و به این ترتیب جدایی‌طلبان تامیل تنها یک روز بعد از پذیرفتن شکست در یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های آسیا، ضربه مهلک نهایی را پذیرفتند. طی سال‌ها، رهبر کاریزماتیک تامیل‌ها نقشی محوری در جنبش این گروه برای به دست آوردن سرزمین مستقل برای اقلیت تامیل و همچنین ساختن توان نظامی این گروه ایفا کرد.
نارایان سوامی، نویسنده زندگینامه رهبر جدایی‌طلبان تامیل که در دهلی زندگی می‌کند، در این باره می‌گوید: پراباکاران رهبر ارشد ببرهای تامیل، نماد و همه چیز این گروه بود. ببرهای تامیل بدون او دیگر معنایی ندارد.
گفته می‌شود که پراباکاران در حالی کشته شد که می‌خواست از منطقه جنگ در شمال شرق جزیره به همراه یک آمبولانس بگریزد.
جسد او ساعتی بعد شناسایی شد. علاوه بر او 2نفر از معاونانش که یکی رهبر شاخه اطلاعاتی جدایی‌طلبان تامیل و دیگری رهبر شاخه دریایی آن بود به همراه پسر بزرگ‌تر رهبر جدایی‌طلبان چارلز آنتونی کشته شدند.
پراباکاران گروه جدایی‌طلبان ببرهای تامیل را در دهه 1970 و برای مقابله با تبعیض علیه تامیل‌ها توسط جمعیت اکثریت سینهالی، بنیان گذاشت.طی نزدیک به 3 دهه جدایی‌طلبان تامیل با ارتش سریلانکا برای به دست آوردن سرزمینی مستقل در شمال و شرق سریلانکا جنگیدند.
پراباکاران برای رسیدن به این هدف یک کادر شبه‌نظامی آموزش دیده ایجاد کرد که شاخه دریایی، نیروی هوایی و پیاده‌نظام منظم داشت و تنها گروه جدایی‌طلب مسلح در دنیا بود که 3بخش مجزای زمینی، دریایی و هوایی داشت. جدایی‌طلبان ببرهای تامیل که از سوی 32 کشور دنیا به‌عنوان یک گروه تروریستی شناخته می‌شوند، صدها مورد انفجار انتحاری انجام داده و به نوعی در این زمینه پیشرو بودند.
این گروه عده‌ای از سیاستمداران ارشد از جمله رئیس‌جمهوری پیشین این کشور در سال 1993 و همچنین راجیو گاندی، نخست‌وزیر پیشین هند در سال 1991 را ترور کرد. دلیل ترور گاندی از سوی ببرهای تامیل این بود که او نیروهای صلحبان هندی را در سال 1987 به سریلانکا فرستاد که این نیروها بعدها مجبور شدند وارد درگیری با جدایی‌طلبان تامیل شوند.
حامیان پراباکاران او را به خاطر اینکه خود را وقف آرمان جدایی‌طلبان کرده‌بود تحسین می‌کردند. در جریان مذاکرات صلح دهه 1990 و در سال 2002 او اعلام کرد که درباره هیچ‌چیز کمتر از به دست آوردن یک سرزمین مستقل گفت‌وگو نمی‌کند اما دولت سریلانکا او را متهم می‌کرد که از فرصت توقف مذاکرات صلح برای تقویت توان نظامی ببرها استفاده کرده‌است؛
این ادعایی است که یکی از فرماندهان سابق ببرهای تامیل که بعدها به دولت پیوست نیز آن را مطرح کرده‌بود. بعد از فروپاشی روند صلح در سال 2006، ماهیندا راجاپاکسه، رئیس‌جمهوری سریلانکا، مقابله با جدایی‌طلبان تامیل را در اولویت کاری خود قرار داد.
او بودجه نظامی سریلانکا را برای سال مالی 2009 تا 7/1 میلیارد دلار افزایش داد که این رقم 5 درصد تولید ناخالص داخلی کشور را تشکیل می‌داد. او همچنین طرح عظیم سربازگیری گسترده در سراسر کشور را به اجرا گذاشت و همچنین بریدگان و سرخوردگان از جنگ را با وعده عفو به دولت جذب کرد.
راجاپاکسه ادعا می‌کرد با توجه به اینکه ببرهای تامیل سرسخت‌ترین گروه جدایی‌طلب مسلح دنیاست، اقداماتش لازم و ضروری است. در ماه‌های اخیر جدایی‌طلبان تامیل در جنگ با ارتش سریلانکا شکست‌های سنگینی را متحمل شدند زیرا ارتش آنها را به سوی سواحل شرق کشور محدود کرده‌بود.
یکشنبه همین هفته یعنی یک روز قبل از کشته‌شدن رهبران تامیل، یکی از مقامات ارشد این گروه پذیرفت که نبرد به نقطه بحرانی و اوج خود رسیده و ببرهای تامیل تصمیم گرفته‌اند که سلاح‌هایشان را زمین بگذارند.
اکنون ارتش سریلانکا به خاطر پیروزی در این جنگ 26 ساله شادمان است اما چالش اصلی که اکنون وجود دارد دستیابی به یک راه حل توافقی برای تامیل‌هاست که 18 درصد از جمعیت کشور سریلانکا را تشکیل می‌دهند و ببرهای تامیل به خاطر استقلال آنها می‌جنگیدند.
مرحله نظامی این نبرد به‌زودی پایان می‌یابد و حتی ممکن است اکنون پایان یافته‌باشد. سریلانکا از این پس باید برای بعد از جنگ آماده شود. دولت سریلانکا هنوز منشوری برای چنین توافقی با تامیل‌ها اعلام نکرده‌است. بعد از فرونشست غبار جنگ، تازه تامیل‌ها به این فکر می‌کنند که کجا ایستاده‌اند و چه آینده سیاسی پیش رویشان است.
این در حالی است که بحران انسانی در سریلانکا همچنان ادامه دارد و مایه نگرانی جامعه بین‌المللی است. بیش از 250 هزار نفر از ژانویه سال‌جاری تا‌کنون از منطقه جنگی گریخته‌اند. دولت سریلانکا آمادگی اداره این جمعیت بی‌خانمان شده را ندارد.
روز دوشنبه اتحادیه اروپا خواستار تحقیق مستقل درباره ادعاهای مطرح درباره جنایات جنگی ارتش سریلانکا و ببرهای تامیل در این جنگ شده همچنین این پرسش باقی است که آیا جدایی‌طلبان باقی‌مانده از این جنگ برای سریلانکا دردسرآفرین نخواهند شد؟ اما حتی اگر پاسخ به این پرسش مثبت هم باشد، این گروه جدایی‌طلب بدون رهبری‌اش دیگر کارایی چندانی نخواهد داشت.
کریستین ساینس مانیتور- 18 می 2009
