ترافیک و راه‌بندان پدیده‌هایی نیستند که تنها متعلق به امروز باشند. حتی در آن برهه‌ای که از درشکه و اسب و گاری استفاده می‌شد نیز این مشکلات وجود داشته‌اند. در برخی از ساعات روز تردد این وسایل نقلیه به حدی شدت می‌گرفته که در بسیاری از مواقع عبور و مرور تقریبا غیرممکن می‌شد. به این ترتیب برای نظم دادن به رفتوآمد در قرن نوزدهم بر سر تقاطع‌های پرتردد مأموران پلیس مسئولیت کنترل ترافیک را بر عهده گرفتند.
سرانجام در سال ۱۸۶۸ اولین چراغ راهنمایی در شهر لندن نصب شد. این چراغ از یک پایه و دو فانوس گازی سبز و قرمز ساخته شده بود. در آن زمان رنگ سبز معنای احتیاط را داشته و رنگ قرمز مانند امروز به معنی توقف بوده است. مأموران پلیس می‌توانستند توسط یک اهرم این دستگاه را بچرخانند تا علامت مورد نظر را به مردم نشان دهند. اما عمر این دستگاه ساده چندان طولانی نبود و پس از گذشت چند ماه ناگهان منفجر شد و مأمور پلیسی را که نزدیک آن بود به شدت مجروح کرد.
الهام گرفتن از سیستم کنترل ریلهای آهن
با اختراع اتومبیل و رایج شدن آن، وضعیت پیچیده‌تر شد. رفت و آمد بیشتر و خیابان‌ها خطرناک‌تر شدند، به خصوص به این دلیل که سرعت وسایل نقلیه به طور چشمگیری شدت یافته بود. کما این که مرتب تصادفاتی با عواقب بسیار تلخ رخ می‌داد و معمولا دلیل عمده در بیشتر موارد سرعت بیش از حد بوده است.
آمریکا نیز از تبعات وجود اتومبیل مصون نبود. این کشور با وارد شدن سیستم تسمه نقاله متحرک برای اتومبیل‌سازی به یکی از پیشتازان صنعت و مدرنیته تبدیل شده بود و درعین‌حال مشکلاتی که توسط اتومبیل‌ها ایجاد می‌شدند، روزبه‌روز بیشتر می‌شد. در دیترویت که مرکز صنعت خودروسازی در آمریکا محسوب می‌شد، مأمور پلیسی به نام "ویلیام پتس" به فکر چاره افتاد. او با الهام گرفتن از سیستم کنترل ریل آهن که با فرستادن سیگنال‌های الکتریکی کار می‌کرد تصمیم گرفت رفتوآمد وسایل نقلیه را سامان بخشد.
اما پتس برای عملی کردن این ایده با مشکلاتی مواجه بود، از جمله این که تردد قطارها روی ریلهای آهن همیشه به موازات هم صورت می‌گرفت، در حالی که وسایل نقلیه در خیابان‌ها در تمام جهات ممکنه حرکت می‌کردند.
قرمز، سبز، زرد
او برای طراحی این چراغ راهنمایی از سه رنگ سبز، قرمز و زرد با معانی امروزی استفاده کرد. پتس با مقداری سیم و ابزار دیگر در این چراغ راهنما سیستمی تنظیم کرد تا در جهت‌های مختلف هیچگاه همزمان رنگ یکسان روشن نشود.
سرانجام در روز دوم ژانویه سال ۱۹۱۹ که تصادفا همزمان با روز پنجاه سالگی انفجار اولین چراغ راهنمای گازی در لندن بود، چراغ راهنمای طراحی‌شده توسط پتس در یکی از پرترددترین تقاطع‌های شهر دیترویت نصب شد. این اقدام با موفقیت بسیار چشمگیری روبه‌رو شد. به طوری که در مدت یک سال شهر دیترویت به ۱۵ نمونه از این دستگاه مجهز شد.
همزمان افراد دیگری نیز در شهرها و کشورهای دیگر مشغول یافتن راهی برای کنترل ترافیک بودند. این اختراعات معمولا خود را در شکل چراغ‌های دو یا سه لامپی و حتی در برخی موارد چهار لامپی نشان می‌دادند.
چراغ راهنمای تمام اتوماتیک
در ابتدا هیچ ترتیب خاص و متحدالشکلی برای قرار گرفتن سه رنگ چراغ راهنما در کنار هم وجود نداشت. به طور مثال چراغ راهنمایی که در سال ۱۹۲۴ در برلین نصب شد دارای سه لامپ رنگی بود که در کنار هم به صورت افقی قرار گرفته بودند.
به گزارش دویچه‌وله، در ماجراهای اختراع چراغ راهنما نکته عجیب این است که هیچکدام از کسانی که در این زمینه نقشی ایفا کرده بوند در صدد ثبت اختراع خود برنیامدند. به غیر از یک مخترع سیاه‌پوست آمریکایی به نام "گارت مورگان" که در سال ۱۹۲۳ چراغ راهنمای تمام اتوماتیک را اختراع کرد که برای به کار انداختن آن دیگر احتیاجی به مأموران پلیس نبود.
