این زندگی وقف خدمتگزاری است

در روزگاری که افراد به کسب درآمد بیشتر فکر می‌کنند، افرادی وجود دارند که بخشی از درآمد خود را صرف نیازمندان می‌کنند. عده‌ای هم مثل «ابراهیم ابراهیمی» محل کسب خود را وقف انجام کارهای خیرخواهانه می‌کنند و خودشان هم که روزگاری چند شاگرد زیر دست داشتند، می‌شوند نیروی کار یک مرکز خیریه.

همشهری آنلاین- جمشیدعسگری: این شهروند ۶۳ ساله که ۲۰ سال در مغازه ۲۲ متری خود در بازارچه جوادیه، فرش‌فروشی می‌کرده، نزدیک ۸ سال است که محل کارش را به یکی از شعب آسایشگاه خیریه کهریزک تبدیل کرده و کمک‌های اهالی و خیّران را به دست مددجویان این مرکز می‌رساند.

قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

مغازه‌ای ساده و متفاوت در دل بازار

بازار جوادیه، همسن این محله قدیمی جنوب شهر است و بیش از ۷۰ سال از شکل‌گیری آن می‌گذرد. هنوز هم افراد زیادی از نقاط مختلف شهر به این بازارچه می‌آیند تا مایحتاج خود را تأمین کنند. در اینجا مثل هر بازار دیگری، کاسبان سعی می‌کنند محل کار خود را طوری تزیین کنند که خریداران را به سوی خود جلب کند اما در میان ده‌ها مغازه این بازار، دکان کوچک و ساده‌ای دیده می‌شود که اعلامیه‌های کوچک و بزرگی روی شیشه‌های آن نصب شده است.

فرق این مغازه با دیگر مغازه‌ها در نوع فعالیت آن است. در این مغازه به جای ارائه خدمات یا فروش اجناس، مغازه‌دار سعی می‌کند خریداران را به انجام کار خیر دعوت کند. «ابراهیم ابراهیمی» مالک این مغازه است. ۲۰ سال در اینجا همراه پدرش به فرش‌فروشی مشغول بوده و خاطرات زیادی از وجب به وجب این مغازه‌دارد اما دست تقدیر باعث شده همه آن خاطرات را در بقچه‌ای گذاشته و کنار بگذارد تا بتواند خدمتی به خلق خدا کند.

نذر کردم تا خدمتگزار سالمندان شوم

ابراهیمی می‌گوید: «همیشه همراه و همکار پدرم بودم و در انجام کارها به او کمک می‌کردم. پدرم این مغازه را نزدیک به ۳۰ سال پیش به اسم من خرید و درکنار هم به فرش‌فروشی مشغول شدیم.» وی از روزهایی برای ما سخن می‌گوید که مجبور بود به تنهایی در مغازه کار کند و نبود پدر درکنارش، دل و دماغ کار کردن را از او گرفته بود: «مشتری زیادی داشتم و به لطف پدرم و اعتماد اهالی، کار و کسب من رونق داشت اما رمق گذشته را نداشتم. اگر پدرم درکنارم بود، بدون شک به کارم ادامه می‌دادم تا اینکه تصمیم گرفتم شغلم را عوض کنم. نیروی جوانی و توانایی گذشته را هم نداشتم و باید کار ساده‌ای انتخاب می‌کردم. در همین زمان از طریق یکی از برنامه‌های تلویزیونی با فعالیت‌های آسایشگاه خیریه کهریزک آشنا شدم. به همین خاطر تصمیم گرفتم مغازه‌ام را برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی به این آسایشگاه اختصاص دهم. تقاضای خودم را به واحد مشارکت‌های مردمی آسایشگاه کهریزک دادم و نیروهای آسایشگاه از اهالی محله درباره من تحقیق کردند.» ابراهیمی با اعلام اینکه نذر و دعا کرده تا خدمتگزاری او را برای سالمندان قبول کنند، ادامه می‌دهد: «بالاخره به آرزویم رسیدم و ۸ سال است که در مغازه‌ام برای جمع‌آوری کمک‌های نقدی و غیرنقدی اهالی، کسبه، خریداران و خیّران کار می‌کنم.»

سخاوتمندی اهالی مثال‌زدنی است

«روزانه به‌صورت میانگین ۱۰ نفر به اینجا آمده و به سالمندان و مددجویان آسایشگاه خیریه کهریزک کمک می‌کنند.» ابراهیمی که ۴۰ سال ساکن محله جوادیه بوده، با بیان این مطلب می‌گوید: «بااینکه ۵۵ مسجد و ۲ مرکز خیریه در جوادیه وجود دارد و اهالی نذورات و کمک‌های مالی خود را به آنها می‌دهند، اما به اینجا هم آمده و نذورات، فطریه، کفاره، صدقه و به تازگی خمس خود را می‌دهند. در کنار کمک‌های نقدی، یکی از مادران ۲ شهید محله، آپارتمان خود را و یکی از اهالی هم سپرده بانکی ۵۰ میلیون تومانی‌اش را از طریق اینجا وقف آسایشگاه کرده است. در ماه مبارک رمضان و ماه‌های محرم و صفر نیز کمک‌های اهالی افزایش چشمگیری پیدا می‌کند.» وی با افتخار می‌گوید: «اهالی افراد سخاوتمندی هستند. درحد توان کمک می‌کنند و دربین آنها افراد زیادی هستند که با وجود نداشتن تمکن مالی برای انجام این کار خیر سرازپا نمی‌شناسند.» ابراهیمی از ساعت ۹:۱۵ تا ۱۵ و ۱۶:۳۰ تا ۲۰:۱۵ در اینجا حضور دارد و نیکوکاران درصورت نیاز می‌توانند با شماره ۵۵۶۵۱۳۴۹ تماس بگیرند.

در زندگی آرامش پیدا کرده‌ام

از ابراهیمی می‌پرسیم چرا مغازه‌اش را اجاره نداده تا به این واسطه کمک بیشتری به آسایشگاه کهریزک کند که می‌گوید: «شاید اجاره این مغازه در بازارچه زیاد باشد اما دوست دارم خودم نیز در خدمت مددجویان این مرکز باشم و وقت بیشتری برای کمک به آنها صرف کنم. در ضمن اجاره این مغازه در محله جوادیه ماهانه حدود ۲ میلیون تومان است درصورتی که حداقل ۵ میلیون تومان از اینجا به آسایشگاه کمک مالی می‌شود.» این کاسب قدیمی محله جوادیه درباره تأثیر این کار خیرخواهانه‌اش می‌گوید: «از زمانی که مغازه‌ام را به شعبه آسایشگاه خیریه کهریزک تبدیل کرده‌ام، احساس می‌کنم برکت زندگی‌ام بیشتر شده و از همه مهم‌تر آرامش پیدا کرده‌ام. صبور شده‌ام و با اطرافیان با ملایمت بیشتری رفتار می‌کنم. خوشبختانه این تأثیرات باعث شده اعضای خانواده‌ام نیز ازکاری که انجام داده‌ام، راضی باشند و حتی من را به ادامه این کار تشویق کنند.»