درختانی برای سوارشدن

ترجمه ساسان گل‌فر: طراحان اتومبیل، مسابقه‌ای برگزار کرده‌اند که هیچ‌گونه محدودیت فنی برای آن قائل نشده‌اند. قرار است از طریق این رقابت‌، اتومبیلی که بیشترین سازگاری با محیط زیست را دارد، مشخص شود.

از جمله ایده‌های مطرح‌شده در این مسابقه – که در جریان نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس برگزار می‌شود – می‌توان به اتومبیل‌هامری که باک آن با خزه پر می‌شود و فولکس واگنی که قابل تجزیه است و می‌تواند خود را بازسازی کند، اشاره کرد.

در نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس که اواخر نوامبر امسال(اوایل آذر 1385) برگزار خواهد شد، گروهی از داوران، جایزه‌ای به تیم طراحی اتومبیلی خواهند داد که بهترین ایده را برای خودروی سازگار با زیست‌بوم ارائه می‌دهد. 9تیم طراحی اتومبیل که پایگاه آنها در کالیفرنیاست و برای شرکت‌هایی همچون جنرال موتورز، فولکس واگن، تویوتا و هوندا کار می‌کنند، در رقابت «طراحی لس‌آنجلس» شرکت می‌کنند و هر یک از آنها طرح‌هایی تفصیلی درباره آنچه شرکت‌هایشان در آینده به وجود خواهند آورد، ارائه می‌دهد.

طبق مقررات حاکم بر این دوره از رقابت‌ها، هر خودرویی که ارائه می‌شود باید بعد از مدت 5سال، قابل بازگشت به چرخه بازیافت بوده و کمترین حد ممکن تخریب محیط زیست را به همراه داشته باشد. بسیاری از این اتومبیل‌های رؤیایی را با فناوری فعلی نمی‌توان تولید کرد. تعدادی از این خودروها به منظور برآورده‌کردن مقررات رقابت که حداقل تاثیر منفی زیست‌محیطی را الزامی‌دانسته، سعی کرده‌اند سوخت‌های آلوده‌کننده هوا را کنار بگذارند. مثلا «هامر O2» پنل بدنه‌ای دارد که از خزه پر می‌شود. این «هامر» درست مانند یک درخت، دی‌اکسیدکربن را از طریق فتوسنتز به اکسیژن خالص تبدیل می‌کند. وقتی خودرو پارک شده است، بدنه‌اش به سمت بالا تا می‌شود تا مانند برگ درخت، نور بیشتری از خورشید دریافت کند.

در پنل بدنه «مینی بیوموک» می‌توان دانه‌های درخت نخل را کاشت تا بعد از پایان عمر مفید اتومبیل، رشد کند.

«فولکس واگن نانواسپایدر» کاملا از ماشین‌های میکروسکوپیکی ساخته شده که می‌توانند خود را از قطعات دیگر مجزا کنند و دوباره روی آنها سوار شوند. در صورت بروز تصادف، ماشین‌های ریزی که بدنه را تشکیل داده‌اند، اتصالشان را سست می‌کنند و «مناطق مچاله‌شده»ای به وجود می‌آورند تا ضربه تصادف، کمتر احساس شود.

برنده این رقابت‌ها توسط هیات داورانی برگزیده می‌شود که از نمایندگان مدارس بزرگ طراحی خودرو تشکیل شده است. معیارهای داوری عبارتند از خلاقیت، توجه به محیط زیست، ایمنی و سازگاربودن با سبک زندگی «سبز» جنوب کالیفرنیا. طرح برنده، در روز 30نوامبر(9 آذر) معرفی خواهد شد.

1- آکورا FCX 2020 Le Mans مرکز طراحی آکورا طراحان: لئون پاز، جو دو ناتال، دیوید چنگ LeMans2020 به یک پیل سوختی فشرده متکی است که هنوز اختراع نشده و مواد به‌کاررفته در بدنه آن، محکم، سبک و کاملا قابل بازیافت است. قرار است پیل سوختی هیدروژنی پیشنهادی آن، در یک دوره کامل مسابقه 24ساعته در پیست «لومان» آزمایش شود که نام طرح نیز از آن گرفته شده است.

2- آئودیDynamic Space Frame مرکز طراحی فولکس‌واگن / آئودی کالیفرنیا طراحان:‌هانس چو، توبی گیلیس، تونی لیو، سابین لاپین، جی مین، هیدر شاو، ماتیاس وان تویل خودروی Space Frame(قاب فضایی) احتمالا مبنای ساخت «اتومبیل‌های تندروی استیلت‌مانند» قرار خواهد گرفت(استیلت، نام یک هواپیمای جنگنده فوق‌پیشرفته است). همه لوله‌های مایع‌رسان اتومبیل و سیم‌کشی برق، درون شاسی اتومبیل ادغام شده است و به جای میل‌گاردان مرسوم، از سیستم انتقال حرکت مبتنی بر مایع هیدرولیک استفاده خواهد شد.

3 -هونداExtreme مرکز تحقیقات و توسعه هوندا طراحان: نیکلاس داوید، دانیل تالبرت، دیوید چنگ اتومبیل 2سرنشین Extreme دارای یک شاسی پلی‌کربن با بافت لانه‌زنبوری است که ایجاد طرح‌های متنوعی برای بدنه را به‌راحتی امکان‌پذیر می‌کند. شاسی این اتومبیل نیز مانند سایر خودروهای مفهومی‌شرکت‌کننده در رقابت‌ها، در پایان 5سال قابل بازیافت خواهد بود.

