به گزارش همشهری آنلاین این روزها بازار کنسرت نمایش‌ها حسابی داغ است و یکی از این اجراها صحنه‌ای در حالی با پیش‌فروش یک‌هفته‌ای بلیت از شب گذشته در کاخ سعدآباد روی صحنه رفته است که عوامل هنری و اجرایی خود را نه از طریق سایت بلیت‌فروشی و نه از طریق رسانه‌ها به مخاطبش معرفی نمی‌کند که احتمالا دلیل اصلی‌اش بی‌نظمی و بی‌برنامگی تا دقایق قبل از اجراست.
کنسرت نمایش «سی‌صد» که تاکنون دو دوره توسط سهراب پورناظری و به تهیه کنندگی محمدحسین توتونچیان روی صحنه رفته است، هر بار جنجال آفرین بوده است. حال این دوره نیز مستثنی نبوده و از زمان اعلام برگزاری این دوره، حواشی متعددی به همراه داشته است؛ حواشی به واسطه قیمت بلیت‌ها، مکان اجرا، حضور گسترده چهره‌ها، خواننده، زرق و برق بسیار، خواندن سهراب پورناظری روی صحنه و ...
در این دوره اما حواشی با تغییر تهیه‌کننده از توتونچیان به تهمورس پورناظری آغاز و با شایعات استعفای محمد رحمانیان از پروژه به عنوان کارگردان و نویسنده ادامه یافت. البته که اعلام قطره‌ای بازیگران در حالی که بلیت فروشی پروژه آغاز شده بود، خود جای بحث داشت.
درحقیقت باتوجه به منابع غیررسمی، به نظر می‌رسد که در ابتدا محمد رحمانیان که یکی از سرشناس‌های حوزه تئاتر است، نویسندگی نمایش‌نامه و کارگردانی کار را در هفته‌های نخست برعهده داشته است اما بعدا بنابر دلایلی با برادران پورناظری به مشکل خورده و حاضر به ادامه همکاری با گروه نشده است.
از طرف دیگر بنابر آنچه اعلام شده است، بازیگران سرشناسی همچون گوهر خیراندیش، علی نصیریان، بهرام افشاری، نوید محمدزاده و بهرام رادان در این پروژه حضور خواهند داشت ولی گویا حضور آنها در این کار بیشتر به واسطه حضور رحمانیان در پروژه به عنوان کارگردان بوده است که حال معلوم نیست که آیا با گذشت یک شب از اجرایی که کارگردان ندارد، همکاری آنها با «سی‌صد» ادامه‌دار می‌شود یا خیر؟
همچنین این پروژه تاکنون خواننده‌ای را به مخاطب معرفی نکرده است و شنیده‌ها حاکی از این است که دو برادر پورناظری مسئولیت خوانندگی را برعهده خواهند داشت.
اگرچه که خوانندگی پورناظری خود جای بحث دارد. درست است که جای بحثی در توانایی پورناظری به عنوان نوازنده و آهنگساز نیست ولی پرواضح است که یک آهنگساز کاربلد لزوما قرار نیست خواننده خوبی هم باشد.
با این حال فراموش نکنیم که چنین پروژه‌هایی که عمدتا برای مدتی طولانی تمدید می‌شوند و درآمد بالایی را از طریق جذب سلبریتی‌ها کسب می‌کنند، بیش از هر چیزی جنبه مالی دارند تا اجرای کار فرهنگی و هنری. البته که این پروژه در قدم اول که با عنوان «سی» روی صحنه رفت، تا حدودی نمونه قابل قبولی از یک کنسرت نمایش باکیفیت بود، به هر حال که ترکیب همایون شجریان و سهراب پورناظری می‌تواند جذابیت سمعی و هنری قابل قبولی داشته باشد.
البته که حضور چهره‌ها خود به تنهایی می‌تواند عاملی برای جذب مخاطب باشد، مخاطبانی که شاید لزوما به کیفیت کار اهمیتی ندهند و یا حتی متوجه سطح کیفی کار نشوند و صرفا برای تولید محتوا در فضای مجازی و به زبان عامیانه «پز دادن» در اجرا حضور پیدا کنند. به هر حال که بخش اصلی جامعه به احتمال زیاد قادر به خریداری بلیت چنین اجرایی آن هم در مکانی با آن دسترسی سخت نخواهند بود و البته دغدغه‌ای هم برایش نخواهند داشت. وگرنه که اگر قرار است به تماشای یک کار فرهنگی و هنری باکیفیت بنشینیم، حتما باید بدانیم کارگردان اثر و خواننده آن کیست و قرار است بابت چه خروجی ۹۰۰ هزار تومان برای هر صندلی در آن لوکیشن سخت هزینه کنیم!
نظر شما