اما باید دید که کدام یک از بازیکنان از نظر سرمربی ایتالیایی تیم، جزو عناصر تخریب‌کننده این فرمول هستند و کدام یک در برنامه‌های جدید او جای خواهند داشت.
نمایش انگلیسی‌ها در جام نوزدهم به‌حدی تحقیرآمیز بود که تعجبی نداشت اگرکاپلو همان کاری را می‌کرد که لورن بلان همتایش در تیم ملی فرانسه انجام داد و هر 23 بازیکن حاضر در جام‌جهانی را برای بازی دوستانه مقابل مجارستان کنار می‌گذاشت. اگرچه جان تری پس از تساوی بدون گل با الجزایر سعی کرد انقلابی ایجاد کند اما تقریباً هیچ جنبشی در اردوی تیم انگلیس به‌وجود نیامد. این تیم، تیمی است که نیاز به غربال دارد نه تنبیه.
از یک سو صحبت از حفظ ثبات در تیم است: جو‌هارت شماره یک در لیست انتظار، اشلی کول که هنوز هم یکی از بهترین مدافعین چپ جهان است و جیمز میلنر یک‌هافبک ارزشمند و خط حمله‌ای که باز هم باید حول محور وین رونی شکل بگیرد. امیل هسکی و جیمی کاراگر بهترین تصمیم را با خداحافظی از فوتبال ملی گرفته‌اند اما از سوی دیگر نیاز به پاکسازی، قابل اغماض نیست.
4سال تا جام جهانی بعدی که در برزیل برگزار می‌شود فرصت هست و این زمان کافی برای تغییر نسل در تیمی است که با میانگین سنی 7/28 مسن‌ترین تیم انگلیس بود که تا به حال در جام جهانی شرکت کرده و حتی رکورد خود در تورنمنت 1954را که با استفاده از استنلی متیوس 39 ساله به دست آورده بود، شکست. جادوگر دریبل تا 43 سالگی برای تیم ملی کشورش بازی کرد اما این استثنا نباید شامل بعضی از بازیکنان مسن فعلی تیم شود که از حالا با اتهاماتی نظیر تکبر و برآورده نساختن انتظارات روبه‌رو هستند. ساکرنت تغییراتی را در تیم ملی انگلیس مورد بررسی قرار داده که کاپلو اگر می‌خواهد امید و اعتماد از دست رفته مردم انگلیس را به دست آورد باید آنها را به‌وجود آورد.
فیل جاگیلکا (اورتون، 27ساله)
جاگیلکا پس از بهبود مصدومیت رباط صلیبی‌‌اش که یک سال او را گوشه‌نشین کرد حالا برای ایفای نقش خود به‌عنوان یک مدافع بازگشته است. اگرچه او در فوریه 2009 در دومین بازی ملی‌‌اش مقابل داوید و یا کاملاً خلع سلاح شده بود اما وقتی در شرایط ایده‌آل باشد به یکی از سرسخت‌ترین مدافعان لیگ برتر تبدیل می‌شود. گزینه انعطاف‌پذیری که بی‌شک توانسته جولئون لسکات، هم‌تیمی سابق گودیسونی خود را کنار بزند، سزاوار یک شانس دیگر برای نجات انگلیس است.
گری کاهیل (بولتون، 24ساله)
فیل جونز، مدافع بلکبرن، شاید با ادامه نمایش خوب فصل گذشته‌‌اش بتواند به حضور در تیم ملی امیدوار باشد اما در مورد کاهیل می‌توان گفت که انگلیس مدافع وسطی با پتانسیل بالا برای اثبات خود، فراتر از مرزهای لیگ برتر دارد. کاهیل خونسرد، تنومند و سرسخت هنوز شانس بازی برای تیم ملی را نداشته اما برای دو بازی آخر مقدماتی جام جهانی به تیم دعوت شد. وجود یک لخته خون، کار او در پایان فصل 10-2009 را خراب کرد اما این بازیکن این شایستگی را دارد که بار دیگر مورد توجه قرار گیرد. ستاره بولتون می‌تواند جایگزین مناسبی برای تری باشد.
