وقتی نور را می‌قاپی!

همین طور می‌توانید مقداری آب را در دست بگیرید و بعد از مدتی رها کنید. اما آیا تا به حال فکر کرده‌اید که چه چیزهایی را نمی‌توان گرفت؟! مثلاً به نظر شما راهی وجود دارد که بتوان نور را برای مدتی قاپید و بعد دوباره آن را رها کرد؟دانشمندان دانشگاه هاروارد روشی را ابداع کرده اند که به کمک آن می‌توان نور را گرفت و بعد رها کرد. در این روش پیچیده و نه چندان راحت، می توان نور را برای مدت 5/1 ثانیه ضبط کرد. شاید فکر کنید که این زمان خیلی کم است و اصلاً به چه درد می‌خورد. در جواب به این سؤال باید گفت که 5/1 ثانیه برای نور آن قدر زیاد است که می تواند از کره ماه به زمین برسد!

برای رسیدن به این هدف دانشمندان مطالعه زیادی روی ماده، انرژی و حرکت داشته‌اند و از ماده ای استفاده کرده‌اند که« بی. ای. اس» نام دارد. این ماده عجیب هیچ یک از حالت‌های طبیعی مواد را ندارد؛ نه گاز است ، نه مایع و نه جامد. حتی پلاسما هم نیست. (پلاسما حالت چهارمی از مواد است که در آزمایش هایی با انرژی بسیار زیاد و در خورشید یافت می شود.)

«بی. ای. اس» حالت پنجم ماده است. یعنی بعد از جامد ، مایع ، گاز و پلاسما قرار دارد و تنها در دماهای بسیار پایین یعنی صفر مطلق وجود دارد. صفر مطلق پایین ترین دمایی است که در کیهان وجود دارد و برابر با 15/273 درجه سانتی‌گراد زیر صفر است. در این دما اتم ها امکان هیچ گونه حرکتی ندارند. اتم ها در حالت های جامد، مایع، گاز و پلاسما آرایش مخصوصی دارند. اما در ماده های « بی. ای. اس» به دلیل سرمای زیاد به ذرات کوچکی تبدیل می‌شوند که خاصیت های عجیبی از خود نشان می‌دهند.

دانشمندان از این ماده برای ضبط نور استفاده کرده اند و روش کار آنها بی‌شباهت به تلفن بازی نیست. در این بازی یک پیغام از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود و هر شخص باید این پیام دریافتی را به نفر بعدی برساند، تا آن‌جا که دوباره به گوش نفر اول برسد. در این بین ممکن است چیزی متفاوت با آنچه که گفته شده، منتقل شود. نور مانند آن پیام است و « بی. ای. اس» هم مانند افرادی عمل می‌کند که باید پیام را در گوش یکدیگر زمزمه کنند.

در این آزمایش ابتدا نور به سمت «بی. ای. اس» پرتاب و باعث می‌شود در این ماده چیزی شبیه یک ردپا به وجود بیاید. به عبارت دیگر نور در این ماده می‌نشیند و بعد از 5/1 ثانیه از ماده خارج می‌شود. البته نوری که بیرون می‌آید متفاوت با نوری است که به داخل ماده رفته است. در واقع می‌توان گفت که از شدت نور کاسته می‌شود. با این کشف دانشمندان امیدوار شده اند تا به سرعت، قدم‌های بیشتری برداشته شود و بتوانند نور را برای مدت زمان بیشتری نگه دارند و انقلابی در دنیای علم به وجود بیاورند.