همشهری آنلاین: پس از همه آن مرگ‌های تراژیک فیلم‌های سیاه و سفید، این بار مرگ در عالم واقعیت سراغ سعید راد آمد و پس از آن همه مرگ‌های سینمایی‌این بار داستان روی تخت بیمارستان تمام شد. مصدومیت، پروتزی که در کمر خوش ننشست و یک سکته، کاری کرد که قصه بازیگر سرحال سینمای ایران پس از نزدیک به یک سال ماندن در بستر بیماری، به فرجامی تلخ برسد.
سعید راد از شمایل‌های سینمای متفاوت قبل از انقلاب بود. ستاره «نهضت سینمای ارزان خیابانی» دهه ۵۰ که از زیرشاخه‌های موج نو بود. در تابستان ۱۳۵۰ و در روزهایی که «خداحافظ رفیق» آماده نمایش می‌شد، رفقای مطبوعاتی امیر نادری برایش سنگ تمام گذاشته بودند. روزهایی که سینمای ارزان خیابانی تیتر یک بود و سعید راد عکس یک. در فاصله سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۲، استایل و ایست سعید راد به یاری فیلمسازان جوانی آمد که زیر سقف موج نو جمع شده بودند تا راوی قصه‌های تلخ باشند.
سعید راد را با فیلم‌های سیاه و سفید دهه ۵۰ به‌خاطر می‌آوریم. راد با حضور در فیلم‌های «خداحافظ رفیق» (امیر نادری، ۱۳۵۰)، «صبح روز چهارم» (کامران شیردل، ۱۳۵۱)، «صادق کرده» (ناصر تقوایی، ۱۳۵۲) و «تنگنا» (امیر نادری، ۱۳۵۲) به‌عنوان بازیگر موج نوی سینمای ایران به شهرت رسید ولی در ادامه به چهره پرکار سینمای فارسی بدل شد، راد با حضور در فیلم «سفر سنگ» (مسعود کیمیایی، ۱۳۵۷) و «ساخت ایران» (امیر نادری، ۱۳۵۷)، کمی پیش از فروپاشی سینمای قبل از انقلاب، به خاستگاهش بازگشت.
پس از پیروزی انقلاب، راد بهترین حضورش در مقابل دوربین را با بازی در فیلم «خط قرمز» (کیمیایی، ۱۳۶۱) تجربه کرد؛ فیلمی که البته اکران عمومی نشد تا مهم‌ترین اتفاق کارنامه سینمایی او با حضور در فیلم «عقاب‌ها» (ساموئل خاچیکیان، ۱۳۶۳) رقم بخورد. پرفروش‌ترین فیلم سال ۶۴ که نزدیک به ۴دهه است، عنوان پرتماشاگرترین فیلم سینمای ایران را در اختیار دارد. سعید راد که در دهه ۵۰ به نقش ضدقهرمان در سینمای ایران هویتی تازه بخشید، پس از پیروزی انقلاب، بیشتر در نقش قهرمان ظاهر شد. از بازگشت سعید راد به سینما پس از ۲ دهه دوری ناخواسته، نقش‌هایش در ۲ فیلم دفاع‌مقدسی «دوئل» و «چ» بیشتر در یادها مانده است.
نظر شما