من هنوز نمرده‌ام!

در تحقیقی که به تازگی بر روی گونه­ای از مورچه­ها انجام شده است دانشمندان دریافته­اند هنگامی که مورچه­ای می­میرد، مورچه دیگری وظیفه حمل جسد را به خارج از لانه به عهده می­گیرد. این عمل گاهی تا یک ساعت بعد از مرگ مورچه اتفاق می­افتد. اما سؤالی که اینجا مطرح می­شود این است که که چگونه مورچه­ها قادر هستند در مدت کوتاهی از مرگ هم­نوعشان آگاهی پیدا کنند و از کجا متوجه می­شوند که مورچه مرده یا نمرده است.

دانشمندان با انجام آزمایش­هایی متوجه شدند که مورچه­ها یک نوع ماده شیمیایی از خود ترشح می­کنند که پس از مرگ، علامتی برای سایر مورچه­ها محسوب می­شود تا از مرگ آنها باخبر شوند. در واقع اگر مورچه­ای بی­هوش در اطراف لانه بیفتد، مورچه­های دیگر برای بردنش به محل دفن تلاشی نمی­کنند چرا که با وجود بی‌حرکت بودن مورچه، ماده شیمیایی که می­گوید «من مرده­ام» ترشح نشده است. اما به جز این ماده، ماده دیگری هم وجود دارد که در صورت زخمی بودن مورچه­ها ترشح می­شود که به مورچه­های دیگر می­گوید «صبر کنید، من هنوز نمرده­ام!» اگر این ماده در نزدیکی مورچه­ای ترشح شود، مورچه­ها آن را تنها می­گذارند و می­روند و به محض این که مورچه از بین رفت، ماده شیمیایی قبلی از بین می­رود و جایش را به ماده­ای می­دهد که علامت مرگ محسوب می‌شود.