همشهری آنلاین -زهرا بلندی: جالب است که بعد از این موفقیت‌ها هنوز از محله قدیمی خود دل نبریده و برای موفقیت دیگر ورزشکاران محله تلاش می‌کنند و به‌عنوان یک الگو، در باشگاه‌های محله‌های جنوبی تهران مربیگری می‌کنند. «سید جواد موسوی» یکی از همین آدم‌های بامرام ساکن قدیمی محله نازی‌آباد است که با وجود معلولیتش از ناحیه پا و محدودیت‌های خود و محله‌ای که در آن بزرگ شده، سال‌ها با کسب مقام‌های متعدد در رشته دوومیدانی در ماده‌های پرتاب دیسک و وزنه، برای محله افتخارآفرینی کرده و اکنون ۴ سال است که در مجموعه ورزشی قیانوری، مربیگری جانبازان و معلولان را در این رشته برعهده دارد و شاگردانش از تمامی محله‌های تهران به اینجا می‌آیند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
صعود اول در ناباوری اطرافیان
قهرمان پاراالمپیک دوومیدانی جهان، ۴۲ سال دارد و از ۲۷ سال پیش، زمانی که فقط ۱۵ سال داشت، با وجود معلولیت در ناحیه زیر زانو، ورزش را با راهپیمایی مسیرهای طولانی و کوهنوردی انفرادی شروع کرد. «سید جواد موسوی» بعد از مدتی به پیشنهاد یکی از دوستانش وارد گروه‌های کوهنوردی شد و موفقیت‌هایش از همانجا یک به یک رقم خورد. او در این‌باره می‌گوید: «آنقدر در کوهنوردی متبحر شده بودم که مدت‌ها هیچ یک از کسانی که با من در مسیر آشنا می‌شدند یا هم مسیر من بودند، نمی‌دانستند که پای من مشکل دارد.» وی ادامه می‌دهد: «با تلاش زیاد توانستم در سال ۷۰ عضو تیم کوهنوردی دماوند شوم و تا سال ۷۳ در آن گروه بودم. در این سال‌ها افتخاراتی همچون کسب مدارک سنگ‌نوردی و یخ نوردی، همچنین صعودهای پی در پی و در نهایت صعود یک روزه به قله دماوند را کسب کردم که از طرف فدراسیون هم مورد تأیید قرار گرفت.» موسوی تا سال ۷۱ در حیطه کوهنوردی فعالیتش را ادامه می‌دهد اما بعد از آن با ثبت‌نام در باشگاه هویزه وارد رشته بدنسازی می‌شود. او با یادآوری روزهای گذشته خود می‌گوید: «روزهای اول که وارد باشگاه شده بودم، همه نگاه‌ها برایم معنای خاصی داشت و شاید دلیلش این بود که هیچ یک از بچه‌های باشگاه به جز من معلولیت نداشتند.» وی ادامه می‌دهد: «بعد از ۲ ماه فعالیت در رشته بدنسازی، به پیشنهاد مربی باشگاه وارد کلاس‌های وزنه‌برداری شدم. حدود ۵ سال در این رشته فعالیت کردم اما به دلیل آسیب‌دیدگی شدید که به کتفم وارد شد، رشته‌ام را به دوومیدانی تغییر و در ماده‌های پرتاب دیسک و وزنه فعالیتم را ادامه دادم.»
