کرزی در بهترین حالت تنها منتخب کمتر از نیمی از مردم افغانستان است. شاید اگر آن سخنرانی پرشور و احساسی عبدالله عبدالله در صبح یکشنبه نبود، کرزی اینک می‌توانست با افتخار سربلند کرده و خود را منتخب مردمی بداند که برای رای دادن حتی جانشان را هم دادند.
اگر چه به ظاهر پرونده انتخابات بسته شده اما در عمل داستان انتخابات افغانستان همچنان باقی است. حتی اگر همه دنیا هم حامد کرزی را منتخب افغانی‌ها بدانند، باز حرف و حدیث‌ها و مهم‌تر از همه بحران مشروعیت گریبانگیر دولت وی در 5 سال پیش رو خواهد بود.
انتظار غرب این بود که انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان و فرد منتخب مردم بتواند با اتکا به آرای مردم، باری از دوش امنیت و اقتصاد این کشور بردارد. با وجود نطق پرهیجان کرزی در فردای اعلام پیروزی و وعده تشکیل دولت وحدت ملی بعید است وی تغییر چندانی در ساختارهای پیشین دولت بدهد.
در پروژه جنگ با طالبان هم با شرایط کنونی نه تنها تغییر محسوسی صورت نخواهد گرفت بلکه باید در این هیاهوی سیاسی افغانستان در انتظار رقص میدان دیگری از سوی طالبان و گام‌های جدی تری برای تثبیت قدرت جریان افراط باشیم.
امروز قدرت جریان افراط افغانستان تا آنجاست که این طیف به راحتی می‌تواند با گذر از موانع امنیتی در مناطق راهبردی کابل عملیات انتحاری و موشکی انجام دهد. حمله به مهمانسرای سازمان ملل در قلب منطقه امنیتی کابل که هفته پیش انجام شد آنقدر بزرگ بود که این سؤال را برای همه برجای گذاشت که آیا واقعا در کابل دولتی هست؟
تحقق دولت وحدت ملی که کرزی در سخنرانی خود از آن سخن گفت هم گزافه‌ای بیش نیست. کمی بیش از نیمی از افغانی‌ها اصولا وی را رئیس‌جمهور خود نمی‌دانند.
ماجرایی که بر سر استعفای عبدالله عبدالله از رقابت در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری پیش آمد هم اندک آبروی سیاسی کرزی نزد افغان‌ها را بر باد داد و اینک برخی کارشناسان از زلزله سیاسی قریب الوقوع سخن می‌گویند که اگر رخ دهد در نگاهی بدبینانه باید گفت که معلوم نیست دیگر از تاک و تاک‌نشان یادگاری بماند.
غربی‌ها و در راس آنها آمریکا در چند روز آینده تلاش فراوانی خواهند کرد تا کرزی را به تقسیم قدرت با رقبای ناراضی خود و در راس آنها عبدالله‌عبدالله راضی کنند. منطق سیاسی هم اینگونه ایجاب می‌کند که کرزی برای به دست آوردن اندکی از اعتبار از دست رفته خود به چنین اقدامی تن دهد.
برای عبدالله هم که حالا لااقل برای چند سالی دستش از بازار مکاره سیاست کوتاه شده بهتر این است که تن به چنین مصالحه‌ای دهد. اما مگر در عرصه سیاست ورزی افغانستان لااقل در 4 ماه گذشته منطقی حکمفرما بوده که اینک انتظارش را داشته باشیم؟
کرزی در هفته‌های مانده به دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری برای کسب رای برخی مناطق راهبردی افغانستان، پست‌های کابینه را میان بزرگان تقسیم کرد. مصالحه با عبدالله به معنای نادیده گرفتن قول و قرارهای پیش از انتخابات و به عبارتی بهتر بازشدن جبهه جدیدی از مخالفت با وی است.
عبدالله هم به مصالحه تن نخواهد داد چه آنکه وی اصولا کرزی را مشروع نمی‌داند که اینک به‌دنبال مشارکت در دولتش باشد. عبدالله عبدالله سیاستمداری است کهنه‌کار. او در زمان و مکان درست کاری درست کرد.
مشکلات کرزی تازه شروع شده است. این بار اشتباهات کرزی بزرگ‌تر از قبل دیده خواهد شد. بهترین جمله را هم سخنگوی کاخ سفید گفت که این بار قضاوت ما از روی عمل است و نه حرف.
