کسی که بزرگی خدا را بشناسد، سزاوار نیست که خود را بزرگ بخواند؛ چرا که بلندپایگی کسانی که از عظمت خدا آگاه‌اند، در آن است که پیش او فروتنی کنند و سلامت آنان که قدرت و توانایی‌اش را می‌شناسند، در این که در برابرش تسلیم باشند. پس ای مردم، از حق نگریزید چنان که آدم تندرست از بیمار مبتلا به گری بگریزد؛ و از آن روی نگردانید چنان که شفا یافته از بیمار روی گرداند.
و بدانید که راه درست را نخواهید شناخت مگر آن که کسانی را بشناسید که آن راه را وا گذاشته‌اند؛ و با کتاب خدا پیمان استوار نخواهید بست مگر آن که پیمان‌شکنان آن را بشناسید و تا آن که قرآن را رها کرده نشناسید، به قرآن چنگ نتوانید انداخت. پس رستگاری را از اهل آن بجویید که دانش به آنان زنده است و جهل از دانش آنان فرومرده. آنها کسانی‌اند که حکمشان از دانششان خبر می‌دهد و سکوتشان از گفتارشان حکایت دارد و باطنشان از ظاهرشان هویداست. آنان نه با دین مخالفت می‌کنند، نه در آن دچار اختلاف می شوند. دین در میانشان گواهی است راست و خاموشی است گویا.
برگردان ساده شده بخش پایانی خطبه 147 نهج‌البلاغه
