ویژگی این ماهیگیر اهل مارسی این بود که برخلاف سایر همشهری‌هایش هیچ احساسی نسبت به قهرمانی تیم این شهر در لیگ فرانسه نداشت و فقط گفت:«امروز از دیروز کمی سردتر است.» این گزارشگر، بابت پیدا کردن چنین پدیده‌ای شایسته تقدیر است، چرا که در آن صبح آفتابی همه مردم شهر تنها از قهرمانی تیم‌شان در لیگ فرانسه پس از 18سال صحبت می‌کردند.
یک روز قبل از آن، شهر اضطراب و انتظار مشترکی را تجربه می‌کرد. رستوران‌ها با تلویزیون‌های بزرگ‌شان آماده استقبال از مشتریانی بودند که می‌خواستند لحظه قهرمانی احتمالی را در کنار دوستان‌شان جشن بگیرند. روزنامه محلی لاپروونس تیتر زده بود:« OM (المپیک مارسی)، مارسی روی تو حساب می‌کند».
کافی بود تا اوسر در زمین لیون برنده نشود و مارسی، رن را شکست بدهد تا در فاصله 2 هفته به پایان لوشامپیونا، قهرمانی این تیم قطعی شود، ولی پس از سال‌ها حسرت و تحقیر، باور اینکه تیم در یک قدمی قهرمانی ایستاده، برای هواداران دشوار بود. حتی خرافات بندرنشینان موجب شد تا باشگاه برای جشن قهرمانی تدارک نبیند و تنها به آماده کردن یک آتش بازی ساده اکتفا کند.در بازی‌های بعد از ظهر، لیون با پیروزی 2 بر یک مقابل اوسر، جاده را برای قهرمانی مارسی هموار کرد و پس از آن همه نگاه‌ها به شاگردان دشان بود که کار را تمام کنند. در ورزشگاه پر از تماشاگر ولودروم که بلیت‌هایش از مدت‌ها پیش، فروش رفته بود، رن نتوانست مقابل اراده بازیکنان میزبان مقاومت کند و مارسی بر خلاف همه این سال‌ها که تا یک قدمی قهرمانی پیش رفته بود، این بار به آرزویش رسید.
در قهرمانی مارسی، نقش دشان به‌عنوان یک مربی همیشه برنده انکار نشدنی است. در اواخر فصل گذشته، وقتی اریک گرتس به‌دلیل اختلاف با مالک باشگاه حاضر به تمدید قرارداد نشد، هواداران بابت جدایی این مربی بلژیکی افسوس خوردند و تنها خبر آمدن دیدیه دشان بود که توانست آنها را آرام کند. در سال 1993 که مارسی به قهرمانی اروپا رسید، دشان با وجود تنها 23 سال سن کاپیتان تیم بود و روحیه جاه‌طلبی و فرماندهی درون زمینش موجب شد تا امه ژاکه هم بازوبند کاپیتانی تیم ملی فرانسه را به او بدهد. او با فرانسه توانست به قهرمانی جهان و اروپا برسد تا به تمام افتخارات ممکن برای یک بازیکن دست یابد.
دشان در دنیای مربیگری هم شروع بسیار خوبی داشت و با موناکو، توانست تا فینال لیگ قهرمانان صعود کند. او یوونتوس را بعد از پرونده تبانی پر سر و صدایش از سری B به سری A بازگرداند، ولی به‌دلیل اختلاف با مدیریت باشگاه استعفا داد. پس از استراحتی یک ساله، پیشنهاد مارسی چیزی نبود که دشان به سادگی از آن عبور کند. او تیمی را تحویل گرفت که با گرتس، دوم شده بود و با خریدهای جدیدش به فکر ساختن گروهی برای قهرمانی بود. اما بازیکنان جدید در شروع فصل ناامیدکننده بودند.
لوچو گونزالس که با 18 میلیون یورو به‌عنوان گران‌ترین خرید باشگاه از پورتو خریداری شد، در نیم فصل اول به‌دلیل مصدومیت‌های متوالی نتوانست نقش فرمانده تیم را به درستی انجام دهد. دشان از بن عرفا و والبوئنا، 2 بازیکن فانتزی تیم هم راضی نبود و حتی در نیم‌فصل آنها را در فهرست فروش قرار داد. مورینتس مشهور هم به قدری ناآماده بود که به‌ندرت فرصت بازی پیدا کرد. بدین ترتیب مارسی نیم فصل را در رده پنجم و با 12 امتیاز اختلاف نسبت به بوردو به پایان برد تا حتی دشان در مصاحبه‌ای بگوید که چندان به قهرمانی فکر نمی‌کند.
در نیم فصل دوم اما مارسی چهره جدیدی داشت و به‌نظر می‌رسید که بازیکنان با ایده‌های دشان هماهنگ شده‌اند. آمار هم تحول این تیم بعد از تعطیلات ژانویه را تأیید می‌کند. مارسی در 18 بازی‌‌اش در سال 2010 از 54 امتیاز ممکن 43 امتیاز گرفته و تنها یک شکست (بدون احتساب نتیجه بازی شنبه شب مقابل لیل) داشته است.
در این میان مارسی بین ماه‌های مارس و آوریل توانست به 7 پیروزی متوالی برسد. عملکرد بازیکنان هم به هیچ وجه با نیم فصل اول قابل مقایسه نبود. لوچو پس از نیم‌فصل کم فروغش که نتیجه آن تنها 3 پاس گل و 2 گل بود، حالا با 11 پاس گل، بهترین پاسور لوشامپیونا محسوب می‌شود تا نشان دهد دشان در انتخابش اشتباه نکرده. بن عرفا و والبوئنا هم در نیم فصل دوم از 2 بازیکن نیمکت‌نشین تبدیل به بازیکنان کلیدی تیم شدند. والبوئنا حتی به‌قدری برای مارسی مؤثر بود که پیش‌بینی می‌شود جزو فهرست 23 نفره دومنک برای
جام جهانی 2010 باشد.
