کوروش احمدی کارشناس رشته بازیگری دانشکده هنرهای زیباست و تا به حال در چندین جشنواره خارجی و داخلی شرکت داشته است و به عبارتی یکی از فعالان تئاتر استان کردستان به حساب می‌آید.
چهارمین جشنواره تئاتر خیابانی مریوان از تاریخ 4 تا 7 مهرماه در شهر مرزی مریوان با حضور 30 گروه تئاتری از شهرهای مختلف کشور برگزار شد. کوروش احمدی درباره تعداد نمایش‌های متقاضی در جشنواره و نحوه بازبینی‌ها گفت: 159نمایش متقاضی شرکت بودند که از این تعداد به نظرم 12 کار از تهران بود و بقیه از سراسر ایران.
بازبینی‌ها به 2 روش انجام گرفت، تعدادی از کارها به صورت زنده مورد بازبینی قرار گرفتند و مابقی فیلم‌هایشان را برایمان فرستادند. از بین این تعداد نیز 30 نمایش برای حضور در جشنواره پذیرفته شد.»
این بازبین همچنین درباره کیفیت آثاری که مورد بازبینی قرار گرفتند نظرات مفصلی ارائه داد. او معتقد است: «تنوع نمایش‌ها خوب بود ما همه نوع نمایشی داشتیم؛ آیینی، روحوضی، ایرانی و گرته‌برداری از آثار خارجی اما مشکل اصلی این بود که تعداد نمایش‌های آیینی زیاد بودند و فقط اجرای محض از آیین‌ها بودند. پرواضح است که اجرای صرف آیین در جشنواره تئاتر نمی‌گنجد.
مسلم است که کارگردان باید هر کدام از آیین‌ها را دراماتیزه کند و با جهان‌بینی خود آن و رعایت تمام قواعد تئاتری آن را روی صحنه بیاورد. متاسفانه تعداد اندکی از کارهای شرکت کننده در جشنواره اینگونه بودند.
ما اکثر این کارها را رد کردیم چون باب کردن اجرای آیین محض در جشنواره تئاتر اشتباه است. مشکل دیگر این بود که اکثر ایده نمایش‌ها بر پایه خودکشی و افسردگی بود. حداقل اگر می‌خواهیم روی این موضوعات کارکنیم یک راهکاری در انتهای نمایش برایش بگذاریم.
فقط دید منفی داشتن و نیمه خالی لیوان را دیدن تماشاگر را اذیت می‌کند. به نظرم یکی از مشکلات جدی این دوره علاقمندی نویسندگان به موضوعات پوچ‌گرایانه بود. یکی دیگر از مشکلات هم این بود که خیلی از ایده‌ها به خودی خود خوب بودند اما در اجرا جا نیفتاده بودند. تعداد کارهای خلاقانه متاسفانه اندک بود. با این حال مطمئنا هرسال از سال قبل بهتر خواهد شد و مشکلات کمرنگ‌تر. »
اما حافظه نشان می‌دهد که جشنواره‌های تئاتر آن هم از نوع خیابانی‌اش چندان مورد استقبال قرار نمی‌گیرند. با این حال مریوان کردستان امسال در آستانه چهارمین دوره برگزاری جشنواره است.
کوروش احمدی درباره تاثیر این جشنواره‌های پیاپی در تئاتر استان کردستان با نقطه نظر مثبت می‌گوید: «دوره اول که جشنواره در مقیاس کوچکی و بدون حضور تهران و خیلی از استان‌های دیگر در مریوان برگزار شد اما از دوره دوم گسترده تر شد. متاسفانه به‌رغم میل‌مان نشد که امسال جشنواره را در سطح بین‌المللی برگزار کنیم چو ن ظاهرا مشکل جذب گروه‌های خارجی را به ایران داشتیم.
البته یک گروه از اربیل عراق با نمایش «در انتظار اتوبوس» شرکت خواهد کرد وشاید ورک‌شاپی نیز از یکی از کشورهای اروپایی خواهیم داشت. ولی مسئله اصلی این است که از سال دوم تاثیرات و استقبال مردم از جشنواره غیرقابل باور بود. من بی اغراق بگویم که در هیچ کجا ی ایران حتی در تهران چنین استقبالی نسبت به تئاتر خیابانی ندیدم.
روزهای جشنواره که می‌شود انگار تئاتر تا خانه‌های مردم هم راه پیدا می‌کند آنها درباره موضوعات نمایش‌هایی که دیده اند با شور با یکدیگر حرف می‌زنند. خیلی‌ها در دوره اول گفتند که در شهری مانند سنندج جشنواره را برگزار کنیم اما بهتر که این اتفاق نیفتاد چون هیچ شهری اینطور جواب نمی‌داد.»
این بازبین اهل کردستان دلیل استقبال مردم مریوان را از جشنواره تئاتر خیابانی فقر تفریحی مردمش می‌داند: « متاسفانه در زمینه‌های فرهنگی و تفریحی در شهر مرزی مریوان کم کار شده است.
از آنجا که در مریوان بیکاری بیداد می‌کند و زمینه‌های شغل‌یابی هم در این شهر اصلا وجود ندارد مردمش به اجبار به کار قاچاق کالا روی آورده اند. اینگونه آدم‌ها از فضاهای فرهنگی فرسنگ‌ها فاصله دارند و وقتی در این محیط چنین اتفاق‌هایی می‌افتد مانند بمب عمل می‌کند.
مردم برایشان جذاب است چون با اتفاق تازه و ناآشنایی روبرو می‌شوند و با تماشای تئاتر‌ها می‌بینند که تعدادی آدم از مشکلات و گرفتاری‌ها و علایقی می‌گویند که آنها هم درگیرش هستند. ارتباط آنها با تئاتر خیلی خالصانه‌تر و صادقانه‌تر است.»
همشهری استانها
