این اتاق های سنگی پاتوق گردشگران است | ماجرای مرد روستایی که دستکند ساخت

به گزارش همشهری ‌آنلاین روستای کهتویه در جنوب هرمزگان بافتی پلکانی شبیه ماسوله گیلان دارد؛ جذابیتی که می‌تواند پای گردشگران زیادی را به روستا باز کند، اما جذاب‌تر از آن، دستکندهای یکی از اهالی روستاست. محمد احمدی سال‌هاست با علاقه و ذوقی که به هنر سنگ‌تراشی دارد، دستکندهایی درست کرده که خود به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده‌است. دستکندهای او با وسایل کوچکی مثل ساعت دیواری شروع شده و حالا به اتاق‌هایی از سنگ تراشیده رسیده است. گردشگرانی که به روستا می‌آیند، معتقدند سکونت در اتاق سنگی به آنها آرامش هدیه می‌کند.

روستایی محصور در کوه‌ها

کهتویه یکی از روستاهای بستک است و محمد احمدی نیز با لهجه بستکی صحبت می‌کند. بستکی‌ها فارسی را آرام و شمرده صحبت کرده و بیشتر کلمات را به‌صورت کشیده تلفظ می‌کنند. نه‌فقط اهالی روستا، بلکه بیشتر گردشگران، احمدی را به‌دلیل دستکندهایش در روستا می‌شناسند. او ۶۵سال دارد و علاقه‌اش به سنگ‌تراشی سبب شده تا این هنر را یاد بگیرد.
او به همشهری می‌گوید: «هیچ‌کس نبود که سنگ‌تراشی را از او یاد بگیرم. از وقتی جوان بودم دست‌به‌کار شدم و با ابزار ساده‌ای که داشتم وسیله می‌ساختم.» شهر بستک در منطقه‌ای کوهستانی قرار دارد و کوه‌های گاه‌بست (گاوبست)، گچ، سیاه، ناخ، زنگارد و هرمزان (هرمیزان) شهر را محصور کرده‌اند و بلندترین ارتفاعات هرمزگان در بستک واقع شده‌است. گفته می‌شود کهتویه به‌معنای روستایی میان کوه و تپه است و شکل‌گیری روستا هم حدود ۴۰۰سال پیش با کوچ مردم از آبادی‌های اطراف آغاز شده است.

آرامش دستکندها

تا چند سال پیش دستکندهای احمدی بیشتر جنبه سرگرمی داشت، اما کم‌کم به یک جاذبه گردشگری تبدیل شد؛ تا جایی که او با ساخت اتاق‌های دستکند و وسایل داخلش روستا را دیدنی‌تر کرد.
احمدی می‌گوید: «روستا در تابستان هوای بسیار گرمی دارد و گردشگران در زمستان به روستا می‌آیند. برخی فقط برای بازدید از دستکندهای روستا می‌آیند و شب نمی‌مانند. مدتی می‌نشینند و از تبدیل سنگ‌هایی که جزو طبیعت روستاست به وسایلی مثل صندلی، میز یا ساعت دیواری لذت می‌برند. بارها از آنان شنیده‌ام که وقتی چندساعتی در اتاق‌های دستکند حضور دارند، آرامش پیدا می‌کنند.»
احمدی ۶فرزند دارد که همگی در روستا هستند و هریک به کاری مشغولند، اما هیچ‌یک سررشته‌ای از سنگ‌تراشی ندارند. احمدی ادامه می‌دهد: «کار سختی است. جوانان حوصله ندارند ساعت‌ها با ابزارهای ساده و یک قلوه‌سنگ مشغول باشند، اما من این کار را خیلی دوست دارم. وقتی استقبال گردشگران را هم می‌بینم بیشتر به کارم علاقه‌مند می‌شوم.» احمدی این روزها را فقط به سنگ‌تراشی می‌گذراند. او می‌گوید: «از اول جوانی در این روستا بنایی می‌کردم. بعدها هم برای خودم استاد بنا شدم. حالا بیکارم و سنگ‌تراشی هم برای من درآمدی ندارد.»