جک رادول (اورتون، 19 ساله)
هنری وینتر، نویسنده تلگراف، همواره خواستارحضور رادول در تیم برای رقابت‌های جام نوزدهم بود و اگرچه در آن زمان کاپلو تن به چنین خواسته‌ای از سوی یک روزنامه‌نگار نداد اما نبود بازیکن اورتون در برنامه‌های آینده انگلیس غیرقابل تصور است. رادول که هم در دفاع وسط و هم به‌عنوان یک هافبک تدافعی، پستی که کاپلو گزینه‌های مستعد زیادی برای آن ندارد، خوب کار می‌کند به خاطر عملکرد خوبش در گودیسون‌پارک مورد توجه سرالکس فرگوسن، سرمربی منچستر یونایتد، هم بود و حالا زمان آن فرارسیده که از تیم ملی زیر 21سال به تیم ملی بزرگسالان انگلیس منتقل شود.
جک ویلشر (آرسنال، 18ساله)
اگرچه این بازیکن هنوز صلاحیت حضور در تیم ملی زیر19سال را دارد اما استعدادهای او به حدی چشمگیر است که می‌توان او را یک مدعی برای رهبری رنسانس انگلیس دانست. نخستین بار سال گذشته نام این بازیکن برای حضور در تیم ملی بزرگسالان مطرح شد و حضور قرضی او در بولتون ظاهراً آمادگی فیزیکی را هم به مهارت‌های تکنیکی عالی این هافبک اضافه کرده است. با توجه به تخصص او در کار با توپ و حرکات هوشمندانه این بازیکن، بیشتر به‌نظر می‌رسد که او یک پدیده اسپانیایی باشد چرا که انگلیس هرگز چنین بازیکنانی را پرورش نمی‌دهد. اما به هر حال او انگلیسی است و کاپلو باید هر چه زودتر از چنین پدیده‌ای استفاده کند.
آدام جانسون (منچستر‌سیتی،23ساله)
بازیکنان میلیونی منچستر سیتی همیشه مورد بهترین بهره‌برداری قرار نگرفته‌اند اما 7 میلیون پوندی که ژانویه گذشته برای جانسون هزینه شده یک معامله واقعی بود. محصول آکادمی میدلزبرو که در هر دو کناره زمین خطرناک است جزء فهرست اولیه 30 نفره کاپلو برای جام جهانی بود اما اگرچه در تیم روبرتو مانچینی جای رایت‌فلیپیس را گرفته بود، در تیم کاپلو به خاطر این بازیکن نادیده گرفته شد. جانسون همواره در تیم ملی زیر 21سال خوش درخشیده و حالا سزاوار این است که در کنار بزرگسالان انگلیس قرار گیرد.
دیوید جیمز (بریستول سیتی، 40 ساله)
جیمز ، مسن‌ترین بازیکن جام جهانی از اشتباه مهلک راب گرین مقابل ایالات متحده استفاده کرد تا جای رقیب خود را درون دروازه تیم بگیرد. اما در راستای تغییر روند سنی تیم ملی انگلیس، وقت آن رسیده که این دروازه‌بان به نفع جوان‌تر‌ها کنار بکشد. شاید جیمز نظر دیگری داشته باشد اما تصمیم او برای رد پیشنهاد بازی در لیگ برتر وسلتیک و در عوض انتخاب بریستول سیتی مطمئناً نخستین قدم او برای دور شدن از صحنه فوتبال ملی است.
فرانک لمپارد (چلسی، 32ساله)
پاسخ این سؤال که آیا لمپارد می‌تواند کنار استیون جرارد در خط میانی بازی کند، پس از 10سال ناهماهنگی بین این زوج به وضوح منفی است. یکی از این دو باید برود و لمپارد که 2سال از جرارد بزرگ‌تر است و تا جام جهانی بعدی 36 ساله می‌شود نخستین گزینه است. اگرچه او اشتباهات زیادی را مرتکب نشده اما در عین حال به هیچ دستاورد مهمی هم در سطوح بالای ملی نرسیده و ادامه حضور در خط میانی بیشتر یک بار تحمیلی است تا کمک به تیمی با چهره تازه که به‌دنبال هویتی جدید است.
