در گزارش ایسنا از این مراسم آمده است: اینجا بهشت زهرا قطعه 50 شهدا؛ جایی که گویی زمین به آسمان نزدیک‌تر است. خانواده بیش از 100 شهید مشهور به شهدای اصحاب رسانه در روز دست دادن پیامبر (ص) و حضرت علی(ع) برای تعیین ولی خدا برای ادامه تاریخ اسلام، برای چهارمین سال پر کشیدن خبرسازانی که به تلخ‌ترین خبر تبدیل شدند، زیر یک سقف گرد آمدند.
اینجا اشک‌ها همه داغ است زیرا داغ‌ها هنوز تازه است، مگر می‌شود مرگ جوانانی که برای حق‌گویی به صرافت خبرنگاری افتاده بودند و در این مسیر چون پروانه به دور شمع سوزان اطلاع رسانی سوختن را باور کرد.
کسانی که نه خانواده‌ها که همه مردم جویای اطلاعات راستین به نوشته‌هایشان اعتماد داشتند و تصاویرشان را به عنوان سند می‌پذیرفتند.
اینجا بهشت زهرا قطعه 50 شهدا؛ پشت هر ماشین تصویر یکی از شهدای اصحاب رسانه دیده می‌شود. همه اینجا هستند با گلستانی از گل برای گل‌های پر پر شده رسانه‌های تصویری و مکتوب و آنلاین همه همدیگر را می‌شناسند. چهار سال است که با هم فراق فرزندان خود را به سوگ می‌نشینند.
نمی‌توان اسم شهدا را روی سنگ‌های قبر دید و خواند. سنگ نوشته‌های روی پیکر این پرندگان آسمان حق‌جویی ایران، زیر هزاران شاخه گل سفید و زرد غرق است.
بر فراز این قطعه سقفی کشیده‌اند. آنان می‌خواهند زیر گل سبز پیکر شهدای خود را زمینی نگه دارند. این همه گل... مادری با اشک و لبخند می‌گوید: "آرزوی شاخه گلی روی لباس دامادی‌ات را داشتم حالا گل‌های ختمی را روی مزارت..." و اشک نمی‌گذارد بگوید: "پرپر می‌کنم".
همه در نگاه اول به هم می‌گویند انگار همین دیروز بود؛ آن فاجعه، آن خبر حول انگیز، آن رفتن، ... انگار دیروز بود.
اینجا بهشت زهرا قطعه 50 است؛ شهدای اصحاب رسانه. بسیاری از همکاران آنها آمده‌اند و از خاطره‌های آنان می‌گویند از خوبی‌هایشان می‌گویند اگر بودند حتما به جاهایی می‌رسیدند که همه به آنها غبطه می‌خوردند آنها در نوع خود بهترین بودند همه خوب بودند. اما کودکان شهدا که چهار سال پیش معنی مرگ را نمی‌فهمیدند تازه داغ‌دار شدند تازه به خود آمده و پدر را نمی‌بینند.
راستی چرا همه ما ایرانیان بعد از مرگ عزیزی داغداریم و ابراز همدردی می‌کنیم اما بعد از چندی دیگری هیچ‌کس نیست. این گلایه تمام خانواده شهداست و چیزی جز زنده نگه داشتن یاد شهید خود را نمی‌خواهند. اما کجاست توجهی. امروز در مراسم بهشت زهرا که برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهدای c-130 برگزار شد هیچ یک از مسئولان در روز تعطیل به این محل نیامدند و توجهی به داغ 104 خانواده نکردند. همه خانواده‌های 104 شهید پرواز سی 130 باور کردند که جز خودشان و همکاران فرزندانشان کسی خود را صاحب فضای این چشم‌ها و گوش‌های دیگر خاموش شده نمی‌داند.
ساعتی از آغاز مراسم چهارمین سالگرد گذشت. مردم حاضر در قطعه‌های دیگر بهشت زهرا برای ابراز همدردی با خانواده‌های شهدای رسانه که آنها را با آثار خبری‌شان می‌شناختند آمدند اما مسئولی نیامد.
اینجا بهشت زهرا قطعه 50 شهدای رسانه؛ بیش از 104 خانواده که عضوی از خود را در ظهر 15 آذر ماه 1384 در شهرک توحید نزدیک فرودگاه مهرآباد از دست دادند بی حضور مسئولی اشک می‌ریزند که انگار همین حالا پیکر دست گل‌های آنها در آتش سوخته و خاکستر شده است.
اینجا آسمان ابری است اما فقط چشم مادران و پدران همسران و فرزندان شهدا می‌بارد. همان‌هایی که حوزچه دلشان خون است و ماهی سرخ سرزندگی در آن محو.
