طراحی لباس برای یک نمایش یا فیلم، کار هیجان‌انگیزی است. یک طراح لباس وقتی می‌خواهد برای شخصیت‌های نمایش یا فیلمی لباس طراحی کند، پیش از هر چیز نگاه می‌کند ببیند نمایش یا فیلم چه فضایی دارد، واقعی است یا تخیلی، تاریخی یا ... آن‌وقت اگر مثلاً فیلم یا نمایش واقعی یا تاریخی باشد، باید ببیند فیلم یا نمایش در چه زمان و مکانی می‌گذرد؛ او باید ببیند آدم‌هایی که در منطقه یا کشور خاصی که در فیلم نامه یا نمایشنامه گفته شده، زندگی می‌کرده‌اند، در آن دوره تاریخی خاص که در متن آمده، چه لباس‌هایی می‌پوشیده‌اند؛ و تازه این که چه شغل یا موقعیت اجتماعی‌ای داشته‌اند. آخر در زمان‌های قدیم آدم‌ها هر شغل یا موقعیت اجتماعی‌ای که داشتند، لباس خاص آن شغل یا موقعیت اجتماعی را می‌پوشیده‌اند و ...
اینها بخشی از کار یک طراح لباس است، به نظر کار شیرینی می‌رسد، نه؟ تازه وقتی به مرحله طراحی و انتخاب رنگ، جنس پارچه و ... می رسد، کار شیرین‌تر هم می‌شود. حالا ما هم اینجا با چند نمونه از لباس‌ها و کلاه‌هایی که مردم جاهای مختلف دنیا در زمان‌های مختلف می‌پوشیده‌اند، آشنا می‌شویم؛ در حقیقت با بخش کوچکی از کار یک طراح لباس.
این کلاه را مردم «ناگالند» در شمال شرقی هند، در اوایل قرن بیستم میلادی سرشان می‌گذاشته‌اند، . آن را با نی نیشکر، الیاف ارکیده زرد رنگ، دندان گراز وحشی و پر نوعی پرنده درست می‌کنند
این کلاه را مردم «یائو»در استان« گوانگ‌ژی» چین، درمراسمی خاص سرشان می‌گذاشته‌اند. عرض آن حدود 50 سانتیمتر است و 30 سانتیمتر هم بلندی دارد. لبه آن از ابریشم است. قسمتی که روی سر قرار می‌گیرد، از خیزران بافته و با رشته‌هایی از مهره‌های سیاه و سفید تزئین شده است. این کلاه اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی استفاده میشده است
این بالاپوش که نوازنده‌های ارکستر ژاپنی می‌پوشیده‌اند، از ابریشم و کاغذ دوخته و با طلا تزئین شده است. لوزی روی آن نشانه‌ای است از کسی که نوازنده برای او موسیقی می‌نواخته است.
این کلاه عجیب و غریب را هم مردم «یائو»ی چین د رمراسمی خاص بر سر می‌گذاشته‌اند. لبه آن ابریشم کاری شده؛ بدنه آن را هم از پارچه بافته شده درست کرده و روی آن را با صمغ پوشانده‌اند. این کلاه هم در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم استفاده میشده است
این لباس نیلی‌رنگ با طرح دانه‌های سفید را یک تاجر یا کشاورز که در شمال ژاپن زندگی می‌کرده، در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی می‌پوشیده. همه سطح آن به شیوه «ساشیکو» با دست کوک زده و دوخته شده. کوک زدن به این شیوه در سطح پارچه باعث می‌شود پارچه، در عین حال که ظرافت و نرمی‌اش را حفظ می‌کند، مثل یک لحاف محکم و با دوام شود