شان رایت فلیپیس (منچستر سیتی، 28ساله)
رایت فلیپیس فصل گذشته حتی در منچستر‌سیتی هم نمایشی عالی نداشت اما به لطف تجربیاتش برای حضور در جام جهانی به آدام‌جانسون ترجیح داده شد. این بازیکن در آفریقای جنوبی به‌شدت کمرنگ بود به‌خصوص زمانی که مقابل ایالات متحده در سمت چپ خط میانی قرار داده شد و اگرچه قابلیت‌های زیادی در کار با توپ دارد اما به‌نظر می‌رسد که دوران او به‌پایان رسیده. با توجه به قطعی‌بودن بازگشت تئو والکات به ترکیب انگلیس، آینده درخشانی که برای آرون لنون پیش‌بینی می‌شود و انگیزه جانسون برای اثبات خود، رایت فلیپیس دیگر گزینه مناسبی به شمار نمی‌رود.
جان تری (چلسی، 29ساله)
هیچ‌چیز جز منظره خارج شدن تری از تونل رختکن حین پوشیدن پیراهن تیم ملی انگلیس برای بازی با مجارستان نمی‌تواندبه این خوبی بی‌انگیزگی در تیم انگلیس را نمایش دهد یا جمعیت حاضر در ومبلی را در روز 11 آگوست به واکنش منفی وادارد. تری که با مشکلات اخلاقی خود باعث کناره‌گیری وین بریج از فوتبال ملی شد و به اندازه کافی مورد اعتراض هواداران بود، با مصاحبه ناپسند خود در جام جهانی که در آن سعی در تخریب کاپلو داشت به گفته این مربی، بزرگ‌ترین اشتباهش را مرتکب شد و عملکرد او مقابل آلمان هم جایی برای دفاع از این بازیکن باقی نگذاشت. تری، نمادی از هر آن چیزی است که مورد نفرت مردم درفوتبال مدرن است و بهتر است فوتبال ملی را کنار بگذارد.
متیو آپسون(وستهم، 31ساله)
مدافع وستهم هرگز یک چهره تأثیر‌گذار در فوتبال ملی نبوده و اگرچه در جام جهانی به‌همراه جرمن دفو و استیون جرارد گلزن برتر تیمش شد(یک گل زده) اما حضور ضعیف او در شکست سنگین مقابل آلمان در دور دوم نابخشودنی است. مایکل داوسن 5 سال از آپسون جوان‌تر است و اگر ریو فردیناند و لدلی کینگ بتوانند بر مصدومیت‌های همیشگی خود غلبه کنند دیگر جایی برای بازیکن وستهم باقی نمی‌ماند.
گزینه جنجالی
میکل آرتتا (اورتون، 28 ساله): اسپانیا، قهرمان جهان، با بازیکنانی در حد و اندازه‌های ژاوی و اینی‌یستا، هرگز جایی برای آرتتا که بی‌شک یکی از بهترین بازیکنان خارج از محدوده 4 تیم بزرگ لیگ برتر است، نداشته. هافبک اورتون از ژانویه برای گرفتن شهروندی بریتانیا، واجد صلاحیت شناخته شده و اگرچه این کار جنجال زیادی را به‌دنبال خواهد داشت اما کاپلو باید این بازیکن را به پوشیدن پیراهن تیم ملی انگلیس متقاعد کند. انگلیس همواره در حفظ مالکیت توپ برای مدتی طولانی ناکام بوده و حالا در نبود دیوید بکام در به‌ثمر رساندن ضربات ایستگاهی هم دچار مشکل است و این در حالی است که آرتتا هر دو قابلیت را دارد.
به تازگی گزارش‌هایی هم درباره علاقه باشگاه بارسلونا به این بازیکن منتشر شده است. گفته می‌شد بارسلونا که به دنبال جذب فابرگاس بود، انتقال این بازیکن را به عنوان پلان بی در نظردارد. اما در شرایطی که آرسنال فابرگاس را راضی به ماندن کرد، اورتون هم خیلی زود قرار دادآرتتا را تمدید کرد تا ستاره اسپانیایی‌اش را از دست ندهد.
