از سال1992 تا به حال کوره‌آ نخستین رئیس‌جمهوری اکوادور است که توانسته 2 دوره پیاپی در مقام خود باقی بماند. به‌نظر می‌رسد که مانند هوگو چاوز در ونزوئلا، سیاست‌های ضد‌آمریکایی و همچنین تاکید کوره‌آ بر «سوسیالیسم قرن بیست‌و‌یکمی» توانسته او را در سمت خود ابقا کند. کوره‌آ 46ساله، اقتصاد‌دانی است با تفکرات سوسیالیستی که توانست در انتخابات اخیر اکوادور 52درصد آرا را کسب کند.
در انتخابات مجلس شورای ملی اکوادور نیز حزب کوره‌آ توانست 64 کرسی از 124 کرسی مجلس را به‌خود اختصاص دهد. دیگر احزاب اکوادور نیز هر یک توانستند 15 کرسی از کرسی‌های مجلس را از آن خود کنند. کوره‌آ پس از کسب این پیروزی در جمع حامیانش گفت:« این پیروزی نشان داد که حمایت بسیار بزرگی از طرح‌های سیاسی دولت برای بناکردن سوسیالیسم قرن بیست و یکم در میان مردم وجود دارد. در نهایت قدرت در دستان مالکان مشروع و قانونی آن، که همان مستضعفان باشند، قرار گرفت.»
اما نتیجه انتخابات اخیر اکوادور دست کوره‌آ را برای اجرای طرح «انقلاب شهروندی» باز گذاشته است. این طرح، طرحی است که براساس قانون اساسی جدید اکوادور که در سپتامبر سال 2008 به رفراندوم عمومی گذاشته شد و 60 درصد مردم به آن رای مثبت دادند، به اجرا درخواهد آمد. براساس قانون اساسی جدید اکوادور حقوق اقتصادی و اجتماعی بیشتری برای مردم اکوادور در نظر گرفته خواهد شد. در این قانون همچنین مسائل مربوط به حفظ محیط زیست لحاظ شده است. علاوه بر این سن قانونی رای دادن به 16سال کاهش یافته و سربازان، پلیس‌ها و زندانیان نیز که تا پیش از این حق رای نداشتند، اجازه خواهند یافت تا در انتخابات شرکت کرده و رای بدهند. در این قانون همچنین مکانیزمی لحاظ شده است که براساس آن رافائل کوره‌آ بار دیگر خواهد توانست در انتخابات سال 2013 اکوادور شرکت کند؛ درست مشابه همان قانونی که در ونزوئلا تصویب شد.
کوره‌آ در اکتبر سال 2006 به ریاست‌جمهوری اکوادور منصوب شد و پس از انتخاب‌شدن به مردم اکوادور قول داد تا رفاه و آسایش و ثبات اقتصادی و سیاسی را برایشان به ارمغان بیاورد. او به مردم قول داد که فقری که نیمی از جمعیت اکوادور از آن رنج می‌برند را ریشه کن کرده و کشور را از آنچه او از آن به‌عنوان «شب طولانی و سیاه نئولیبرالیسم» یاد می‌کند، خارج کند. طی 10سال گذشته اکوادور 10 رئیس‌جمهوری به‌خود دیده است که هیچ‌کدام آنها نتوانستند حتی دور نخست ریاست‌جمهوری را به پایان برسانند. از میان این 10 نفر، 3رئیس‌جمهوری با شورش‌های مردمی مجبور به کناره‌گیری شدند که دیکتاتور معروف ژنرال گوتیرز یکی از آن 3نفر بود.
دیگر روسای جمهور پیشین اکوادور نیز به‌علت فساد مالی و اداری از کار برکنار شدند. در این میان اما رافائل کوره‌آ توانسته برخلاف روسای جمهور پیشین به خیلی از تعهدات و قول‌های خود عمل کند و از این جهت محبوبیت زیادی در میان مردم اکوادور دارد. میزان مبالغ کمک‌های خیریه و اجتماعی و همچنین حداقل دستمزد کارگران در اکوادور افزایش یافته است. کوره‌آ دولت آمریکا را مجبور کرد تا پایگاه هوایی «مانتا» در سواحل این کشور را ترک کند. از ژانویه سال2007 تا به حال نیز دولت اکوادور مبالغ بسیار هنگفتی را صرف بهبود وضعیت نظام بهداشت و درمان و آموزش و پرورش کشور کرده است.
