وردربرمن؛ قهرمان جام حذفی آلمان

وردربرمن که اخیرا جام یوفا را از دست داده بود و بوندسلیگای ۲۰۰۸-۲۰۰۹ را نیز با حضوری ضعیف در میانه‌های جدول به پایان برده بود، شنبه‌شب (۹ خرداد) با شکست دادن بایر لورکوزن، قهرمان جام حذفی باشگاه‌های آلمان شد. 

دیگو، ستاره برزیلی برمن، با وجود این‌که از فصل آینده در یوونتوس تورین بازی خواهد کرد، در این بازی تمام تلاش خود را به کار گرقت و با خلق موقعیت‌های استثنایی برای هم‌بازی‌های خود، در نهایت پاس گل را نیز به مسوت اوزیل داد. 

فرانک باومان، سرگروه کهنه‌کار برمن نیز بلافاصله پس از به‌ثمر رسیدن گل تیمش در دقیقه پنجاه‌وهشتم، از دنیای حرفه‌ای فوتبال خداحافظی کرد. باومان ۳۴ ساله، از ۹ سال پیش بازوبند کاپیتانی وردربرمن را بر بازو داشت. 

وی در سال ۲۰۰۴ به همراه وردربرمن قهرمان جام حذفی آلمان و بوندسلیگا شد. در آن سال بایرن مونیخ با اختلاف ۶ امتیاز مقام دوم بوندسلیگا را به‌دست آورد و بایر لورکوزن سوم شد. با خروج باومان، تورستن فرینگس بازوبند کاپیتانی را به دست انداخت.

قهرمانی در جام حذفی باشگاه‌های آلمان، بهترین نتیجه‌ای بود که دیگو و باومان می‌توانستند در آخرین بازی خود با پیراهن وردربرمن کسب کنند.

 لورکوزن نیز که همچون برمن، از تیم‌های موفق فوتبال دسته برتر باشگاه‌های آلمان در دهه اخیر بوده است، در این فصل چهره‌ای متوسط از خود نشان داد و در رده‌های میانی جای گرفت.

روند بازی

پرودل در دقیقه ششم نخستین خطر بازی را با ضربه سر روی دروازه لورکوزن آفرید؛ فرصتی که با هنرنمایی دروازبان حریف از بین رفت. پرودل در دقیقه سی‌وششم هم نخستین کارت زرد دیدار را دریافت کرد. این بازی در مجموع ۵ کارت زرد در بر داشت. برمن در کارت‌های زرد نیز ۴ بر یک از لورکوزن پیش افتاد.

دو تیم در ۱۵ دقیقه نخست هنوز خود را در میدان پیدا نکرده بودند. اما برمن آرام‌آرام بازی را در اختیار گرفت و به استثنای ۲۰ دقیقه پایانی که لورکوزن برای جبران شکست، حملات متعددی را روی دروازه حریف انجام داد، این برمن بود که توپ و میدان را در اختیار داشت.

نکته جالب در این بازی، تعداد بالای آفسایدهای اشتباهی بود که کمک‌داوران می‌گرفتند. 

دقیقه پنجاه‌وهشتم، تک‌گل فینال جام حذفی باشگاه‌های آلمان را مسوت اوزیل ۲۰ ساله، جوان‌ترین بازیکن میدان، روی پاس دیگو به ثمر رساند؛ پاسی که دیگوی برزیلی با هنرمندی تمام از میان ۳ بازیکن لورکوزن به اوزیل رساند.

فرانک والتر اشتاین‌مایر، وزیر خارجه آلمان، و مرتز‌اکر از برمن (به‌دلیل مصدومیت) از جایگاه تماشاگران دیدار را دنبال می‌کردند.

دیدار یادشده در ورزشگاه المپیک شهر برلین برگزار شد. تمام بلیت‌های این ورزشگاه، که بیش از ۷۴ هزار تماشاگر را در خود جای می‌دهد، برای دیدار شنبه‌شب به فروش رفته بود. ورزشگاه المپیک برلین که ورزشگاه اختصاصی تیم هرتا برلین است، در تاریخ یکم اوت ۱۹۳۶ برای بازی‌های المپیک همان سال بازگشایی شد. این بیست‌وپنجمین بار بود که فینال جام حذفی باشگاه‌های آلمان در این ورزشگاه برگزار شد.

شاگردان توماس شاف تا کنون یک بار جام یوفا را به خانه برده‌اند (۱۹۹۲)، ۴ بار قهرمان بوندسلیگا شده (۱۹۶۵، ۱۹۸۸، ۱۹۹۳ و ۲۰۰۴) و ۶ بار مقام نخست جام حذفی باشگاه‌‌های آلمان را به دست آورده‌اند (۱۹۶۱، ۱۹۹۱، ۱۹۹۴، ۱۹۹۹، ۲۰۰۴ و ۲۰۰۹).

پس از بازی

برونو لابادیا، مربی لورکوزن: "مسلما بسیار ناراحت‌کننده است. ما در دقایقی، بسیار خوب بازی کردیم و از نظر فنی هم منسجم بودیم، تنها نتوانستیم گل به ثمر برسانیم. لورکوزن تیمی در حال رشد است و ظرفیت‌های بالایی دارد، این قهرمانی می‌توانست کمک بسیار خوبی برای تیم باشد." 

وی در عین حال نخواست در مورد آینده خود در لورکوزن توضیحی بدهد.

توماس شاف، مربی برمن: "ما بازی‌ای را به نمایش گذاشتیم که به برد ختم می‌شود. در بازی ما پیدا بود که به‌دنبال جام هستیم." 

به گزارش دویچه‌ وله، او در ادامه همچنین به هنرنمایی اوزیل در این فصل و گل سرنوشت‌ساز او اشاره کرد و وی را بازیکنی استثنایی خواند.

رودی فولر، مدیر ورزشی باشگاه لورکوزن: "به نظر ما لابادیا باید همچنان مربی تیم باقی بماند. ما هنوز هم بر این عقیده‌ایم که برونو مربی مناسبی برای تیم است، هر چند که دور برگشت بازی‌های این فصل چندان برای ما خوب نبود."

کلاوس آلوفس، مدیر ورزشی باشگاه برمن: "شادی و آرامش پس از ناکامی‌های اخیر، طبیعتا با این پیروزی به دست آمد. ما هفته‌های سختی را پشت سر گذاشتیم. این موفقیت بزرگی است که توانستیم با وجود این، باز هم قوی ظاهر شویم. این‌که ما پیش از این بازی یک هفته استراحت داشتیم هم بسیار مفید بود، پیش‌تر هر سه روز یک بازی داشتیم و بازی با هامبورگ نیز فشار بالایی به تیم تحمیل کرد."