آغاز سکوت اخیر مرکز موسیقی حوزه هنری به شهریور 86 باز می‌گردد؛ به زمانی که آلبوم «ترنج» اثر محسن نامجو در حالی توسط حوزه هنری راهی بازار شد که تهیه‌کنندگان این آلبوم از ماه‌ها قبل در راهروهای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتظر دریافت مجوز بودند.
پس از انتشار آلبوم ترنج، وزارت فرهنگ و ارشاد سلامی نسبت به این حرکت حوزه هنری واکنش صریحی نشان داد و در دوم مهر ماه86 طی اطلاعیه ای اعلام کرد که اخیرا تعدادی آلبوم موسیقی در انتظار دریافت مجوز بدون طی شدن مراحل قانونی در این وزارتخانه و صرفا به استناد دریافت مجوز از برخی مراکز هنری در بازار منتشر شده است. از آنجا که انتشار هرگونه آلبوم تنها با دریافت مجوز دفتر شعر و موسیقی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجاز است صدور مجوز از سوی مراکز هنری در این زمینه ممنوع بوده و با متخلفین بنا بر قوانین مصرح برخورد می‌شود.
در ادامه این اطلاعیه همچنین تأکید شده بود که اخیرا یکی از مراکز هنری به اثر «ترنج» کاری از محسن نامجو که موفق به دریافت مجوز از سوی وزارت ارشاد نشده مجوز نشر داده است . همین اتفاق کافی بود تا پای سایر آلبوم‌ها، کنسرت‌ها و کتاب‌هایی که از سوی مرکز موسیقی حوزه هنری قرار بود منتشر شود نیز به میان بیاید و دریافت مجوز از سوی وزارت ارشاد برای تمامی آنها الزامی شود.
البته این واکنش وزارت ارشاد در حالی اتفاق می افتاد که تا پیش از آن دست‌اندر‌کاران مرکز موسیقی حوزه هنری به‌صورت مستقل و بدون دریافت مجوز از وزارت ارشاد برای برگزاری برنامه‌های موسیقایی‌شان اقدام می‌کردند.
انتشار این آلبوم نقطه آغازی در شکل‌گیری اختلافاتی میان مسئولان وزارت ارشاد و حوزه هنری بود که متعاقب آن به لغو‌شدن چند کنسرت از جمله کنسرت 26 تا 29 مهر 86 گروه دارکوب در تالار اندیشه می‌انجامد.
پس از این اتفاقات رئیس مرکز موسیقی حوزه هنری از سمت خود برکنار شد و علی معلم دامغانی در 14 بهمن 86 به عنوان ریاست شورای نظارت بر فعالیت های مرکز موسیقی حوزه هنری منصوب شد. به دنبال این انتصاب علی بکان نیز در 10 اسفند ماه 86 به عنوان مدیر اجرایی و عضو شورای سیاستگذاری مرکز موسیقی حوزه هنری منصوب شد تا راه برای حل اختلافات میان وزارت ارشاد و حوزه هنری بازتر شود.
وزیر ارشاد اما همچنان تأکید داشت که تنها مرجع صدور مجوز برای انتشار آثار هنری و یا برگزاری برنامه‌هایی مانند کنسرت، وزارتخانه متبوع او است و نهادهای دیگری مانند حوزه هنری بدون گرفتن مجوزهای لازم حق انتشار آلبوم، کتاب و یا برگزاری کنسرت را ندارند.
پس از مدتی کشمکش میان وزارت ارشاد و حوزه هنری روسای هر دوی این مجموعه‌ها در جریان برگزاری سمینار روسای مراکز استانی حوزه هنری در 14 اسفند 86 با یکدیگر دیدار کردند؛ توافق اجمالی در زمینه های مورد اختلاف حوزه هنری و وزارت ارشاد خبری بود که پس از این دیدار از سوی هر دو طرف منتشر شد و گمان می‌رفت سکوتی که طی 6ماه قبل از آن بر مرکز موسیقی حوزه هنری حکمفرما بود شکسته شود اما چنین نشد.
البته تولیدات مرکز موسیقی حوزه هنری در مدت این دو سال و نیم در داخل خود آن مجموعه به آرامی انجام می‌شد اما این تولیدات تا به امروز مجال انتشار پیدا نکرده است. از جمله تولیدات این مرکز می‌توان به تولید و آماده‌سازی 12 آلبوم موسیقی، 5 کتاب در حوزه موسیقی و ساخت آرشیو تخصصی موسیقی اشاره کرد.
آنچه این روزها بیش از گذشته بر ناامیدی هنرمندان عرصه موسیقی از آغاز دوباره فعالیت‌های رسمی مرکز موسیقی حوزه هنری دامن می‌زند خبرهایی است که طی چند ماه گذشته شنیده می‌شود. چند ماه قبل خبر کناره‌گیری علی بکان از سمت مدیریت اجرایی مرکز موسیقی حوزه هنری منتشر شد؛ چندی پیش نیز علی معلم دامغانی به عنوان رئیس جدید فرهنگستان هنر منصوب شد تا این مرکز پس از حدود دو سال و نیم سکوت به طور کامل به تعطیلی کشیده شود.
مرکز موسیقی حوزه هنری که زمانی یکی از فعال‌ترین و تأثیرگذارترین نهادها در جریان موسیقی کشور بود امروز تنها نامی از آن باقی مانده و با وجود خبرهایی که مبنی بر رفع اختلافات میان وزارت ارشاد و حوزه هنری منتشر شده بود به نظر می رسد این اختلافات همچنان به قوت خود باقی مانده است. شاهد این مدعا نیز سخنان علی بکان مدیر اجرایی سابق مرکز موسیقی حوزه هنری است که اردیبهشت ماه امسال و پیش از کناره‌گیری‌‌اش از این مرکز گفته بود مدت‌ها است تعدادی از آثار موسیقایی تولید شده در حوزه هنری آماده انتشار است اما برای انتشار این کارها منتظر تعامل و تصمیمات متولیان و مدیران سازمان تبلیغات و ارشاد هستیم.
با وجود ضعف‌هایی که در جریان ساماندهی موسیقی کشور وجود دارد نادیده گرفتن ظرفیت قابل‌توجهی مانند مرکز موسیقی حوزه هنری به طور قطع اثرات سوء بسیاری را در جریان فرهنگ و هنر کشور به دنبال خواهد داشت؛ این موضوع می‌طلبد تا مسئولان ارشاد و حوزه هنری ضمن توجه به چنین اثرات سوئی به رفع اختلافات‌شان بپردازند تا جامعه از ظرفیت تأثیرگذاری مرکزی مانند مرکز موسیقی حوزه هنری محروم نماند.
