دو همبازی سابق در تیم ملی فرانسه که در قهرمانی جام‌جهانی 98 و یورو 2000 سهیم بودند، حالا به عنوان سرمربی جدالی دارند که به احتمال زیاد در پایان فصل سرنوشت قهرمانی لوشامپیونا را هم مشخص می‌کند. امه‌ژاکه که در جام‌جهانی 98 دشان و بلان را به عنوان دو بازیکن باتجربه تیمش در اختیار داشت، در گفت‌وگو با روزنامه لوپاریزین، عملکرد آنها روی نیمکت را ارزیابی کرده است.
- بازی حساس مارسی و بوردو برای شما چه معنایی دارد؟
این رویارویی دیدیه و لوران است. به آنها علاقه‌مندم، چون دو بازیکن فوق‌العاده بودند. آنها حالا می‌خواهند تجربه‌شان را منتقل کنند. احساسم این است که آنها می‌خواهند پیام جدیدی بدهند.
- از دیدن آنها روی نیمکت دو باشگاه بزرگ فرانسوی شگفت‌زده هستید؟
برای دیدیه به هیچ وجه، ولی انتظار نداشتم لوران را روی نیمکت مربیگری ببینم. تصورم این بود که او مدیر برنامه یا مدیر ورزشی شود. به نظر می‌رسید که او شغلی دور از زمین فوتبال انتخاب کند.
- شروع کار بلان روی نیمکت را چگونه می‌بینید؟
اولین فصل او در بوردو مرا میخکوب کرد. صادقانه بگویم او از شروع تا پایان فصل عملکرد بی‌نقصی داشت. در همان شروع، او روش کاری‌اش را پیاده کرد. در حالی که دیدیه بیشتر عمل می‌کند، لوران با تعمق زیادی تصمیم می‌گیرد.
- آنها در تیم ملی چگونه بودند؟
با دیدیه دائما گفت‌وگو می‌کردم. او رابط من بود و پیغام‌های من و بازیکنان را منتقل می‌کرد. لوران خیلی کمتر صحبت می‌کرد. ولی وقتی تصمیم می‌گرفت چیزی بگوید، همه گوش می‌کردند از جمله خودم. او همیشه شخصیتی قوی داشت.
- کدامیک از آنها مربی بهتری است؟
نمی‌توان آب و آتش را مقایسه کرد. اما می‌توان ویژگی‌‌های آنها را نام برد و تحسین کرد. دیدیه همیشه یک جنگجو بوده و از روز اول برای نیمکت ساخته شده است. او با من همه چیز را تحلیل می‌کرد و همه مسائل را به چشم یک پروژه می‌دید. لوران اینطور نبود، ولی مطمئنم که او بیشتر از این درگیر کار می‌شود. هر کدام از آنها سبک خودشان را دارند. ولی آنچه اهمیت دارد، تاثیر مثبتی است که آنها روی تیمشان دارند. آیا می‌توانم چیزی را که در دلم مانده بگویم؟
- بفرمایید...
برای اعتماد به نسل بازیکنان جام جهانی 98، خیلی منتظر ماندیم. برخی از محبوبیت آنها می‌ترسیدند. این تفکری نادرست بود. لوران و دیدیه راه را به دیگران نشان دادند و من مطمئنم که «بوگو» (آلن بوغوسیان، دستیار فعلی دومنک در تیم ملی فرانسه) نفر بعدی است که هدایت یک باشگاه را به عهده می‌گیرد.
- آیا می‌توان گفت که تیم بلان بیشتر به نمایش زیبا فکر می‌کند و تیم دشان بازی فیزیکی را ترجیح می‌دهد؟
نه، آنها از نفرات‌شان بهترین بازدهی را می‌گیرند و با توجه به داشته‌هایشان بازی می‌کنند. اگر جای آنها عوض می‌شد، بوردو و مارسی با همین روش بازی می‌کردند.
- قدرت اصلی آنها در چیست؟
در نام‌شان. آنها نیازی ندارند که دیگران را به احترام وا دارند. وقتی آنها صحبت می‌کنند، بازیکنان گوش می‌دهند چون روبه‌رویشان دو قهرمان جهان را می‌بینند.
- آیا هنوز به شما زنگ می‌زنند؟
نه، لازم نیست که این کار را بکنند. من پدر معنوی آنها نیستم. مربیان دیگری به جز من هم در آنها تاثیرگذار بوده‌اند. من تنها آنها را تحسین می‌کنم و از این بابت خوشحالم. به آنها افتخار می‌کنم. بعد از جام‌جهانی 1998 وقتی تیم ملی را ترک می‌کردم به بازیکنان گفتم: به این فکر کنید که آموخته‌هایتان را به دیگران منتقل کنید. وقتی چیز زیادی دریافت می‌کنید، باید چیز زیادی بازگردانید. هیچ چیزی به شما تعلق ندارد. همه چیز متعلق به دیگران است. دیدیه و لوران همان‌قدر که عاشق فوتبالند، دست و دلباز هم هستند. آنها در‌حال بازگرداندن آموخته‌هایشان هستند.
