بعضی از مردم فرصت پیدا کردند هرچیزی را که می توانند بردارند و فرار کنند این اتفاق باعث شد که تلفات سیل در روزهای اول زیاد نباشد، ولی تعداد آواره‌ها به شدت زیاد شد.حالا این آواره‌ها که چندین میلیون مرد و زن و بچه هستند درنقاط مختلف پراکنده شده‌اند. سیل پاکستان هم مثل زلزله هاییتی نشان داد که دولت وسازمان‌های مسئول یک کشور چه‌قدر آمادگی برخورد با حوادث گسترده را دارند.
پاکستان در منطقه ای حاصلخیز قرار دارد.رودخانه‌هایی که ازکوه‌های هیمالیا وهندوکش جاری می‌شوند در جنوب پاکستان به دشتی بزرگ می رسند و زمین‌های کشاورزی منطقه «سند» را آبیاری می‌کنند.به همین دلیل، جمعیت ساکن دراین منطقه تعدادشان زیاد است ولی توسعه نیافتگی(شرایط زندگی عقب مانده) و کمبود زیرساخت‌های لازم (حمل و نقل،بهداشت،امنیت،...) به همراه تفکرات قبیله ای وسنتی و فقر باعث مشکلات زیادی در این قسمت از کشور شده است .در شمال پاکستان که کوهستانی است طالبان حضور دارند و با دولت مرکزی مبارزه می‌کنند.زمانی که سیل قسمت‌های زیادی را زیر آب برد، نیروهای طالبان هم شروع به کمک رسانی در مناطق زیر نفوذ خود کردند و وعده دادند بعد از پایان سیل حمله‌های بیشتری به نیروهای دولتی خواهند کرد.
ارتش امداد رسانی به مناطق آب‌گرفته را با بالگرد انجام می دهد و چون جایی برای فرود آمدن نیست بسته های آب و غذا را پرتاب می‌کنند.کامیون‌های کمک رسان هم با هجوم مردم نیازمند وخشمگین رو به‌رو هستند.باپایین آمدن تدیجی سطح آب زمین‌ها خشک می شوند اما یک میلیون خانه خراب ومزرعه های وسیع سیل زده باقی می‌ماند.خطر گسترش بیماری‌های واگیر دار و بروز نا امنی هم وجود دارد.در مرز ایران وپاکستان برای مقابله با بحران آوارگان اعلام وضعیت فوق العاده شده است.
پاکستان ارتش بزرگی دارد و مسلح به سلاح هسته ای است. این کشور روابط خوبی هم با آمریکا دارد.ولی هیچ‌یک از این‌ها نتوانست در مقابله با سیل موثر باشد.از آصف علی زرداری رییس جمهور پاکستان به خاطر ناتوانی دولت در کنترل شرایط انتقادهای زیادی شده است.
