ضمن آن که 2 نمایش مهم «آهو یا هو» کار بهروز غریب‌پور و پنجره فولاد به نویسندگی و کارگردانی مهدی متوسلی، برای پنجمین روز متوالی، در تالار وحدت و سالن اصلی تئاتر شهر، به روی صحنه می‌روند.به این ترتیب، پرونده چهارمین جشنواره رضوی نیز در یک چشم بر هم زدن بسته می‌شود و تالار وحدت، یک بار دیگر در ساعت 17:30، شاهد مراسم اختتامیه یک جشنواره پنج روزه خواهد بود.
مجلس برادران امام رضا
همیشه، همه، در همه دوره‌های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بر «تزریق» تئاتر در زندگی مردم، تاکید شده است. این که چه طور می‌توان تئاتر را وارد زندگی مردم کرد، به ما، دست‌کم حالا، ربطی ندارد، اما در شرایط موجود، این «ورود» بیشتر به «تزریق» شباهت دارد.
اما همیشه، در همه جشنواره‌های ریز و درشت ارشاد و غیرارشاد، محوطه باز جلو تئاتر اسطوره‌ای شهر، این درد تزریق را چنان کاهش می‌دهد که حتی رهگذران بی‌ربط و کاملاً سالم نیز، لحظه‌ای هوس می‌کنند به خیمه‌گاه برزنتی بزرگ وارد شده و فارغ از شعار و اصرار، پای ادا و اطوارهای بازیگران شورانگیز نمایش‌های خیابانی (و حالا تعزیه) بنشینند.
«مجلس برادران امام رضا» در این پنج روز، هر روز در این اتاق بزرگ برزنتی که از زور سرما سبز شده است، شاید بیش از تمام جشنواره با تمام نام‌هایش (تهمورث، غریب‌پور، متوسلی، دژاکام و...) در برقراری این ارتباط موفق بوده است.
مردم، دور تا دور «شاه چراغ»، «علاءالدین» و «ابراهیم»(ع) چنان می‌نشینند و چنان آرام‌آرام اشک‌های‌شان را پاک می‌کنند و چنان به نبرد نابرابرشان با سرخپوشان ملعون می‌نگرند که تمام فاصله‌گذاری برشت و دار و دسته‌اش را از خاطر می‌بری. شیپور تعزیه مجلس برادران امام رضا(ع)، امروز برای روز آخر، به فضای جشنواره تئاتر رضوی، حال دیگری می‌دهد.
موبایل، تهمورث و باقی قضایا
سیاوش تهمورث، «و اینک یحیی» را فقط دو بار در دو روز اول جشنواره، یکشنبه و دوشنبه اجرا کرد، اما چنان دراماتیک اجرا کرد که حتی صدای مدام آهنگ‌های شش‌و‌هشت و سوت مانند و کنسرت شماره پنج بتهوون و جیرجیر جیرجیرک و یانی، گیتارو و... نتوانست تاثیری در بازی خوب این بازیگر قدرتمند و قدیمی بگذارد. موبایل هنوز یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های تئاتر ایران است.
بهروز غریب‌پور و مهدی متوسلی نیز که قرار بود بازوهای اصلی جشنواره امسال باشند، اولی تنها در 45 دقیقه و دومی با دو برابر این زمان، تالار وحدت و سالن اصلی تئاتر شهر را حسابی زنده کردند، اما سؤال اول: چرا در این جشنواره، هر نمایش در هر روز تنها یک بار اجرا می‌شد؟ سؤال دوم: چرا در هر سالن فقط یک نمایش در یک روز اجرا می‌شد؟
پایان دفتر
در چهارمین جشنواره تئاتر رضوی 23 نمایش صحنه‌ای در هفت تالار که پنج تایش در مجموعه تئاتر شهر قرار دارند (سالن اصلی، چهارسو، سایه، کوچک و نو) تا پایان امروز به روی صحنه می‌روند.
از این 23 نمایش، دست کم نیمی قابل توجه و حتی قدرتمندتر از حد انتظار بودند. به این ترتیب، یک بار دیگر یک جشنواره نمایشی، فضای تئاتر کشور (تهران؟) را دست کم برای چند روز، کمی داغ کرد.
حالا دوباره دفتری از دفترهای کوتاه و متمرکز تئاتر به پایان آمده است و دوباره، همه چیز آرام و سرد، به انتظار جشنواره تئاتر فجر می‌نشیند. چاره‌ای نیست. این یک واقعیت است، تئاتر یعنی جشنواره و جشنواره یعنی تئاتر شهر. کاش همیشه جشنواره بود.