4 - هامر O2 طراحی پیشرفته جنرال موتورز، کالیفرنیا طراحان: فرانک سوسدو، استیو آندرسن، یوسی تیمونن، خوزه پاریس و لورن کولسوس این‌ هامر که از نیروی پیل سوختی بهره می‌گیرد، اکسیژن تولید می‌کند. پنل‌های بدنه پر از خزه، می‌تواند مولکول دی‌اکسیدکربن را که یک گاز گلخانه‌ای است، بشکند و اکسیژن به اتمسفر بفرستد. هنگامی‌که خودرو پارک شده است، می‌توان پنل‌های بدنه را باز کرد تا نور بیشتری به اتومبیل برسد و فرایند، تسریع شود. اتومبیل O2 از آلومینیومی‌ساخته می‌شود که بعد از مصرف، صددرصد قابل بازیافت است.

5- کیا Sandstorm مرکز تحقیقاتی هیوندای کیا طراح: مارک مینویل Sandstorm به عنوان یک‌هایبرید(دوگانه‌سوز) بیودیزل/الکتریک مخصوص راندن در تپه‌ماهورهای ماسه‌ای طراحی شده است. سیستم خنک‌کننده با نیروی خورشیدی و سطل بازیافت برای قطعات قابل جداسازی در آن تعبیه شده است. پنل‌های بدنه را می‌توان جدا و بازیافت کرد و ظاهر تازه‌ای به خودرو داد.

6- مرسدس بنز RECY طراحی پیشرفته مرسدس بنز آمریکای شمالی طراحان: آندره فرای، گوردون واگنر، نیک گارفیاس، جفری آنیروس، کریستوفر رودس مرسدس بنز RECY را «قابل‌بازیافت‌ترین کروکی 2نفره کالیفرنیا» لقب داده‌اند. موتور آن، یک موتور بسیار تمیز بیودیزل 4سیلندر است. پنل‌های صدمه‌دیده را به‌سادگی می‌توان برداشت و جایگزین کرد. طراحان این خودرو گفته‌اند: «اگر دلتان بخواهد، می‌توانید از پنل‌های مستعمل برای درست‌کردن یک آتش خیلی خوب در اردوگاه استفاده کنید!».

7- مینی Biomoke گروه طراحان بی.ام.و ایالات متحده طراح: گری شیو «بیوموک» نسخه آینده‌نگرانه اتومبیل جیپ‌مانندی به نام «مینی‌موک» است که در دهه1960 تولید می‌شد. تولید آن به صورت اتومبیلی خواهد بود که خریدار به شکل کیت می‌خرد و خودش سر هم می‌کند. بدنه‌اش را می‌توان از یک ورقه تجزیه‌پذیر ساخت که دانه‌های نخل در آن کاشته شده است. در پایان چرخه عمر 5ساله، می‌توان از اجزای بدنه برای عمل‌آوردن درختان نخل استفاده کرد.

8- تویوتا RLV مرکز طرح و تحقیقات CALTY طراح: کوین جی. چان RLV از دو نوع نیروی محرکه بهره می‌برد؛ یکی از آنها سیستمی ‌است که طبق اعلام شرکت تویوتا «دو سرعتی که در لس‌آنجلس بیشترین کاربرد را دارد، یعنی 5مایل بر ساعت (8کیلومتر بر ساعت) و 75مایل بر ساعت (120کیلومتر بر ساعت) را فراهم می‌کند». RLV که از جنس آلومینیوم است و برای دو سرنشین طراحی شده، در سرعت‌های پایین مثل یک دوچرخه می‌شود که می‌توان با پازدن به پدال، آن را به جلو برد. در سرعت‌های بالاتر از نیروی الکتریسیته استفاده می‌شود. استفاده از محور چرخ تلسکوپیک، این امکان را فراهم می‌آورد که با افزایش سرعت، فاصله دو چرخ بیشتر شود و پایداری بیشتری برای خودرو فراهم آید.

9- فولکس واگن Nanospyder مرکز طراحی فولکس واگن/آئودی کالیفرنیا طراحان: پاتریک فاول وتر، دانیل سیمون، یان هیلتون «نانواسپایدر» با به‌کارگیری فناوری نانو در سطح میکروسکوپیک، قابل سرهم کردن و مجزاکردن اجزاست. برای به‌وجودآمدن هر دستگاه از این اتومبیل، میلیاردها نانوماشین ریز که هیچ یک از آنها قطرش بیش از نیم‌میلی‌متر نیست، به یکدیگر متصل می‌شوند و جسم بزرگی را تشکیل می‌دهند. مهندسان با این تکنیک می‌توانند آینده بدنه خودرو را تغییر دهند و کاری کنند که در صورت نیاز، مناطق مچاله‌شده‌ای به وجود بیاید تا ضربه تصادف گرفته شود. حسگرهایی که پیش از تصادف در مورد وقوع آن هشدار می‌دهند، نانوماشین‌ها را قادر می‌کنند که اتصال خود را در نقاط مختلف، محکم یا سست کنند و نقاط نرمی ‌در بدنه به وجود آورند که خم شود و ضربه را جذب کند.