توجه به ورزش زنان بیشتر شده است

به گزارش همشهری آنلاین، سارا خوش‌جمال فکری؛ نخستین المپین تکواندوی زنان ایران در روزنامه همشهری نوشت، نتایجی که دختران تکواندوکار در بازی‌های المپیک پاریس گرفتند نه‌تنها برای این رشته که برای ورزش زنان در همه رشته‌ها مهم بود و ارزشمند. دختران ما در پاریس بدون اینکه ترسی از حریفان داشته باشند با آنها مقابله کردند و پر از جسارت و انگیزه بودند و خیلی توانمند نشان دادند. چطور آنها در 2دهه به این شرایط و به مدال‌های المپیکی رسیده‌اند؟
زمانی که دختران ایران تکواندو را آغاز کردند، چند سالی از مردان عقب‌تر بودند، ولی با تغییر قوانین جهانی و سبک مبارزه‌ها و تبدیل رقابت‌ها از بزن‌بزن‌های پرهیاهو به یک مسابقه امتیازآور همه‌چیز تغییر کرد. مدل جدید مسابقات آمادگی فردی با قابلیت‌های خاص می‌طلبید. دختران هم پابه‌پای پسران از نونهالی با سبک جدید آشنا شدند و مهم‌تر اینکه آنها از همان رده سنی در مسابقات شرکت کردند. وقتی یک ورزشکار در سن پایین حریفی را شکست می‌دهد، در نوجوانی‌، جوانی و بزرگسالی هم وقتی با او روبه‌رو می‌شود، آن خاطره برد را در ذهن دارد و همین موضوع به او یادآوری می‌کند که یک‌بار دیگر هم می‌تواند برنده مسابقه باشد؛ این یعنی رسیدن به‌خودباوری.
در این چند سال ما تکواندوکارانی داشته‌ایم که هم از نظر فیزیک و قد و قامت، هم از نظر روانی و هم از نظر فنی ظرفیت بالایی دارند. دختران ما صورت‌زن هستند و مثل گذشته قد و قامت کوتاهی ندارند. خودم را مثال می‌زنم. من با قد یک‌متر و 62سانتی‌متر در وزن یک المپیک مبارزه کردم، ولی حالا مبینا نعمت‌زاده با قدی نزدیک به یک متر و80سانتی‌متر در این وزن مدال گرفت. این مسئله توانمندی آنها را نشان می‌دهد. البته که حضور در اردوهای بلندمدت، تمرین‌های مداوم و مبارزه‌های پی‌درپی همت هم می‌خواهد.
شاید گفته شود در این چندساله به ورزش زنان و به‌خصوص تکواندو توجه بیشتری شده و این مدال‌ها نتیجه همین توجهات است. با احترام به صاحبان این نظر باید بگویم رسیدن به موفقیت حاصل کار یک‌ ماه و 2ماه و حتی دسترنج زحمات یک‌ سال و 2سال نیست. موفقیتی که به‌ دست می‌آید یک روند چندساله را طی کرده است. توجه همیشه به ورزش زنان بوده و روزبه‌روز هم بیشتر و کامل‌تر شده است. هر دوره به اقتضای زمان خودش این توجه‌ها بوده. مثلا در دوره‌ای که ما ورزش می‌کردیم ماساژور، فیزیوتراپ و خیلی از چیزهایی را که امروز هست نداشتیم، ولی خب آن موقع کسی راحت گوشی موبایل و چیزهای دیگر هم نداشت. ما به اقتضای زمان رو به جلو حرکت کرده‌ایم. طبیعی بود که آن موقع به ‌خاطر مدال‌آوری، توجه‌ به مردان بیشتر بود، اما ما همزمان کنار آنها رشد کردیم و به امروز رسیدیم. اگر امروز ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده به مدال می‌رسند، نفرات دیگری بوده‌اند که در مسابقات آسیایی، جهانی و المپیک روی سکو رفته‌اند و آنها هم خواسته‌اند پیرو همان نفرات باشند.
برای آنکه یک قهرمان روی سکوی المپیک برود، حتما سرمایه‌گذاری خوبی از سوی افراد مختلف روی او شده؛ از نخستین مربی باشگاهی گرفته تا مربیان تیم ملی، فدراسیون و... خودباوری در کنار سرمایه‌گذاری و نتایجی که قهرمانان پیشین گرفته‌اند هیاهویی به پا کرده و به بقیه هم انگیزه داده تا برای موفق شدن تلاش کنند. اما این اتفاقات نباید محدود به یکی‌دو رشته باشد. همان‌طور که در تکواندو سرمایه‌گذاری می‌شود، باید در بقیه‌ ورزش‌ها هم انجام شود. متأسفانه ورزش ما نتیجه‌گراست و تا مدالی به‌ دست نیاید، تا کسی روی سکو نرود، برایش سرمایه‌گذاری نمی‌شود. نمونه‌اش را در همین المپیک پاریس دیدیم؛ رضا علیپور سنگنوردی بود که کسی برایش کاری نکرده بود.