حضور در پاراالمپیک جهان و کسب مدال
موسوی فعالیت حرفه‌ای‌اش در رشته دوومیدانی را از سال ۷۸ در ورزشگاه قیانوری آغاز می‌کند. به گفته او زمان ورودش به این باشگاه، در اینجا هیچ امکاناتی برای معلولان وجود نداشت و تنها وسیله‌اش برای تمرین یک وزنه بود. این ورزشکار باتجربه در این‌باره می‌گوید: «با تمامی کمبودها و مشکلات در سال ۲۰۰۲ برای اولین بار در مسابقات انتخابی بازی‌های آسیایی مالزی انتخاب شدم و با شرکت در این مسابقات ۲ مدال طلا و یک برنز گرفتم.» وی ادامه می‌دهد: «با موفقیتی که من و دیگر شاگردان داشتیم، از مسئولان ورزشی تقاضا کردیم به امکانات این ورزشگاه رسیدگی کنند. همان زمان به لطف آنها این زمینی را که اکنون بچه‌ها در آن تمرین می‌کنند با چمن مصنوعی و تعداد وزنه‌های بیشتر و البته امکانات قابل قبول‌تر برای معلولان تحویل ما دادند و اینجا تقریباً به یک پایگاه قهرمانی دوومیدانی معلولان و جانبازان با شاخه‌های پرتاب وزنه، دیسک و نیزه تبدیل شد.» بعد از آن موسوی در مسابقات جهانی نیوزیلند سال ۲۰۰۳ موفق به کسب ۲ مدال طلا و یک برنز می‌شود و سال ۲۰۰۴ به دلیل مناسب نبودن وضعیت تمرین‌هایش، نفر چهارم مسابقات آزاد اروپا می‌شود. او همان سال در مسابقات المپیک نفر پنجم می‌شود. موسوی تا سال ۲۰۰۴ فقط به‌صورت ایستاده فعالیت می‌کرد اما به پیشنهاد مربی‌اش و با تمرینات بیشتر در کلاس‌های پرتاب نشسته شرکت می‌کند. در این سبک از رشته ورزشی‌اش نیز مقام قهرمانی کشوری و اجازه شرکت در مسابقات آسیایی را کسب می‌کند اما به دلیل آسیب‌دیدگی نمی‌تواند در مسابقات حضور پیدا کند و مقام‌های بزرگی را از دست می‌دهد.
کلاس‌های رایگان برای جانبازان و معلولان
موسوی با اشاره به کلاس‌های ورزشی پرتاب وزنه و دیسک که در اینجا به‌صورت رایگان برای تمامی معلولان و جانبازان به‌صورت تخصصی برگزار می‌شود، می‌گوید: «سال‌هاست که این کلاس‌های رایگان برای معلولان و جانبازان در هر سن و سطحی برگزار می‌شود و به دلیل نزدیکی به جنوب تهران می‌تواند یک موقعیت خیلی خوب برای بچه‌های معلول این منطقه محسوب شود ولی متأسفانه هنوز خیلی از افراد از این امکانات بی‌خبر هستند.» وی ادامه می‌دهد: «بارها اتفاق افتاده که در خیابان با دیدن بچه‌ها یا جوانانی که دارای معلولیت هستند، به سمت آنها رفته و با معرفی خودم و این باشگاه، آنها را در جریان برپایی کلاس‌های رایگان در محله قرار داده‌ام. خوشبختانه در جذب تعدادی از آنها هم موفق بوده‌ام و الان شاگردم هستند.» به گفته موسوی، معلولان و جانبازان همه روزه می‌توانند در ساعات اداری به میدان بهمن، بزرگراه شهید تندگویان، ابتدای چهارراه خانی‌آبادنو، ورزشگاه قیانوری، قسمت جانبازان و معلولان مراجعه و برای شرکت در این کلاس‌ها ثبت‌نام کنند یا برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره ۵۵۰۳۴۶۰۰ تماس بگیرند.
خودم به خودم کمک کردم و بس!
