به گزارش همشهری آنلاین عضو تیم ملی کشتی ناشنوایان ایران به همشهری آنلاین می‌گوید: «قبل از اعزام به مسابقات جهانی قرقیزستان به حرم امام رضا(ع) رفتم و در آنجا نیت کردم که اگر مدال گرفتم، به آقا امام رضا (ع) تقدیم کنم. با افتخار این کار را انجام دادم وخوشحال هستم. چون چند سال بود تلاش می‌کردم در کشتی به جایی برسم و بتوانم مدال خود را به حرم تقدیم کنم.»
«مهدی بَزی» ادامه می‌دهد: «من در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم و از همان ابتدا که به ورزش کشتی روی آوردم، پیش خودم گفتم که اگر به جایی رسیدم، تمامی مدال‌های خود را به موزه حرم امام رضا(ع) اهداء کنم.»
اهدای مدال قهرمانی توسط کشتی‌گیران سابقه طولانی دارد و سرآمد آن مدال‌های رنگین جهان پهلوان تختی در موزه حرم امام رضا (ره) است. بزی می‌گوید: «کشتی از قدیم به عنوان یک ورزش پهلوانی شناخته می‌شود و اگر موزه حرم (ره) را نگاه کنید، بیشتر مدال‌های اهدا شده از کشتی و به طور کلی از ورزش‌های پهلوانی است.»
اولین قهرمان کشتی
مهدی 18 ساله است و در کلاس دوازدهم تحصیل می‌کند. او معتقد است که شهرستان زابل امکانات چندانی برای ورزش ندارد: «سیستان و بلوچستان یک استان محروم محسوب می‌شود و امکانات خیلی کمی برای ورزش نسبت به استان‌های دیگر دارد. البته این دلیل نمی‌شود که چون امکانات نیست، نمی‌توان کاری کرد. یک جاهایی پشتکار یک ورزشکار همه موانع را از پیش رو برمی‌دارد.»
بزی تاکید می‌کند: «در شهرستان زابل قهرمان کشتی نداشتیم و من اولین نفر هستم از زابل به قهرمانی جهان دست پیدا کردم. راستش خیلی بیشتر از ورزشکاران دیگر شهرها تلاش کردم تا به موفقیت برسم. یعنی ما نه امکاناتی داریم و نه مربی باتجربه. ولی بچه‌های این منطقه کشتی در خون‌شان است و خیلی با استعداد هستند.»
قهرمان کشتی فرنگی نوجوانان جهانی می‌گوید: «به نظر من، مسئولان توجه بیشتری باید به ورزش بچه‌ها در شهرستان زابل داشته باشند. اگر شرایط ورزش کردن در زابل بهتر شود، قطعا خیلی از ورزش در اینجا مورد توجه قرار خواهد گرفت. خیلی خوشحالم که باعث شدم ورزش کشتی در شهر ما دیده شود. از روزی که مقام جهانی کسب کردم، می‌بینم که خیلی از بچه‌ها سعی می‌کنند کشتی‌گیر شوند و این موضوع من را خوشحال می‌کند.»
مادر و پسرانش
مهدی بزی زندگی سختی را گذرانده است. خودش می‌گوید: «از خودمان خانه نداریم و در خانه مادربزرگم زندگی می‌کنیم. از زمانی که بچه بودم، پدرم با ما زندگی نمی‌کرد و مادرم خیلی زحمت ما 3 برادر را کشید.» او ادامه می‌دهد: «به طور مادرزادی کم‌شنوا هستم و مادر هم این مشکل را دارد. دو برادر داریم که آنها هم با چنین مشکلی مواجه هستند. برادر بزرگترم هم کشتی‌گیر بود ولی به دلیل کم توجهی مسئولان نتوانست به جایی برسد و این ورزش را رها کرد. در مورد خودم خواست خدا بود که بتوانم در کشتی مدال جهانی به دست بیاورم.»
بزی عنوان می‌کند: «سعی می‌کنم کشتی را ادامه بدهم و روزی بتوانم مدال طلای المپیک را کسب کنم. امیدوار هستم روزی مربی شوم و بتوانم به بچه‌های سیستان و بلوچستان کمک کنم. این موضوع برای من خیلی مهم است که روزی در شهر خودم و در سطح استان بتوانم مربیگری و به بچه‌های استان خودم خدمت کنم.»
او اضافه می‌گوید: «یکی از برنامه‌هایم این است که اگر عمری باشد، نوع نگاه مردم را نسبت به ورزش زابل را تغییر بدهم تا قهرمانان زیادی از این منطقه بیرون بیاید.»
نظر شما