به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، فاگوسیتوز به فرآیندی اطلاق می‌شود که در آن سلول‌های فاگوسیت (سلول‌های ویژه‌ای همانند ماکروفاژها) ویروس‌ها و ذرات خارجی را در خون از بین می‌برند. فاگوسیت‌ها بخش مهمی از سیستم ایمنی بدن هستند.
متأسفانه این سلول‌ها مانع بزرگی در راه رهایش وریدی نانوذرات پلیمری نیز هستند. استفاده از این نانوذرات برای رهایش عوامل درمانی در حال حاضر به عنوان یک روش نویدبخش تحت مطالعه قرار دارد. در این روش می‌توان دارو را به طرز موثری به سوی سلول‌های خاصی درون بدن (همانند سلول‌های سرطانی) هدف‌گیری کرد.
نانوذرات توسط سلول‌های سیستم تک‌هسته‌ای فاگوسیت (MPS) شناسایی شده و در نتیجه توسط فاگوسیتوز و طی فرآیند opsonization از جریان گردش خون خارج می‌شوند. opsonin یک مولکول پروتئین‌دار است که طی فرآیند فاگوسیتوز به فرآیند اتصال کمک می‌کند.
سلول‌های فاگوسیتی به گیرنده‌ها بیان می‌کنند که به مولکول‌های opsonin متصل شوند. محققان برای افزایش میزان دوام نانوذرات درون بدن تلاش می‌کنند یک حامل نانومقیاس با طول عمر بالا درون بدن طراحی نمایند. این حامل‌ها باید دارای سطحی باشند که opsonin را جذب نکرده و در نتیجه توسط سلول‌های فاگوسیتی از گردش خون خارج نشوند.
دکتر مایکل پیشکو- استاد مهندسی شیمی و علوم مواد در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا- زمینه کاری گروه تحقیقاتی خود را توضیح می‌دهد: «ثابت شده است که ویژگی‌های شیمیایی- فیزیکی نانوذرات پلیمری همچون بار سطحی، اندازه، نوع گروه‌های عاملی و آبدوستی می‌تواند بر جذب آنها توسط سلول‌های MPS تأثیر بگذارد.
قبلاً پیشنهاد شده است که می‌توان از طریق استفاده از پلیمرهای آبدوست روی سطح حامل‌های پلیمری، حامل‌های دارویی مخفی تولید کرد که به مدت طولانی می‌توانند در گردش خون باقی بمانند».