هر ورزشکاری با کسب تجربه و افتخارات قهرمانی، روزی به درجه مربیگری می‌رسد. این ورزشکار هم‌محله‌ای هم از سال ۹۰ به دلیل مشغله‌کاری و فعالیت‌های سنگین وارد حیطه مربیگری می‌شود. ابتدا فعالیتش را با هیئت ورزش نابینایان استان تهران در مجموعه ورزشی هرندی در محله شوش آغاز می‌کند. بعد از آن مربیگری را در ورزشگاه قیانوری که به گفته خودش مرکز دوومیدانی جانبازان و معلولان تهران محسوب می‌شود، ادامه می‌دهد. از قهرمان المپیک گرفته تا کودک ۹ سالهای که به تازگی فعالیت خود را در این رشته ورزشی شروع کرده، در این مجموعه ورزشی فعالیت می‌کنند. شاگردانش با وجود معلولیت‌های خاص از مناطق مختلف تهران به اینجا می‌آیند. او در حین پاسخ به سؤال‌ها سراغ شاگردانی که برای انجام حرکات به کمکش نیاز دارند می‌رود. در این میان وقتی از او سؤال می‌کنیم که کار کردن با بچه‌هایی که مدام به توجه شما نیاز دارند، سخت نیست، می‌گوید: «۷۰ شاگرد دارم که همه از جنس خودم هستند. ۴ نفر از آنها ملی‌پوش هستند و بقیه در سطح‌های مختلف آموزش می‌بینند. من از مربیگری در کنار آنها لذت می‌برم و بچه‌ها برای من مثل نهالی هستند که تمام هدفم این است که کمک حال آنها باشم تا پربار شوند و موفقیتشان را ببینم.» وی ادامه می‌دهد: «زمانی که وارد مسیر ورزش شدم، کسی نبود که من را راهنمایی کند. هیچ‌کس حتی خانواده‌ام باورشان نمی‌شد که بتوانم روزی به اینجا برسم. هر روز می‌رفتم باشگاه و بر می‌گشتم و هدفم این بود که در ورزش موفق باشم و با تلاش زیاد توانستم برای رسیدن به هدفم به خودم کمک کنم چون هیچ‌وقت قبول نکردم که معلول هستم. هنوز هم هیچ محدودیتی در خودم حس نمی‌کنم و آرزویم این است که شاگردانم نیز به این باور برسند.»
کار می‌کنم تا مخارج زندگی را تأمین کنم
موسوی در سال ۷۳ ازدواج کرده و اکنون صاحب ۲ دختر ۱۹ و ۸ ساله است. وی با بیان اینکه هیچ‌وقت به مربیگری به‌عنوان یک شغل نگاه نکرده و تنها دلیل ماندگاری‌اش در این ورزش را عشق و علاقه به این ورزش و بچه‌های همجنس خود می‌داند، می‌گوید: «از بچگی علاقه زیادی به درس خواندن نداشتم و بعد از گرفتن دیپلم تجربی، در کنار ورزش تا حدودی به پدرم که نقاش ساختمان بود کمک می‌کردم و بعد از آن وارد تولید لوازم تأسیسات ساختمانی شدم و مشغله کاری‌ام روز به روز زیادتر شد.» وی ادامه می‌دهد: «با درآمد حاصل از مربیگری خرج خانواده تأمین نمی‌شود و من هم شغل اصلی‌ام را رها نکردم. اکنون فعالیتم در بخش تولید خیلی گسترده‌تر شده است. با اینحال روزانه ۲ ساعت به باشگاه می‌آیم و همراه بچه‌ها هستم. از این بابت نیز خیلی احساس رضایت می‌کنم.» جالب است که باوجود گذشت ۱۰ سال از فعالیت حرفه‌ای و مقام‌های قهرمانی این ورزشکار محله نازی‌آباد، هنوز هم اهالی محله او را به‌عنوان قهرمان می‌شناسند و همسایه‌ها و اهالی محله او را به‌عنوان یک الگوی ورزشی برای بچه‌ها و جوان‌های دیگر مثال می‌زنند که این موضوع برای موسوی خالی از اهمیت نیست.