کوره‌آ حتی برای بدهی‌های خارجی این کشور به آمریکا نیز چاره‌ای اندیشید. در دسامبر سال گذشته اکوادور نتوانست مبلغ 3میلیارد و 200میلیون دلار بدهی‌اش را به آمریکا در موعد مقرر بپردازد. این مبلغ تنها یک سوم بدهی‌های اکوادور به آمریکاست و این بدهی‌ها در خلال سال‌های حکومت دولت‌های ضد‌مردمی و فاسد در اکوادور به بار آمده‌اند. کاری که کوره‌آ کرد این بود که یک دیوان محاسبات تاسیس کرد تا بدهی‌های خارجی کشور را محاسبه کند. در نهایت کمیسیون دیوان محاسبات اکوادور این بدهی‌ها را غیرقانونی و نامشروع خوانده و به این ترتیب کوره‌آ رسما اعلام کرد که این بدهی‌ها را نخواهد پرداخت و به این ترتیب تلاش کرد کشورش را از زیر بارسنگین بدهی‌های سنگین خارجی نجات‌دهد.
با این توصیف شاید بتوان گفت که کوره‌آ طی 13سال گذشته پرقدرت‌ترین رئیس‌جمهوری اکوادور بوده است. وی در خلال 2سال اخیر که رئیس‌جمهوری بود تا حدودی به مردم اکوادور نشان داده است که رئیس‌جمهوری سخت‌کوش است. زمانی که کوره‌آ ریاست‌جمهور را در دست گرفت کنگره اکوادور با وی همراه نبود. اما وی تلاش کرد تا مردم اکوادور را قانع کند تا یک شورای قانون اساسی تشکیل دهند تا قانون اساسی جدیدی برای اکوادور نوشته شود. البته مردم اکوادور دلایل بسیار خوبی برای حمایت از کوره‌آ دارند. از زمانی که او برسر کار آمده است نزدیک به 30 میلیون دلار در ماه میان جمعیت یک میلیون و 300هزار نفری فقرای اکوادور تقسیم شده است. در همین 2سال ریاست‌جمهوری او، کوره‌آ 50 درصد به هزینه خدمات اجتماعی دولتش افزوده است.
البته در آمریکا از چنین سیاست‌هایی به‌عنوان سیاست‌های پوپولیستی یاد می‌شود. آمریکایی‌ها حتی نام بدتری بر این سیاست‌ها می‌گذارند. روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز در ماه نوامبر سال 2007، با چاپ گزارشی با نام «تمامیت‌خواهان در آند» سعی بر این داشت تا بگوید اوو‌مورالس، رئیس‌جمهوری پرو، هوگو چاوز رئیس‌جمهوری ونزوئلا و رافائل کوره‌آ رئیس‌جمهوری اکوادور تمایل دارند تا قدرت را تنها برای خود در اختیار بگیرند.
اما با نگاهی به وضعیت کنونی کشورهایی مثل پرو و اکوادور با وضعیتی که آنها در گذشته دچارش بوده‌اند می‌توان به اشتباه بودن تحلیل‌های روزنامه آمریکایی اذعان کرد و گفت که حداقل این کشورها این روزها وضعیتی با‌ثبات‌‌تر از گذشته سیاهشان دارند و در مسیر شکوفایی سیاسی و اقتصادی قرار گرفته‌اند و مردمشان می‌توانند آزادانه در انتخابات شرکت کنند. امروز این کشورها به‌مراتب دموکراتیک‌تر از گذشته هستند و این درست همان روندی است که دموکراسی براساس آن عمل می‌کند. این مردم هستند که رای به تغییر و تحول می‌دهند و با توجه به گذشته سیاه و تاریکی که بسیاری کشورهای آمریکای لاتین تجربه کرده‌اند هیچ تعجبی ندارد که امروز مردم این کشورها به شخصیت‌هایی چون کوره‌آ، چاوز و یا مورالس ایمان دارند و از آنها حمایت می‌کنند.
این افراد حداقل توانسته‌اند تا حدودی کشورهایشان را از منجلاب و فسادی که زمانی در آن اسیر بودند بیرون بکشند. اگر این افراد حامی منافع کشورهایشان نیستند، پس چه کسی از آنها دفاع می‌کنند؟ این رمز پیروزی این شخصیت‌ها در انتخابات سراسری کشورهایشان است.
