برای همین همیشه آثارش را در اندازه‌های خیلی بزرگ می‌سازد و آنها را در فضاهای وسیع به نمایش می‌گذارد.
کلَری در آثارش از ساختارهای طبیعی الهام می‌گیرد، از ساختارهای میکروسکوپی گرفته تا خاکریزهایی که مورچه‌ها موقع لانه سازی، کنار لانه‌شان درست می‌کنند یا پدیده‌هایی صوتی و شنیداری. برای همین در میان کارهایش ساختارهایی شبیه به ویروس‌ها یا امواج صوتی که در فضا پیچیده و طنین انداخته‌اند، دیده می‌شود. او همه این آثار را با لایه‌های کاغذرنگی درست می‌کند؛ تعداد زیادی از این لایه‌ها را به شکلی که می‌خواهد روی هم قرار می‌دهد و بافتی رنگارنگ و جذاب به‌وجود می‌آورد و بعد آن را می‌برد و به شکل نهایی‌اش در می‌آورد.
با یک نگاه به آثارش می‌فهمیم که او این لایه‌های رنگین را با دقت خیلی زیاد می‌برد. شاید حتی به نظرمان برسد که پیش از شروع کار، نقشه‌ای دقیق برای این کار طراحی می‌کند. اما واقعیت این است که او دوست دارد روند کارش هم طبیعی باشد و برای همین موقع کار خودش را به دست بازی این لایه‌های رنگی می‌سپرد و می‌گذارد آنها به او بگویند که چه شکلی به آنها بدهد. اما به هر حال در بریدن این لایه‌ها نهایت دقت را می‌کند چون دوست دارد برای مخاطبانش این سؤال پیش بیاید که این آثار با دست درست شده‌اند یا برای شکل دادن به آنها از نوعی دستگاه یا ماشین استفاده شده است.