دشان هم در ترکیب تیم چند تغییر اساسی انجام داد؛ تصمیماتی که به اعتراف خودش احساسات نقشی در آن نداشته. او ترجیح داد از استفان امبیا، هافبک کامرونی با وجود نارضایتی‌اش در پست دفاع میانی استفاده کند و گابریل هاینتزه را به دفاع چپ منتقل کرد.
بازگشت والبوئنا به ترکیب اصلی هم نقش زیادی در پیروزی‌های اخیر مارسی داشت. این در حالی است که شاید یک مربی دیگر حاضر نمی‌شد تصمیم اولیه‌‌اش را درباره بازیکنی که مازاد اعلام شده بود، تغییر دهد، ولی دشان می‌گوید که تغییر رفتار این بازیکن در تمرینات بیش از هر چیز دیگری در این تصمیم تأثیر داشته.
او اضافه می‌کند: «اگر می‌خواستم از روی احساسات تصمیم بگیرم، هرگز نباید متیو را به زمین می‌فرستادم، ولی من تنها به منافع تیم فکر می‌کنم.» با همین استدلال بود که او در هفته‌های پایانی فصل، کابوره را در خط میانی جانشین بنوا شیرو کرد، در حالی که این هافبک آماده برای بازی دوستانه فرانسه مقابل اسپانیا به تیم ملی فرانسه دعوت شده بود و این نیمکت‌نشینی احتمالا به قیمت از بین رفتن شانس حضورش در جام جهانی محسوب می‌شود.
مهم‌تر از چینش درون زمین بازیکنان، دشان توانست فرهنگ پیروزی را به بازیکنانش القا کند؛ ویژگی که او را در دوران فوتبالش هم از دیگران متمایز می‌کرد. او درباره آنچه مارسی را در این سال‌ها از قهرمانی دور نگه داشته و او توانسته بر آن غلبه کند، می‌گوید:«اگر انتظار باشگاه این قدر طولانی شده، حتما دلایلی وجود داشته. بازی‌های ما همیشه در ورزشگاه‌های پر از تماشاگر است و حریفان همیشه مقابل ما بهترین بازی‌شان را انجام می‌دهند. برای موفقیت مقابل چنینی حریفانی نیاز به تمرین جدی و فراوان و فرهنگ پیروزی دارید.»
سال‌های بدون جام
آخرین قهرمانی مارسی در لیگ فرانسه به سال1992 برمی‌گشت. مارسی در سال1993 هم پس از قهرمانی اروپا توانست قهرمان فرانسه شود، ولی پس از افشای ماجرای رشوه دادن به بازیکنان والنسین در یکی از بازی‌های جام حذفی، تیم به دسته دوم فرستاده شد و عنوان قهرمانی به پاری سن ژرمن داده شد.بدین ترتیب قهرمانی امسال نهمین قهرمانی مارسی در لیگ فرانسه محسوب می‌شود و این تیم تنها یک قهرمانی با رکورد سنت اتین، پرافتخارترین باشگاه فرانسه فاصله دارد. این 18 سال اما برای هوادارانی که به قهرمانی‌های متوالی مارسی در عصر برنار تاپی عادت داشتند، به سختی گذشت.
مارسی خیلی زود توانست به دسته اول بازگردد، ولی نه تنها در لیگ فرانسه بلکه در هیچ جام دیگری نتوانست به قهرمانی برسد، تا اینکه طلسم ناکامی‌ها در فصل جاری با پیروزی در فینال جام اتحادیه مقابل بوردو شکست. در این سال‌ها بازیکنان بزرگی به مارسی آمدند. در اواخر دهه 90 لوران بلان، روبر پیرس، ویلیام گالاس و فابریتزیو راوانلی ستاره‌های تیمی بودند که تا فینال جام یوفا هم پیش رفت، ولی مغلوب پارما شد. پس از آن نسل دیگری از بازیکنان که سرآمدشان دیدیه دروگبا بود، یک بار دیگر از فینال جام یوفا دست خالی برگشتند واین بار مغلوب والنسیای بنیتس شدند.
بعد از آن نوبت فرانک ریبری و سمیر نصری بود که تلاش نافرجامی برای قهرمانی لیگ فرانسه داشته باشند. در این فصل اما دشان با تیم یکدستش اجازه نداد که انتظار هواداران طولانی‌تر شود. با این وجود این مربی جاه طلب به قهرمانی دوجانبه این فصل قانع نیست و از حالا به فکر ساختن تیمی جدید است تا در فصل آینده به موفقیت‌های بزرگ‌تری برسد. او می‌گوید:« قهرمانی لذتبخش است، ولی ماندن در قله از آن دشوارتر. باید خون تازه‌ای به تیم تزریق کنیم. هم درون زمین و هم روی نیمکت.
هدف، تغییر صرف نیست. من داشته‌هایم را می‌دانم و می‌دانم که ممکن است بهتر از این هم داشته باشم.»گفته می‌شود که مانداندا، دروازه‌بان ملی‌پوش تیم مانند نیانگ مورد توجه تیم‌های جزیره است و منچستریونایتد او را زیر نظر دارد. فروش بنوا شیروی نیمکت نشین هم می‌تواند 5 میلیون یورو به صندوق باشگاه سرازیر کند. والبوئنا و بن عرفا هم مانند همه این سال‌ها مشتریان خوبی دارند و ماندن‌شان مشخص نیست.
