نان روزهای برفی با من | ماجرای قول جالب یک نانوا به اهالی رشت + تصاویر

به گزارش همشهری ‌آنلاین «ناصر بلباسی» نانوای ۳۸ ساله شهرک لاکان‌شهر، از روز اول اسفند که هشدار هواشناسی سطح قرمز و کاهش دمای گیلان را از اخبار شنید با یک ماژیک آبی روی کاغذ نوشت: «مشتریان عزیزم، از خرید نان اضافه خودداری فرمایید. به امید خدا همه روزه در خدمت شما خوبان هستم. به قید حیات البته. آرد ذخیره کردم، برق هم قطع شود، مدیر اجرایی شهرک قول همکاری داده. تامین نان روزهای برفی با من. به فکر چیزهای دیگر باشید.» و چسباند پشت شیشه مغازه. او به همشهری می‌گوید که شهروندان با آرامش و خیال راحت به تماشای برف روزهای آخر زمستان نشستند و از بابت نان گرم سفره خیالشان راحت بود.

تنور روشن نانوایی

ناصر بلباسی از ۱۵ سال پیش حرفه پدری‌اش را دنبال کرد و خمیر را چانه گرفت. اجدادش آذری هستند، اما خودش متولد رشت است. بلباسی به همشهری می‌گوید: «پدرم همیشه می‌گفت هوای مردم را داشته باش. مخصوصا زمستان که هر لحظه ممکن است راهی بسته یا برق قطع شود. نان سفره مردم را باید برسانی. جوری کار کن که دعای مردم پشت سرت باشد.»
اما ایده نوشتن یک متن بسیار ساده و همدلانه در روزهای آخر زمستان پشت شیشه مغازه از کجا آمد؟ بلباسی ادامه می‌دهد: «در اخبار حرف هشدار هواشناسی سطح قرمز و برف و بوران در رشت بود. اتفاقی که ممکن بود با قطع برق هم همراه باشد. با خودم گفتم حتما مردم برای تهیه نان چند روزه خانواده اقدام می‌کنند و بعد هم سراغ تهیه نان بسته‌بندی به سوپرمارکت می‌روند. من چه وظیفه‌ای دارم که هم‌شهرکی‌های من در این روزها آرامش داشته باشند؟ این شد که بعد از تهیه آرد به آنان اطمینان دادم تنور این نانوایی روشن است. نگران نباشید و بیشتر از مصرف خانوار نان تهیه نکنید.»
اهالی هم طبق اعتمادی که به نانوای محل داشتند، بدون هیچ نگرانی از بسته شدن راه‌ها و تمام شدن ذخیره آرد، طبق روال معمول و مصرف روزانه خانوار نان تهیه کردند.
در پی این هشدار هواشناسی سطح قرمز، برخی از مردم عجولانه اقدام به خرید برخی از مایحتاج ضروری کردند که در صورت بارش برف ۲ متری که طبیعتا ممکن است مشکلاتی را به وجود آورد درخصوص مایحتاج ضروری، در آن مقطع بی نیاز باشند.

فعالیت یک دهه کتاب‌وایی

ماجرای اعتماد اهالی به نانوای محله نقل این یکی دو روز نیست. ناصر بلباسی از سال ۱۳۹۴ در کنار مغازه نانوایی خود، یک کتابخانه و یک میز مطالعه گذاشت و اسمش را گذاشت کتابوایی؛ کتاب خواندن در نانوایی. کتابوایی هم به رایگان به اهالی کتاب امانت می‌داد.
سابقه علاقه به کتابخوانی به دوران نوجوانی او برمی‌گردد که با پول توجیبی و عیدی‌هایش کتاب می‌خرید. او می‌گوید: «آن زمان خبری از گوشی هوشمند به این شکل نبود و مردم در صف با هم گپ می‌زدند. گاهی هم بی حوصله می‌شدند. به فکرم رسید همه کتاب‌هایم را به مغازه بیاورم تا اگر فردی خواست کتاب امانت ببرد و اگر هم دوست داشت زمان در صف ماندن را به کتابخوانی اختصاص بدهد.»
استقبال اهالی از کتابوایی در این یک دهه تا جایی بوده که سیل کتاب‌های اهدایی به نانوایی بی‌شمار شده‌است. بلباسی به مزاح می‌گوید که شرط عضویت هم فقط یک بار خرید نان است و ادامه می‌دهد: «تا به حال نشده فردی کتاب امانت ببرد و برنگرداند. این یک اعتماد دو طرفه است. چند نفری هم به من پیشنهاد دادند که اسم کتابوایی را برای فرهنگستان زبان و ادب فارسی بفرست تا در لغت‌نامه ثبت شود.»

صندوق مهربانی

در گوشه نانوایی صندوقی هست که بین اهالی به صندوق مهربانی معروف شده. صندوقی که هر فردی بنا به توان مالی خود برای گره‌گشایی از کار دیگران مبلغی در آن می‌اندازد. بلباسی می‌گوید: «افراد از ۲۰ هزار تومان تا ۵۰۰ هزار تومان به صندوق کمک می‌کنند. مصارف هر ماه صندوق هر ماه اعلام می‌شود که شامل تهیه دارو، کرایه خانه، هزینه عمل جراحی یا کمک هزینه تحصیل برای خانواده‌های کم‌بضاعت می‌شود. البته برای حفظ شان این خانواده هیچ اسمی از آنان برده نمی‌شود.»