یکی از آخرین این نمایشگاه‌ها برگزاری نمایشگاه مجسمه‌سازان زیر 35سال در خانه هنرمندان توسط انجمن مجسمه‌سازان بود.
این نمایشگاه با حضور 37 نفر از اعضای واجد شرایط برپا شد و آثار به نمایش درآمده بدون داوری انتخاب شدند. فضای گالری ممیز خانه هنرمندان به‌طور کامل به این نمایشگاه اختصاص داده شد. این دومین نمایشگاه هنرمندان زیر35سال بود.
نمایشگاه قبلی در مردادماه سال1385 در همین مکان برگزار شده بود. به‌علت تعدد هنرمندان، آثار با فضاها و موضوعات متفاوتی ارائه شده بود و هر اثر بیان شخصی خود را داشت. خصوصیت بعدی این نمایشگاه ارائه آثار در ابعاد کوچک بود که به گفته معصومه میرحسینی که از برگزارکنندگان این نمایشگاه بود شاید این گرایش نتیجه نمایشگاه قبلی انجمن یعنی مجسمه‌های کوچک بود. تمامی مجسمه‌ها در ابعاد کوچک ارائه شده بودند؛ برخی روی پایه‌ها و برخی دیگر روی زمین.
همین‌طور تکنیک‌ها هم متنوع بود؛ از قالب‌ریزی برنزی، فایبرگلاس، پلاستیک، گچ و حتی کاموا از مواد مورد استفاده هنرمندان در این نمایشگاه بود. میرحسینی در ادامه درباره اندازه آثار چنین گفت: ارائه مجسمه در ابعاد کوچک هم از نظر اجرا، هزینه و هم محل نگهداری برای مجسمه‌ساز بسیار به صرفه‌تر است چرا که بسیاری از این آثار متأسفانه هرگز در کشور ما به فروش نمی‌روند و مسئله نگهداری آن پس از نمایشگاه برای هنرمند بسیار مهم است.
مجسمه‌سازی در ایران در چند سال اخیر خصوصا از زمان آخرین دوسالانه مجسمه‌سازی تا‌کنون دستخوش تحولات زیادی بوده است. آشنایی هنرمندان جوان با جریان‌ها و هنرمندان خارجی و اجرای شیوه‌هایی که بینابین هنر مجسمه‌سازی و سایر هنرها مانند چیدمان و ویدئوآرت از مهم‌ترین این تحولات است.
به گفته معصومه میرحسینی مهم‌ترین تفاوت این نمایشگاه و نمایشگاه 2سال قبل، تفاوت آشکار رویکردهای هنرمندان جوان با نسل گذشته‌شان است اما می‌توان چنین گفت که جز چند اثر، باقی آثار، مجسمه‌های بسیار ساده‌ای هم از نظر بیان و فرم و هم از نظر اجرا و متریال هستند و جریان مجسمه‌سازی معاصر ایران نیز مانند دیگر رشته‌های هنری بسیار کند پیش می‌رود و یکی از اصلی‌ترین دلایل آن کم‌رونقی اقتصاد هنر و نبود امکان خرید آثار توسط مجموعه‌داران و در نهایت جذب‌شدن هنرمندان و فارغ‌التحصیلان هنر به بازار کار و انجام کارهای بازاری برای کسب درآمد است.
از جمله آثار متفاوت این نمایشگاه می‌توان به اثری از امیرعلی بشیری اشاره کرد. وی روی یک سکو با ابعاد حدودا 1×40×40 یک چاه ظرفشویی را با درب مخصوص خود نصب کرده بود و اگر بیننده‌ای آن درب را بلند می‌کرد نوری از آن بیرون می‌آمد.
اثر متفاوت دیگر، چیدمان یک چمدان چرمی کوچک با اشیایی قدیمی درون آن بود. از میان آثاری که رویکرد کلاسیک‌تری به مجسمه‌سازی داشتند می‌توان به اثری از محبوبه حسینی‌موسی با تکنیک فایبرگلاس اشاره کرد فرم گیاه‌مانندی که او خلق کرده بود.
از نظر بصری تجربه‌ای تقریبا جدید بود متأسفانه بسیاری از آثار این نمایشگاه، تکراری و بدون خلاقیت بودند.امروزه حتی تعریف مجسمه بسیار دگرگون شده است؛ هنرمند مجسمه‌ساز خود را تنها محصور در اجرای یک طرح سه‌بعدی نمی‌بیند بلکه در پی خلق بیان‌های جدید و شیوه‌های متفاوت اثر و خلاقانه در ارائه اثر هنری خود است.
