به گزارش همشهری آنلاین، یک: حضور رئیس‌جمهور برای تماشای بازی فینال قطعی نشده است! این خبری بود که دیروز در خبرگزاری‌ها بازتاب پیدا کرد.
مطمئنا همه از حضور ایشان در هر رویداد عمومی و غیرسیاسی در سطح جهان استقبال می کنند اما در بطن خبر این موضوع مستتر بوده که حضور ایران در فینال قطعی دانسته شده است!
انگار نه انگار با مدافع عنوان قهرمانی و در خانه حریف و در قضاوت یک داور کویتی و در ورزشگاهی که ۹۵ درصد آن شوق پیروزی قطری‌ها را فریاد می‌زنند قرار است مسابقه دهیم. این چیزهاست که ما را برای بازی امروز مضطرب می‌کند.
دو: خبر مضطرب‌کننده مهم ، قدرتنمایی دیشب اردن مقابل کره‌جنوبی بود. کره‌ای که سینه خیز از سد عربستان و استرالیا گذشته بود در مقابل اردن اسیر شده بود. مسئله شور و هیجان و حرارتی بود که اردنی‌ها از خود نشان می‌دادند و در نبردهای تن به تن و دوندگی و فرصت‌طلبی با تمرکز و انرژی حیرت‌انگیزی ظاهر شده بودند.
اردن البته که تیم بسیار خوبی است و در همان ملاقات در تورنمنت غرب آسیا هم ایران را به شدت آزار داده بود. اردن به فینال رسید و می‌خواهد مثل قطر دوره قبل و یا یونان در ۲۰۰۴ اروپا، شگفتی بزرگ مسابقات باشد.
تیمی که در سه بازی حذفی خود از سد عراق و تاجیکستان و کره‌جنوبی در همان ۹۰ دقیقه گذشته است و شایستگی‌های خود را کاملا اثبات کرده است و خب یک فینال تمام عربی از همین حالا می‌تواند شیخ سلمان را به شدت وسوسه کرده باشد. پس مراقب باشیم.
سه: حداقل در چهار دوره وقتی که به نیمه نهایی رسیده بودیم حضورمان در فینال را حتمی می‌دانستیم. مهمترین آن در سال ۱۹۹۶ بود که با آن تیم رویایی شامل دایی و عزیزی و باقری و عابدزاده و در حالی که ۶ بر ۲ کره‌جنوبی را مغلوب کرده بودیم و در دور مقدماتی همین سعودی را هم با سه گل بدرقه کرده بودیم اسیر بازی حساب شده شاگردان وینگادا شدیم و در ضربات پنالتی حذف شدیم.
در سال ۲۰۰۴ هم خودمان را در فینال می‌دیدیم اما اسیر عصبیت و واکنش اشتباه ستار زارع شدیم و ۷۰دقیقه ۱۰نفره بازی کردیم و در نهایت در ضربات پنالتی و با آن چیپ معروف گل‌محمدی از رسیدن به فینال باز ماندیم.
در سال ۲۰۱۹ هم ایران مدعی اصلی قهرمانی بود اما در نیمه نهایی و در حالی که در روند بازی ما تیم برتر بودیم اسیر اشتباه پورعلی‌گنجی و کنعانی‌زادگان و رامین رضاییان شدیم و باخت سنگینی را تجربه کردیم. پس هیچ چیزی قابل پیش‌بینی نیست.
ما سنت اشتباهات جانفرسا در نیمه نهایی‌ها را داریم. پس...بدترین اتفاق این است که با یک ایران خونسرد روبه‌رو بشویم. این گزینه غلط که باید بدون هیجان بازی کنیم. شما یک نمونه بیاورید که در فوتبال ملی تیمی بدون هیجان و اشتیاق توانسته باشد مسابقه مهمی را برنده شده باشد. تیم باید از همان ابتدا پرشور و پرهیجان بازی کند. شک نکنید. از همان ابتدا یورش به زمین حریف. با تمرکز و البته جنگندگی.
امیدمان این است که تیم ملی در بازی با قطر هم با تصمیمات درست قلعه‌نویی وارد میدان شود. او چالش به کارگیری طارمی را در ترکیب تیم برنده دارد که شاید به قیمت بیرون رفتن دوباره امید ابراهیمی و یا شاید سامان قدوس تمام شود. شاید امروز پس از ۴۸سال به فینال جام ملت‌ها برسیم.آفرین آفرین آفرین.
منبع:هفت صبح
نظر شما