به گزارش همشهری آنلاین، اغلب کوچه‌های روستا سنگفرش هستند و خانه‌هایی با معماری پلکانی چشم‌نوازی می‌کنند. برای نخستین‌بار در سال1394 یکی از اهالی روستا تصمیم گرفت یک اقامتگاه بومگردی راه‌اندازی کند و پس از آن گردشگران رغبت بیشتری برای اقامت در این روستا پیدا کردند.
یک کارشناس میراث در این رابطه به همشهری گفت: «به‌نظر من، ساتیاری یکی از روستاهایی است که مردمش پذیرای گردشگران هستند؛ برای مثال روستای حجیج به‌دلیل داشتن سد و آبشار بل یک توفیق اجباری محسوب می‌شود، ولی شما که وارد روستای ساتیاری شوید، چند اقامتگاه گردشگری را مشاهده می‌کنید و به شیوه سنتی از گردشگران پذیرایی می‌شود. تقریبا همان تعریفی که از گردشگری وجود دارد، در ساتیاری می‌بینید.»
عزیز مصفائی ادامه داد: «اینجا بستر برای پذیرایی و اقامت گردشگران فراهم است و آنها فضای روستا را به‌طور کامل درک می‌کنند. گردشگران در ساتیاری زندگی دامداری را مشاهده می‌کنند و حتی می‌توانند به تور چوپانی بروند و از آنها در کوه پذیرایی می‌شود.»
کارشناس میراث‌فرهنگی اضافه کرد: «گردشگرانی هم که وارد روستای ساتیاری می‌شوند، به‌دنبال رویت زندگی بومی این منطقه هستند و به‌دلیل فضای مناسبی که در اینجا وجود دارد، خیلی از گردشگران از تهران، اصفهان، شیراز و... هر سال به این روستا سفر می‌کنند.»
طبیعت بکر و بافت پلکانی روستای ساتیاری سبب شده که حدود 800گردشگر در طول یک سال حداقل یک شب در آنجا اقامت داشته باشند. آزاد مرادی، از اهالی این روستا که برای نخستین‌بار یک اقامتگاه بومگردی را در ساتیاری راه‌اندازی کرده، در این رابطه به همشهری گفت: «اقامتگاه بومگردی خود را از سال1394 ایجاد کردیم و سال1395 از تسهیلات سازمان میراث‌فرهنگی بهره‌مند شدیم و اقامتگاه خود را توسعه دادیم. اقامتگاه بومگردی ما یک خانه روستایی 2طبقه بود که طبقه پایین آن تقریبا یک سوئیت بزرگ به‌حساب می‌آمد.»
آزاد مرادی، کارشناس ارشد گردشگری است. او درباره اینکه چطور ایده راه‌اندازی یک اقامتگاه به ذهنش خطور کرده، گفت: «تحصیلات بنده گردشگری است و زمانی در تهران در چند شرکت مهندسی مشاور کار می‌کردم. از آنجایی که با حوزه گردشگری آشنایی داشتم، دوباره به روستا برگشتم و تصمیم گرفتم اقامتگاه بومگردی را راه‌اندازی کنم. با توجه به شناختی که از فرهنگ منطقه اورمان که یک جغرافیای وسیعی دارد، داشتم، کسب‌وکار خود را در روستای ساتیاری راه‌اندازی کردم. از آنجا که در همین روستا به دنیا آمدم، بزرگ شدم و درس خواندم، نسبت به ظرفیت این روستا برای گردشگری آشنایی کامل داشتم؛ برای همین، این فکر به ذهنم خطور کرد که چرا یک اقامتگاه بومگردی ایجاد نکنیم.»
گزارش کامل را در روزنامه چهارشنبه (5 مهر) در صفحه ایرانشهر (16) روزنامه همشهری بخوانید.
نظر شما