و اگر از زاویه‌ای دیگر، در محور اصلی باغ و از پایین به بالا به آن بنگریم و کمی آزادانه بیاندیشیم، قدرت تخیل ما را با خود به زمان بخت‌النصر می‌برد. زمانی که پادشاه بابل یکی از عجایب هفتگانه دنیای باستان را برای خشنودی زن ایرانی‌اش، سامورامات (به یونانی سمیرامیس) به وجود آورد.
باغ‌های معلق بابل، احتمالاً چیزی بیش از افسانه بوده و شاید معلق بودن آنها نوعی از مطبق بودن باشد. باغ شازده نمونه‌ای از آن باغ است؛یک باغ مطبق در دامنه کوهستانی شهر ماهان.
انتخاب موقعیت باغ در زمینی شیب‌دار که استعداد ایجاد باغ تخت را داراست باعث شد که این بهشت‌زمینی که تقابل چشمگیر صحرا و سرسبزی را در جلوی چشمانمان می‌آفریند، به صورت باغ مطبق ساخته شود. و از طرفی این باغ، طویل‌ترین باغ تخت ایران محسوب می‌شود.
نهری از سرچشمه رفیع خود، برف‌های قله جوپار سرازیر می‌شود و ناگهان در دل این باغ حضور می‌یابد تا نبض زندگی را به حرکت درآورد.
اعتقاد داشتند که بهشت مستطیل شکل است و باغ شازده ماهان (مثل همه باغ های ایرانی) نمادی از بهشت که به شکل مستطیل ساخته و دیواری بلند این مکان مقدس را از دنیای بیرون جدا می‌کند، است.
کاشت گیاهان و درختان در این باغ هم هوشمندانه است و هم شاعرانه. در پائیز می‌توان منظره برگ زرد چنارها را در لابه‌لای درختان همیشه سبز سرو ستود.
