متعصب ترین و نقادترین فقهای اهل سنّت،«بخاری» را صحیح و معتبر می دانند. در این کتاب روایت شده است که رسول الله(ص) فرمود:«فاطمه بضعه منّی، من اغضبها فقد أغضبنی؛ فاطمه(س) پاره تن من است، هر آن کس او را غضبناک کند مرا خشمگین کرده است».
در میان فقهای اهل سنّت، سند این حدیث ،صحیح و از درجه بالایی برخوردار است؛ چرا که بخاری ـ کسی که در صحت احادیث بسیار محتاط است ـ آن را از امام جعفر صادق(ع) نقل کرده است و از طرفی ذهبی ـ که از نقادترین افراد نسبت به احادیث است ـ این حدیث را صحیح و معتبر دانسته و آن را به گونه ای دیگر روایت می کند: «إنّ الرّب یرضی لرضا فاطمه و یغضب لغضب فاطمه ؛ همانا خداوند با خوشنودی فاطمه خشنود و با ناراحتی فاطمه ناراحت می شود (مستدرک الحاکم، ج ، 3 ص 154 ).
خوشحالی و خشم ما به خاطر حاجات بدنی ما است. هیچ کدام از ما به درجه انسانیت نرسیده است، مگر این که منشأ خشم و خشنودی او عقلانی باشد نه غریزی. پس هرگاه در زندگی مان، منشأ خشنودی و خشم مان را، حتی برای یک بار از عقل دیدیم، آن موقع است که برای یک بار انسان شده‌ایم.
بالاتر از این مرتبه، مقامی است که ممکن است انسان به آنجا برسد و آن زمانی است که اراده انسان، در اراده خداوند تبارک و تعالی فانی گردد. دیگر او اراده ای ندارد و اراده او عین اراده خداست. و این همان درجه ای است که تمام کارهایش «یرضی لرضاالله و یغضب لغضب ربّه» می شود. این همان مقام عصمت خاتم الانبیاء(ص) است. عصمت آن مخلوقی که نظیرش در میان تمام مخلوقات وجود ندارد؛ کسی که حب و بغضش در حب و بغض خداوند فانی شده است. چیزی را دوست نمی دارد مگر این که خداوند آن را دوست بدارد و از چیزی خشمگین نمی شود مگر اینکه خداوند را از آن چیز خشمگین ببیند. این همان بشری است که به مقام «وماینطق عن الهوی إن هو إلاّ وحی یوحی ؛ از روی هوا و هوس حرفی را نمی زند و هرچه که می فرماید چیزی جز وحی خداوندی که به او نازل شده نیست»(نجم /3 و 4 ).این همان درجه ای است که از آن به« عصمت خاتمیه» تعبیر می شود.
این کلام دال بر این مطلب است که منشأ خشنودی و خشم فاطمه(س) نفس ایشان نیست، بلکه منشأ آن خداوند تبارک و تعالی است. معنای این، همان درجه عصمت کبری است که رسول الله(ص) دارد. بالاتر از آن، کلام پیامبر اکرم(ص) است که می فرمایند: «إنّ الرّب یرضی لرضا فاطمه و یغضب لغضب فاطمه؛ همانا خداوند از خشنودی فاطمه(س) خشنود و از غضب او غضبناک می شود».
ما از معرفت آن درجه بالایی که خداوند متعال رضایش را در رضایت او و غضبش را در غضب او گذارده است عاجز هستیم، عاجز هستیم از معرفت این مخلوق ربانی و حورای انسانی. او کیست؟...
