای وصل شد. بچه‌ها آن‌قدر خوشحال بودند که چند روز قبل خودشان برای آماده کردن مدرسه آمدند و مقدمات کار برای افتتاح مدرسه را انجام دادند.»
او با اشاره به اینکه نیروی انسانی مهم‌ترین سرمایه هر کشور به شمار می‌رود، می‌گوید: «به رغم اینکه بعضی کشورها منابع طبیعی مثل نفت و گاز و معادن ندارند، اما بر کشورها حکومت می‌کنند، چون آنها منابع انسانی قوی دارند. بنابراین کار خیران برای شکل‌گیری سرمایه‌های انسانی کشور بسیار ارزشمند و قابل ستایش است.»
وقتی سقف کلاس ریخت بچه‌ها از ترس گریه می‌کردند
با یکی از دانش‌آموزان مدرسه خیرساز طواف و معماریان به گفت‌وگو می‌نشینیم؛ پریا امین‌پور، دانش‌آموز کلاس ششم این مدرسه خیرساز وقتی از کابوس‌های مدرسه قدیمی‌اش تعریف می‌کند، می‌توان وحشت و اضطراب آن روزها را در چشمانش دید. او از اینکه به مدرسه جدید منتقل شده بسیار خوشحال است و می‌گوید: «۲ هفته‌ای می‌شود که معنی درس خواندن در آرامش و امنیت را می‌فهمیم.» پریا می‌گوید: «مدرسه قدیمی ما در کوچه سترگ قرار داشت که بسیار فرسوده و مثل خانه‌های ارواح بود. چند بار گچ سقف کلاس‌ها ریخت طوری که بعضی از بچه‌ها از ترس گریه می‌کردند. میز و نیمکت‌ها شکسته و لق بودند و هر چند وقت یک بار لباس بچه‌ها به میخ و تخته‌های شکسته نیمکت‌گیر می‌کرد و پاره می‌شد. وضع سرویس‌های بهداشتی مدرسه هم خیلی بد بود. حالا حدود ۲ هفته می‌شود به مدرسه‌ای که خیران محترم خانم معماریان و آقای طواف ساخته‌اند، منتقل شده‌ایم؛ این مدرسه خیلی خوب است از خانه‌مان هم قشنگ‌تر ساخته شده است. هر روز صبح سر صف برای خانم معماریان و آقای طواف دعا می‌کنیم و برای سلامتی آنها صلوات می‌فرستیم. امیدواریم که همیشه سلامت و سرزنده باشند.»
دانش‌آموزان این مدرسه آن‌قدر در مدرسه فرسوده و قدیمی قبلی زجر کشیده‌اند که حالا قدر این مدرسه را می‌دانند؛ علاوه بر توصیه‌های مربیان، خود آنها هم مراقب در و دیوار و میز و نیمکت‌های کلاس‌ها هستند. آینده در جلوی چشمان پریا است. او می‌گوید: «ما تلاش می‌کنیم مدرسه را سالم به دست دانش‌آموزان بعد از خودمان بسپاریم تا عذاب‌هایی که ما در مدرسه فرسوده کشیدیم، بچه‌های بعد از ما نکشند.»
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۲۰در تاریخ ۱۳۹۴/۰۱/۲۴
نظر شما