روایت رهبر معظم انقلاب اسلامی از بازگشت امام (ره) به ایران

متن زیر، بخش‌هایی از بیانات ایشان در آن دیدار است که پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای آن را منتشر کرده است.

* خاطره‏ای از دوران انقلاب و به طور اخص، خاطره‏ای در رابطه با امام راحل بفرمایید.

البته خیلی خاطره هست؛ یعنی همه محفوظات ما به یک معنا خاطره است. یکی از خاطرات خیلی جالب من، آن شب اولی است که امام وارد تهران شدند؛ یعنی روز دوازدهم بهمن - شب سیزدهم - شاید اطلاع داشته باشید و لابد شنیده‏اید که امام، وقتی آمدند، به بهشت زهرا رفتند و سخنرانی کردند، بعد با هلی‏کوپتر بلند شدند و رفتند.

تا چند ساعت کسی خبر نداشت که امام کجا هستند! علت هم این بود که هلی‏کوپتر، امام را در جایی که خلوت باشد برده بود؛ چون اگر می‏خواست جایی بنشیند که جمعیت باشد، مردم می‏ریختند و اصلا اجازه نمی‏دادند که امام، یک جا بروند و استراحت کنند. می‏خواستند دور امام را بگیرند.

هلی‏کوپتر در نقطه‏ای در غرب تهران رفت و نشست، بعد اتومبیلی امام را سوار کرد. همین آقای ناطق نوری اتومبیلی داشتند، امام را سوار می‏کنند - مرحوم حاج‌احمدآقا هم بود - امام می‏گویند: مرا به خیابان ولی‏عصر ببرید؛ آنجا منزل یکی از خویشاوندان است.

درست هم بلد نبودند؛ می‏روند و سراغ به سراغ، آدرس می‏گیرند، بالاخره پیدا می‏کنند - منزل یکی از خویشاوندان امام - بی‏خبر امام وارد منزل آنها می‏شوند!  امام هنوز نماز هم نخوانده بودند - عصر بود - از صبح که ایشان آمدند، ساعت حدود 9 و خرده‏ای به بهشت‌زهرا رفتند تا عصر، نه ناهار خورده بودند، نه نماز خوانده بودند، نه اندکی استراحت کرده بودند! آنجا می‏روند که نمازی بخوانند و استراحتی بکنند.

دیگر تماس با کسی نمی‏گیرند؛ یعنی آنجا که می‏روند، با کسی تماس نمی‏گیرند. حالا کسانی که در این ستادهای عملیاتی نشسته بودند - ماها بودیم که نشسته بودیم- چقدر نگران می‏شوند! این دیگر بماند. چند ساعت، هیچ‌کس از امام خبر نداشت؛

تا بعد بالاخره خبر دادند که بله، امام در منزل فلانی هستند و خودشان می‏آیند، کسی دنبالشان نرود!  من در مدرسه رفاه بودم که مرکز عملیات مربوط به استقبال از امام بود - همین دبستان دخترانه رفاه که در خیابان ایران است که شاید شما آشنا باشید و بدانید - آنجا در یک قسمت، کارهایی را که من عهده‏دار بودم، انجام می‏گرفت؛ دو، سه تا اتاق بود.

ما یک روزنامه روزانه منتشر می‏کردیم. در همان روزهای انتظار امام، سه، چهار شماره روزنامه منتشر کردیم. عده‏ای آنجا بودیم که کارهای مربوط به خودمان را انجام می‏دادیم. آخر شب - حدود ساعت نه‏ونیم، یا ده بود - همه خسته و کوفته، روز سختی را گذرانده بودند و متفرق شدند.

من در اتاقی که کار می‏کردم، نشسته بودم و مشغول کاری بودم؛ ناگهان دیدم مثل اینکه صدایی از داخل حیاط می‏آید. جلوِی ساختمان مدرسه رفاه، یک حیاط کوچک دارد که محل رفت‌وآمد نیست؛ البته آن هم به کوچه در دارد، لیکن محل رفت و آمد نیست. دیدم از آن حیاط، صدای گفت‌وگویی می‏آید؛ مثل اینکه کسی آمد، کسی رفت.

پا شدم ببینم چه خبر است. یک وقت دیدم امام از کوچه، تک و تنها به طرف ساختمان می‏آیند! برای من خیلی جالب و هیجان‏انگیز بود که بعد از سال‌ها ایشان را می‏بینم - 15سال بود، از وقتی که ایشان را تبعید کرده بودند، ما دیگر ایشان را ندیده بودیم - فورا در ساختمان ولوله افتاد؛ از اتاق‌های متعدد- شاید حدود بیست، سی نفر آدم، آنجا بودند- همه جمع شدند. ایشان وارد ساختمان شدند. افراد دور ایشان ریختند و دست ایشان را بوسیدند. بعضی‌ها گفتند که امام را اذیت نکنید، ایشان خسته‏اند.

برای ایشان در طبقه بالا اتاقی معین شده بود که به نظرم تا همین سال‌ها هم مدرسه رفاه، هنوز آن اتاق را نگه داشته‏اند و ایام دوازده بهمن، گرامی می‏دارند؛ به نحوی طرف پله‏ها رفتند تا به اتاق بالا بروند. نزدیک پاگرد پله که رسیدند، برگشتند طرف ما که پای پله‏ها ایستاده بودیم و مشتاقانه به ایشان نگاه می‏کردیم. روی پله‏ها نشستند؛

معلوم شد که خود ایشان هم دلشان نمی‏آید که این بیست، سی نفر آدم را رها کنند و بروند استراحت کنند! روی پله‏ها به قدر شاید پنج دقیقه نشستند و صحبت کردند. حالا دقیقا یادم نیست چه گفتند. به‏هرحال، خسته نباشید گفتند و امید به آینده دادند؛ بعد هم به اتاق خودشان رفتند و استراحت کردند.

البته فردای آن روز که روز سیزدهم باشد، امام از مدرسه رفاه به مدرسه علوی شماره دو منتقل شدند که برِ خیابان ایران است نه مدرسه علوی شماره یک که همسایه رفاه است و دیگر رفت‌وآمدها و کارها، همه آنجا بود. این خاطره به یادم مانده است.