مشکلی که هرگز با حضور در مسابقات معمولی یا مثل جام ویلیام جونز که هفته پیش در تایوان با قهرمانی آسان تیم ملی به اتمام رسید، مجالی برای بروز نمی‌یافت. خوشبختانه غیبت از روی اجبار2 بازیکن کلیدی تیم ملی در جام استانکوویچ موجب شد تا این واقعیت و فاصله زیاد بین بازیکنان اصلی و نفرات جایگزین را در برابر حریفانی آماده و مطرح با همه تلخی‌اش به‌خوبی لمس کنیم.
شکست با اختلاف زیاد به اسلوونی و به‌خصوص تیم چین که سال پیش با فاصله‌ای چشمگیر در فینال جام ملت‌ها به ما باخته بود بیانگر این واقعیت است که بسکتبال در غیاب هر کدام از مهره‌های ارزشمند کنونی‌اش ساختاری شکننده دارد. با وجود بازی قابل‌قبول همین تیم برابر استرالیا بهترین راهکار برای حل این مشکل و تداوم موفقیت‌های بسکتبال فقط در شکل‌گیری و ایجاد تیم ملی«ب» خلاصه نمی‌شود بلکه مهم‌تر از تشکیل چنین تیمی توجه به پیش‌نیاز‌های آن از جمله تدارک دیدن برنامه‌ای قوی برای باتجربه کردن بازیکنان آن و حضور فعال‌ترش در سطوح بین‌المللی است.
چین به‌عنوان یکی از حریفان اصلی ما خود یک نمونه و الگوی مثال زدنی است که بالاخره با میدان دادن به جانشینان «یائومینگ» توانسته براین مشکل بزرگ فایق آید. مطمئنا بسکتبال ایران به لطف پتانسیل موجود، توانایی غلبه بر این مشکل را دارد
