بیا بنشین کمی فکر کن. بگذار خستگی از پاهایت بیرون برود...آرام باش! این روزها در پیاده‌روهای خیابان شریعتی و سهروردی، مسیر هر روزم نیمکت‌های تازه می‌بینم که با بی خیالی در شلوغی خیابان نشسته‌اند. آنها احساس همدردی با عابران دارند. خسته نباشی رفیق!
یاد حرف‌های نوید اسحاقی، کارشناس شهری می‌افتم که می‌گفت: «مهم‌ترین بخش یک شهر پیاده‌روها هستند. آنها باید زیبا باشند و جایی برای نشستن داشته باشند. متأسفانه در شهرسازی ما اولویت با سواره است. پیاده‌روها محیط‌های مناسب و امنی برای عابران پیاده نیستند. شاهد این مدعا شرایط فیزیکی و روانی نامطلوبی است که پیاده‌روها در شهرها دارند.»
و حال این پیاده روها جایی برای نشستن دارند.اجرای مبلمان شهری (نصب نیمکت، سطل زباله، چراغ مخصوص پیاده رو، فضای سبز و...) در هر منطقه از شهر می‌تواند یادآور این باشد که پیاده ها هم به اندازه سواره ها اهمیت دارند.
مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران هم چند ماه پیش گفته بود: «مبلمان شهری همه نقاط تهران در برنامه بلند مدت پنج ساله، ساماندهی خواهد شد و به دنبال این هستیم که مبلمان شهری دارای نظام واحد و الگوی مناسبی از لحاظ رنگ، جنس و دیگر استانداردها باشد.»
البته این خیلی خوب است که شهر دارای نیمکت‌های مناسب شده است. اما نیمکت‌های مدرسه‌ها هنوز نیمکت‌های خوبی نیستند. آنها با دانش‌آموزان دوست نیستند و به آنها نمی‌گویند بیا این‌جا بنشین و راحت باش! می‌گویند:«بیا این‌جا بنشین کمردرد بگیر! قوزی شو!»
باقر مسلمی، معاون سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس گفته است:«میز و نیمکت‌های مدرسه‌ها استاندارد نیست و تولید‌کنندگان میز و نیمکت به نکات استاندارد کمتر توجه می‌کنند و تاکنون استانداردی برای ساخت میز و نیمکت‌ها وجود نداشته است.»
میز و نیمکت‌های استاندارد مدرسه‌ها باید دارای ارتفاع مناسب، سطح نشیمن راحت و طول و عرض مناسب با زوایای بدن دانش‌آموزان باشند.براساس استانداردها، میز و نیمکت باید طوری باشدکه دانش‌آموز زمانی که پشت آن می‌نشیند، بین ساق و ران پای او زاویه قائمه تشکیل شود.
به هر حال، این نیمکت‌ها هم عالمی دارند.
