همشهری آنلاین - هفدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری و صنایع وابسته تهران تجربه متفاوتی در شکل برگزاری و پرداختن به جزئیات و آموزش گردشگری پایدار در زمستان امسال رقم زد. حضور گسترده مربیان و فعالان صنایع دستی از دل خرده‌فرهنگ‌های ایرانی در کنار فعالیت صاحبان مشاغل هتلداری و اقامتگاه‌های سنتی در شهرستان‌های کوچک و بزرگ در این دور از نمایشگاه نمود چشمگیری داشت.
گردشگری و میراث فرهنگی اکثریت قریب به اتفاق ۳۱ استان کشور وقت و برنامه‌ریزی زیادی برای روایتگری سفر و آموزش بازدیدکنندگان گذاشته بودند. این اتفاق نمایشگاه امسال را از صرف یک گذرگاه گردشگری خوراک تبدیل به یک رویدادهای فرهنگی با عناصر اصلی توسعه گردشگری پایدار کرده بود.
بخش گسترده‌ای از صنایع دستی شهرستان‌های استان‌های مختلف کشور شیوه تولید مهمترین آثار صنایع دستی خود را به تهران آوردند و یک گردشگری تجربه‌گرا را برای بازدیدکنندگان رقم زدند.
مدیریت زمان‌بندی این دوره از نمایشگاه نیز در جلوگیری از ازدحام شدید جمعیتی در بیرون و درون محل نمایشگاه دائمی بین‌المللی جلوگیری کرد. پایان فعالیت بخش‌های نمایشگاهی در ساعت ۱۵ هر روز از شکل‌گیری ترافیک در عصر و ساعات ابتدایی شب در محدوده نمایشگاه جلوگیری کرد.
توضیحات مرشد مهدی چایانی درباره تاریخچه روایتگری و نقالی ایرانی، قبل و بعد از اسلام
مرشد مهدی چایانی در توضیح نقالی و روایتگری به‌عنوان بخشی از میراث فرهنگی ناملموس ایرانی و ایفای نقش خود در این جنبه هنر به همشهری آنلاین گفت: از نوجوانی وارد عرصه روایتگری، هنر نقالی و شاهنامه‌خوانی شدم و ۵۰ سال است که در این هنر فعالیت می‌کنم و سفیر فرهنگی ایرانیان عزیز در خیلی از کشورها بودم. فرهنگ شاهنامه، روایتگری و داستان‌های کهن و کلاسیک ایران را در بسیاری از کشورها روایت کردند. هنر روایتگری سابقه بسیار طولانی از قبل اسلام دارد. کسانی بودند که به آنها گوسان می‌گفتند. اینها در کوی و محله و برزن داستانی را برای مردم روایتگری می‌کردند که مورد استقبال مردم قرار می‌گرفت. و بعضا تعدادی از آنها نیز در دربار بودند که در واقع گوسان‌های موسیقایی بودند، یعنی نقل موسیقایی می‌گفتند، از جمله باربد، نکیسا و اساتید دیگر در ایران باستان. در صدر اسلام چون موسیقی مقداری محدود می‌شود، ساز از آنهایی که نقل موسیقایی می‌کردند گرفته می‌شود و روایتگر جای آن می‌بایست برای جذب مخاطبش کاری می‌کرد. در اینجاست که به کارش حرکات نمایشی اضافه می‌کند. الآن عاشیق‌ها، اوزان‌ها و بخشی‌ها از باقیمانده‌های موسیقایی هستند. در کل ایران پس از اینکه ساز را از روایتگرها گرفتند، نقل نمایشی شروع شد.
طاهره گرمسیری مربی قصه، نمایش و راوی داستان عروسک‌های ایرانی درباره اهمیت این بخش از صنایع دستی در معرفی فرهنگ اقوام ایرانی به همشهری آنلاین گفت: عروسک تداعی کننده آرمان‌ها و آرزوهای بچه‌هاست. عروسک بازبازک، لیلی یا سنگ صبور دختران چهارمحال و بختیاری در سال ۱۳۹۷ کد ثبت ملی گرفت. لباس آن هم برگرفته از لباس محلی است. صورت این عروسک آینه‌دار بوده است تا وقتی بچه‌ها آن را در دست می‌گیرند عکس خودشان را در آن ببینند و عروسک برایشان باورپذیرتر شود. نکته جالب دیگر این بوده است که مادرهایی که ارتباط عاطفی زیادی با بچه‌هایشان داشتند، از موی سر خودشان قیچی می‌کردند و روی سر عروسک می‌گذاشتند و فرزندشان خیلی خوب می‌توانست با این عروسک ارتباط برقرار کند.
روایتگری طاهره گرمسیری از عروسک سنگ صبور دختران لر
عروسک بِکِرو، میراث فرهنگی غیرملموس قزوین
سفال کلپورگان به شیوه کاملا دستی ثبت جهانی است | هنرمند: زینت منفرد
هنر بافت سیاه چادر عشایر از موی بز
نظر شما