اکنون که هفتمین دوسالانه نگارگری ایران در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شده است (تا 20 اردیبهشت)، نقطه نظرات مختلفی در این باره وجود دارد که ازجمله می‌توان به نظرات استاد محمدباقر آقامیری هنرمند سرآمد نگارگری سرزمین‌مان اشاره کرد.
این هنرمند متولد 1329 در قریه حسن‌آباد یاسوکند از توابع گروس بیجار، هنر نگارگری را مهجور نمی‌داند و معتقد است که برعکس، استقبال هنرمندان جوان برای شرکت در دوسالانه‌ها و نمایشگاه‌های نگارگری، نشان‌دهنده توجه و علاقه به این هنر اصیل ایرانی است.
به عقیده محمدباقر آقامیری، متاسفانه کم‌توجهی برخی مدیران هنری نسبت به این رشته در گذشته باعث شد هنر نگارگری مورد حمایت جدی قرار نگیرد، اما با این وجود دیگر کشورها از جمله امارات توجه خوبی به نگارگری پیدا کرده‌اند؛ به طوری که در مسابقاتی که با موضوع هنر نگارگری برگزار می‌کنند کشورهای اسلامی و غیراسلامی بسیاری شرکت دارند.
علاوه بر این، امارات به تازگی اقدام به جمع‌آوری و خریداری آثار نگارگری به خصوص آثار تهذیب هنرمندان ایرانی برای پر کردن موزه‌های خود کرده است.
محمدباقر آقامیری که ریاست انجمن نگارگران ایران را نیز بر عهده دارد، فارغ‌التحصیل رشته نقاشی از دانشگاه هنر، فوق‌لیسانس گرافیک از دانشگاه تهران و دارای دکترای درجه یک نقاشی از شورای‌عالی فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی ایران است و تاکنون برای بیش از 40 کتاب ادبی و هنری و مذهبی تصویرسازی کرده و به تدریس در دانشکده‌های هنری مختلف مشغول است.
برنده مدال طلای نمایشگاه جهانی الجزایر، معتقد است مسلما باید در خانواده فضای هنری فراهم باشد تا شخص در این زمینه رشد کند.
آقامیری که خود را از شیفتگان و شاگردان استاد محمود فرشچیان می‌داند، در مورد مینیاتور می‌گوید: «مینیاتور در اصل یک نوع تصور برای موضوع است. گروهی کوشش کردند تا این هنر را در قید و بندهایی قرار دهند اما به‌رغم این قیود، مینیاتور به سبب گستردگی و توانایی‌اش زنده مانده است. کاشیکاری، فرش‌بافی، گره‌سازی، نقشه فرش و تشعیر از کارهای یک مینیاتوریست هستند.»
این نگارگر در زمینه تدریس رشته مینیاتور در هنرستان‌ها معتقد است که در هنرستان‌ها باید شناخت انسان و طبیعت و ساخت و سازهای کلاسیک مطرح باشد. مینیاتور و طراحی فرش، دستور زبان دارد و معلم باید آن را به دیگران بیاموزد. به‌همین دلیل من بیشتر بر روی قلم‌گیری و خط تکیه می‌کنم تا قلم برای هنرآموز غریبه نباشد.
شناخت مکاتب هنر ایرانی از جمله مکتب اصفهان و مکتب تبریز از مهمترین درس‌های نظری هنرستان است. به اعتقاد این هنرمند، وجود دانشکده و یا مرکزی خاص برای هنرهای ملی ضروری به‌نظر می‌رسد؛ هرچند که از نگاه او طبیعت، بزرگترین دانشگاه برای آموزش هنر است. استاد آقامیری بیش از هر چیز به بیان پیام و اندیشه معتقد است تا به شیوه و روش اجرای کار.
او در نگارگری صاحب سبک و شیوه خاص خود است اما به‌دلیل اصرار و اعتقادش بر اصل بیان راسخ پیام و احساس به مخاطب، همیشه دانشجویانش را به توجه به ذات قضیه تشویق کرده است و خود می‌گوید: از آنها خواسته‌ام مطلقا به شیوه‌گرایی توجه نکنند.
آقامیری به‌عنوان رئیس انجمن نگارگری ایران که استادان بزرگی همچون فرشچیان، مهرگان، رستم شیرازی و دیگران در آن عضویت دارند، از بی‌برنامگی‌ها و بی‌توجهی‌هایی که به انجمن مذکور می‌شود، گلایه می‌کند.
به‌نظر او تنها نام انجمن در دفتری ثبت شده است بدون آنکه امکان انجام کاری را داشته باشد؛ در حالی‌که ارگان‌ها و مراکزی مثل وزارت ارشاد، میراث فرهنگی، شهرداری لازم است توجهات کافی را نسبت به این انجمن هنری و جایگاه هنر نگارگری داشته باشند. به باور آقامیری، هنرمند نگارگر با خلق یک اثر ناب می‌تواند یک موج مثبت را در روح جامعه تزریق کند؛ چیزی که انسان‌ها به شدت به آن نیازمندند.
دنیای واقعی اطراف برخلاف همه انواع پیشرفت‌های تکنولوژیکی پاسخگوی روح کمال‌طلب انسان نیست و کشف دنیاهای ناشناخته امن، آرزوی انسان‌هاست و نشان دادن این دنیا شاید کاری است که تنها از عهده نقاشان، شاعران و نویسندگان و به معنای عام هنرمندان بر می‌آید. این مهم است که هنرمند بتواند این نیاز جامعه بشری و انسان‌ها را پاسخ گوید.
همشهری استانها