مشکلات معلولان را حل کنیم
با وارد شدن به زمین پرتاب وزنه، به یاد حرف موسوی درباره زمینی می‌افتیم که سال‌ها پیش مجهز به چمن مصنوعی شده است. شکل کنونی زمین چنگی به دل نمی‌زند. در برخی از قسمت‌های زمین که بیشتر شبیه موکت بلااستفاده است، پستی و بلندی دیده می‌شود که معلولان و جانبازان را دچار مشکل می‌کند. موسوی درحالی که شاگردانش را با ویلچرهایشان به داخل زمین خاکی هدایت می‌کند، از مشکلات بچه‌ها می‌گوید: «زمین پرتاب وزنه ما نیاز به تعویض چمن دارد و از مسئولان مربوطه درخواست می‌کنم برای حل این مشکل اقدام کنند.» وی ادامه می‌دهد: «یکی دیگر از مشکلاتی که این روزها بچه‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، نبود سرویس برای رفت و آمد به اینجاست. شهرداری خدمات سرویس رایگان برای معلولان فراهم کرده اما استفاده از این سرویس خیلی مشکل است چون بچه‌ها باید برای استفاده از آنها هر روز صبح زود هماهنگی‌های لازم را انجام دهند که اغلب می‌گویند به دردسرش نمی‌ارزد! از مسئولان شهرداری تقاضا می‌کنم امکان حضور آسان بچه‌ها را در این کلاس‌ها فراهم کنند تا نیازی به هماهنگی روزانه نداشته باشند. خوشبختانه تعداد زیادی از شاگردان او ساکن منطقه هستند و فاصله محل زندگی آنها با این مجموعه ورزشی زیاد نیست و می‌توان تمهیداتی برای انتقال آنان به این محل اتخاذ کرد.»
کم سن اما مستعد
«امیرحسین شاه محمدی» شاگرد ۹ ساله و کوچک‌ترین عضو کلاس موسوی است که با لبخند ممتدی که بر لبانش نقش بسته، نظرمان را به خود جلب می‌کند. باوجودی که اختلاف سنی زیادی با دیگر بچه‌های کلاس دارد، با شوق خاصی ورزش می‌کند. ساکن محله شهید نواب است و با مشکلی که در حرکت پاهایش دارد، از ۴ ماه پیش با پیگیری مادرش برای پیدا کردن چنین مکانی، در این باشگاه نامنویسی کرده و روزهای فرد در کلاس‌های ورزشی موسوی شرکت می‌کند. موسوی در حالی که او را یکی از بچه‌های مستعد کلاسش معرفی می‌کند، معتقد است که او می‌تواند با تمرین‌های مکرر و پی در پی در این مسیر، سالهای آینده یکی از بهترین‌ها باشد و پرچم کشورمان را در مسابقات جهانی بالا ببرد.
الگوی جانبازان و معلولان است
«جاوید احسانی شکیب» ۳۲ ساله یکی از ملی‌پوشان کشورمان است که در مجموعه قیانوری، زیرنظر موسوی ورزش می‌کند. از سال ۸۰ وارد ورزش جانبازان و معلولان شده و حدود ۵ سال است که از محله پونک به اینجا می‌آید و در این ورزشگاه فعالیت می‌کند. گویا رابطه نزدیک بین موسوی و احسانی فراتر از یک رابطه شاگرد و مربی است. او اولین بار در مسابقات جهانی برزیل ۲۰۰۵ مقام چهارم، در مسابقات جهانی ۲۰۰۶ ایرلند ۲ مدال طلا، در مسابقات جهانی ۲۰۰۷ تایوان یک مدال طلا، در مسابقات غرب آسیا در سال ۲۰۰۷ یک طلا، یک نقره و یک برنز و در مسابقات ۲۰۱۰ گوانگجو یک نشان طلا و در مسابقات جهانی ۲۰۱۴ یک مدال طلا و یک نقره کسب کرده است. او اکنون برای شرکت در مسابقات جهانی و کسب سهمیه پاراالمپیک تلاش می‌کند و با اشاره به اینکه روزی موسوی را به‌عنوان یک رقیب برای خودش می‌دید، اکنون از تجارب او استفاده می‌کند، می‌گوید: «هر ورزشکار و قهرمانی، روزی به مرحله‌ای می‌رسد که باید تجاربش را دراختیار دیگر ورزشکاران بگذارد و نقش مربی را ایفا کند. موسوی هم اکنون به‌عنوان یک مربی نمونه و با اخلاق کمک حال همه ما است و خیلی از جانبازان و معلولان او را الگوی خود قرار داده‌اند.»
-----------------------------------------------------------------------------------------------
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۶ در تاریخ ۱۳۹۴/۰۶/۰۸
نظر شما