دو رقیب سرسخت آمریکای جنوبی، شنبه‌شب در مرحله مقدماتی جام‌جهانی در شرایطی با یکدیگر روبه‌رو می‌شوند که این بازی برای آرژانتین حکم مرگ و زندگی را دارد. آرژانتین در‌حال حاضر در رده چهارم این گروه 10 تیمی قرار دارد که آخرین سهمیه صعود مستقیم محسوب می‌شود و شکست مقابل برزیل حتی می‌تواند این رتبه را هم از آنها بگیرد.
به دلیل همین حساسیت بود که مارادونا تصمیم گرفت این بازی را به ورزشگاه شهر روزاریو منتقل کند.آرژانتین معمولا بازی‌هایش را در بوئنوس‌آیرس و ورزشگاه مونومنتال باشگاه ریورپلاته برگزار می‌کند. این بزرگ‌ترین ورزشگاه موجود است و انتخاب آن توجیه اقتصادی دارد ولی در این شرایط حساس، مارادونا تنها به پیروزی آرژانتین فکر می‌کند و برای آن حاضر است هر کاری بکند.
سرمربی تیم ملی آرژانتین می‌گوید: «سکوهای ورزشگاه ریور 50 متر با زمین فاصله دارد. شما هر قدر هم که فریاد بزنید صدای شما تنها تا پشت دروازه می‌رسد. به همین دلیل برخی از بازیکنان بر این باورند که در روزاریو با تشویق‌های بیشتری روبه‌رو می‌شوند.»
ورزشگاه روزاریو 40 هزار نفری است و 20 هزار نفر کمتر از مونومنتال ظرفیت دارد، ولی تماشاگران به زمین بازی نزدیک‌ترند و با جوی که به وجود می‌آورند، دائما به برزیل یادآوری خواهند کرد که در خانه بازی نمی‌کند. این ترفند ممکن است موثر باشد هر چند امکان دارد عکس آن هم اتفاق بیفتد. به گواهی تاریخ، هر دو حالت هم اتفاق افتاده است.
هنگام میزبانی جام جهانی 1978، آرژانتین در بوئنوس‌آیرس مستقر بود و بازی‌هایش را در مونومنتال برگزار می‌کرد. پس از دو پیروزی، آنها با نتیجه یک بر صفر مغلوب ایتالیا شدند و این یعنی آنها باید برای سه بازی مرحله دوم به شمال و شهر روزاریو منتقل می‌شدند. معمولا نزدیکی هواداران به زمین بازیکنان را تهییج می‌کند و از همانجا بود که بازیکنان برای قهرمانی انرژی گرفتند. ولی این تغییر می‌توانست اثر عکس داشته باشد.
دومین بازی آنها در روزاریو مقابل برزیل بود. این یک بازی احساسی محسوب می‌شد و معماری ورزشگاه این فضا را تشدید کرد. آرژانتینی‌ها خونسردی‌شان را از دست دادند و بازی به یک جنگ تبدیل شد. بازی با تساوی بدون گل تمام شد و سزار منوتی از عملکرد شاگردانش به قدری خشمگین بود که تا چند روز نمی‌توانست با آنها حرف بزند. تنها برنامه مسابقات بود که آرژانتین را نجات داد. در آخرین دور مرحله گروهی، برزیل باید زودتر بازی می‌کرد و با این وضعیت آرژانتین قبل از رویارویی با پرو می‌دانست که برای رسیدن به فینال به چند گل نیاز دارد.
بدون این برتری، آنها ممکن بود بهای سنگینی برای رعایت نکردن انضباط تیمی و غرق‌شدن در شور روزاریو بپردازند. با گذشت 31 سال از آن ماجرا، آنها ریسک مشابهی را پذیرفته‌اند. بازی بامداد روز یکشنبه برای آنها خیلی مهم‌تر است تا برای برزیل. مردان دونگا در 17 بازی اخیر بدون شکست بوده‌اند، کاملا هماهنگ هستند، با قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ها روحیه بالایی دارند و در صدر گروه مقدماتی آمریکای جنوبی قرار دارند.آرژانتین اما در صورت شکست ممکن است در وضعیت پیچیده‌ای قرار بگیرد.
حساسیت بازی بالاست و ورزشگاه جو فوق‌العاده‌ای خواهدداشت. در این شرایط دیدن واکنش آرژانتینی‌ها جالب است. هیجان‌زدگی می‌تواند برای آنها مرگبار باشد و آنها را گرفتار ضدحملات سریع برزیل کند.31 سال پیش، آرژانتین بازیکنی داشت که در نفوذ از عمق به اندازه کاکا ویرانگر بود. او ماریو کمپس بود که در مرحله گروهی در بوئنوس آیرس نتوانسته بود توانایی‌اش را نشان دهد ولی پس از انتقال تیم به روزاریو ناگهان اوج گرفت.
او به این منطقه تعلق نداشت ولی شهرتش را در اواسط دهه 70 در تیم روزاریو به دست آورده بود و بازگشت به این ورزشگاه، در حساس‌ترین زمان کمک کرد که او متحول شود.معادل کمپس در عصر مدرن لیونل مسی است. هر دو فیزیک متفاوتی دارند ولی چپ‌پا هستند. مسی متولد روزاریو است هرچند با نیوول اولدبویز دیگر تیم این منطقه همکاری داشته و البته هرگز در آرژانتین به طور حرفه‌ای بازی نکرده است. مسی که هرگز مقابل برزیل عملکرد خوبی نداشته، از این بابت تحت فشار است.
در سال 2007 که آرژانتین در فینال کوپا‌آمه‌ریکا با 3 گل مغلوب برزیل شد، مسی نام چندانی نداشت. سال گذشته چیزی نمانده بود که او زمینه‌ساز اولین شکست خانگی برزیل در مرحله مقدماتی جام جهانی شود ولی این بازی با تساوی بدون گل به پایان رسید. این بار و در برابر تماشاگران همشهری‌اش همه نگاه‌ها به مسی است. اگر ترفند مارادونا جواب بدهد، مسی با انرژی این هواداران می‌تواند قهرمان این بازی باشد.
