به‌ناگاه همه‌چیز فرو‌می‌ریزد و یکی به آنها می‌گوید که سرطان دارند و دنیا دور سرشان می‌چرخد.«کارلوس روآ»، دروازه‌بان آرژانتینی، هیچ‌وقت مشکلات و سختی‌هایی را که به دلیل بیماری سرطان گریبان‌گیرش شد، فراموش نمی‌کند و از شنیدن این خبر به عنوان تاریک‌ترین بخش دوران حرفه‌ای خود یاد می‌کند؛ ولی کارلوس در سال 2005 پس از درمان بیماری، به سطح اول فوتبال بازگشت.
کارلوس تنها بازیکنی نیست که به چنین مشکلی دچار شد. بازیکنان زیادی بوده‌اند که در زندگی پرفراز و نشیب خود با بیماری و حتی مصدومیت‌های سنگین روبه‌رو شده‌اند و بار دیگر به زمین فوتبال یا ورزش تخصصی خودشان بازگشته‌اند.
«استفان مک فیل» یکی از این بازیکنان است که می‌گوید: «تنها چند روز پس از تولد بچه‌ام شنیدم که سرطان دارم. همسرم حال خوبی نداشت و من بیشتر نگران این بودم که برخورد مردم پس از شنیدن این خبر با من چگونه خواهد بود؛ ولی فوتبال به من چشم‌انداز دیگری را نشان داد و مجبورم کرد برای زندگی راه جدیدی برگزینم.» این بازیکن 30 ساله در ابتدا بیماری‌اش را از هم‌تیمی‌های خود پنهان می‌کرد، ولی در نهایت پس از پشت سر گذاشتن دوران بیماری، به صحنه فوتبال بازگشت.
فوتبالیست‌های دیگری نیز مثل روآ و مک فیل ستاره‌های درخشانی بوده اند که زندگی آنها
به واسطه بیماری سخت تهدید شده است. عده‌ای از آنها توانسته‌اند حرفه خود را حفظ کنند و عده کمی هم از صحنه فوتبال کنار رفته‌اند؛ برخی دیگر نیز در مبارزه با بیماری، امیدوار به بازگشت به صحنه فوتبال‌اند. هر چند ناگزیر، برای مدتی کفش‌های خود را آویزان کرده‌اند.
مبارزه بزرگ
اخبار دلگرم‌کننده برای بازیکنان فوتبال این است که در این ورزش میزان بهبود و بازگشت بازیکنان بیش از سایر رشته‌هاست و نمونه آن «ایوان کلاسنیچ» و «نوانکو کانو» هستند.
کلاسنیچ، مهاجم بولتون انگلیس نمونه کامل یک بازگشت فاتحانه است. هر دو کلیه این بازیکن پیوندی است و همین کافی است تا یک بازیکن، فوتبال را کنار بگذارد؛ ولی کلاسنیچ بازگشت و تنها دو هفته پس از آن در مسابقه با وردربرمن آلمان دو گل به ثمر رساند.
نوانکو کانو، از ستارگان لیگ برتر در باشگاه پورتموث توپ می‌زند. این بازیکن 33 ساله در سال 1996 عمل جراحی قلب باز انجام داد و پس از جراحی نیز تاکنون توانسته از ستارگان موفق فوتبال کشور نیجریه به شمار آید.
«لبوسلاو پنف»، بازیکن ملی‌پوش بلغارستان نیز پس از گذراندن سرطان به میدان بازگشت. پنف جام‌جهانی 1994 را به دلیل بیماری از دست داد و پس از آن با بیماری‌اش مبارزه کرد و به میدان بازگشت. «هوگو مورالز» آرژانتینی نیز پس از هفت ماه به میدان بازگشت.
«هیگویتو» نیز یکی دیگر از بازیکنان فوتبال است که مدتی با مشکل مواجه شد. او می‌گوید: «هیچ‌گاه متوقف نشدم؛ چون فوتبال را خیلی دوست داشتم. به دکتر گفتم می‌خواهم برگردم و بازی کنم و هواداران سن‌لورنزو مرا تشویق کردند.»
«مارکوس بابل» با لیورپول انگلیس به افتخارات بزرگی دست یافت. این ستاره شایسته به دلیل سکته ناقص مدتی را روی صندلی چرخ‌دار سپری کرد ولی بازگشت شکوهمندانه‌ای درآنفیلد داشت. بابل می‌گوید: «روی هم رفته از آن لحظه آدم متفاوتی شدم و درواقع به این نکته پی‌بردم که فوتبال ورزش زیبایی است که می‌تواند خیلی زود به بسیاری از مشکلات پایان دهد.»
چشم‌انداز جدید
«هایکو هرلیش»، مهاجم آلمان و گل‌زن برتر بوندس لیگا در سال 1995 تومور مغزی داشت ولی روحیه جاه‌طلبی او باعث شد یک سال پس از بیماری به صحنه مسابقه‌ها بازگردد و با پیراهن بروسیا دورتموند به میدان برود.
«کریگ‌مور»، بازیکن ملی‌پوش استرالیایی نیز تنها هشت روز پس از عمل جراحی به تمرینات تیم بازگشت. «نیل هریس»، مهاجم باشگاه میلوال و «مت داک»، دروازه‌بان هال‌سینی انگلیس نمونه‌های دیگری از بازگشت‌های پیروزمندانه بازیکنان در مبارزه با بیماری‌های سخت هستند.
«کریستوف پنیول» فرانسوی در سال 2001 به سرطان خون مبتلا شد و چند سال با این بیماری مبارزه کرد . او سپس به فوتبال آماتور بازگشت و بعدها نیز در مارسی به فوتسال پرداخت.
پیام‌های امیدوارکننده
«خولیو گونزالز» و «دیه‌گو بونانوتی» داستانی شنیدنی دارند. گونزالز، ستاره پاراگوئه‌ای که در سری «ب» ایتالیا و در ویچنزا بازی می‌کرد، در سال 2005 از ناحیه دست چپ نقص عضو پیدا کرد، ولی هیچ‌گاه دست از تلاش برنداشت.
گونزالز می‌گوید: «تصادف خیلی اذیتم کرد و سختی زیادی کشیدم، ولی این حادثه به من کمک کرد با حقایق زیبایی از زندگی آشنا شوم. در بیمارستان مردمانی را دیدم که وضعیتی
به مراتب بدتر از من داشتند، ولی همیشه چهره خندان آنها را می‌دیدم. حالا هم می‌خواهم پیام‌آور امید برای دیگران باشم.»
بونانوتی نیز امید را به خوبی به تصویر کشیده است. این جوان فوتبالیست آرژانتینی در یک سانحه سه تن از دوستان خود را از دست داد و تنها او بود که با مصدومیت شدید جان سالم به در برد. او در اردیبهشت سال گذشته، به صحنه فوتبال بازگشت.
همه اینها مثال‌های خوبی برای تلاش و رویارویی با مشکلات است؛ مشکلاتی که هنرمند و ورزشکار و آدم معمولی نمی‌شناسد. مهم امید و بازگشت دوباره است که این بازیکنان و بسیاری دیگر آن را به خوبی تصویر کرده‌اند.
